Wannsee

Deel 9 - 2 april 2010
Vanaf de Alexander Platz vervolg ik de wandeling langs de Televisietoren. Dit is het hoogste bouwwerk van Berlijn en door de Oost-Duitsers gebouwd. Bovenin draait een café in dertig minuten om de as van de toren. Aan de voet van de toren staat de rode Marienkirche, die dateert uit 1270 en is in de vijftiende eeuw grondig verbouwd. De baroktoren - een ontwerp van Carl Gotthard Langhans is er in 1790 aan toegevoegd.

Binnen tref je een Gotisch doopfont uit de vijftiende eeuw, terwijl De Totentanz, een fresco van 22 cm in 1485 is gemaakt. Ook de preekstoel (1703) van Andreas Schlüter en het hoofdaltaar (1762) maken een bezoek aan deze kerk de moeite waard. In het portaal van de kerk staat een wit stenen kruis, een zoenkruis als zoenoffer van de berouwvolle gemeente, die in 1324 de proost van Bernau heeft gelyncht.

In het park staat de Neptunusfontein, niet zo beroemd als die in Firenza, maar toch. Deze fontein stamt uit 1891 en is vernoemd is naar de Romeinse zeegod. De vier (blote) vrouwen zijn symbolisch voor de rivieren Rijn, Elbe, Oder en Weichsel. Van de vele details noem ik de vier sproeiers: schildpad, krokodil, slang en zeehond. Het ontwerp is van Reinhold Begas, die zich liet inspireren tijdens een reis door Italië. Jong en oud trekt op zonnige feestdagen naar deze fontein, laat de benen erin bungelen of haalt de handen even door het verkoelende water.

Ik loop lang de Dom naar Unter den Linden, een cadeautje van Tineke aan mij. Een deel van de route van de halve marathon, die zij een paar jaar geleden heeft gelopen.

Ik kom langs de Neue Wache en daarna langs het ruiterstandbeeld van Friedrich II (der Grosse). Johann Gottfried Schadow had dit monument willen maken, maar die opdracht werd aan zijn leerling Chrstian Daniel Rauch gegund. Het beeld is op 31 mei 1851 onthuld. Tussen 1951 en 1980 heeft het beeld in Potsdam gestaan. Erich Honecker is er in 1980 voor verantwoordelijk dat het beeld terugkeer naar Unter den Linden.

Een wandeling over deze laan maak je natuurlijk onder de lindebomen, die de rijbanen scheiden. Aan de bomen komen knoppen als bewijs dat de Lente haar armen uitstrekt. Op diverse punten zijn kioskjes te vinden, met daaromheen tafeltjes en stoeltjes. Hier drinken de Berliner en de toeristen een koel glas Berliner Pilsner. Ik loop door tot de Bandenburger Tor, de enigen bewaarde stadspoort van Berlijn waar het een drukte van belang is. Op een terrein vlak voor de Tor staan levende standbeelden, zijn acrobaten actief, langs de weg staan koetsjes opgesteld voor een rondrit etc, etc.

We hebben de Brandenburger Tor nu van zowel de voor als de achterkant gezien. De poort is gebouwd in 1788 en staat aan de Pariser Platz. Het geheel heeft veel weg van de Franse Champs Elysees maar haalt het daar absoluut niet bij. Desondanks een plek die je gezien moet hebben. De Poort is een ontwerp van Langhans, dezelfde van de baroktoren van de Marienkirche. Op de Poort staat een quadriga, een tweewielige strijdwagen met vier paarden ervoor. In 1806 neemt Napoleon deze strijdwagen mee naar Frankrijk als oorlogsbuit. Acht jaar later komt het terug, maar het overleeft de Tweede Wereldoorlog niet. De huidige strijdwagen, met daarin de godin Victoria. Tijdens de oorlog is er een gipsafdruk van gemaakt en die is gebruikt voor de replica, die nu op de Poort staat. Na de oorlog stond de Poort in de Russische sector, vlakbij de grens. Juist daarom stonden de Russen niet toe, dat toeristen bij de Poort mochten komen, ook Russen en Oost-Duitsers niet.

Voorlopig genoeg gelopen voor vandaag, met de metro naar het Hauptbahnhof en daar de S7, ja hoe moet ik dat nu omschrijven, pakken. De S-lijnen/voertuigen zijn meer dan een metro en de Stadtbahn mag je gerust onder het rijtje treinen rekenen. Het is even zoeken voor ik het juiste perron heb gevonden. Bij een informatieservicepunt hoor ik dat wij op perron 16 moeten zijn, Het is een rijtuig dat doorgaat naar Potsdam. De S7 stopt onderweg ook bij de Tiergarten en de Chavignyplatz, waar we gisteravond hebben gegeten. Vlakbij ons hotel dus, een anderhalve kilometer afstand ongeveer. Maar goed wij rijden door, Westkreuz voorbij door het Grünewald naar de zuidwesthoek van Berlijn en stappen uit op station Wannsee. Een bijzondere plek waar ook de Wannsee-conferentie is gehouden. Dit is duidelijk een van de plekken waar de nouveau-riche van Berlijn zich tegenwoordig vermaakt. Een hoog Mercedes-BMW-gehalte. Dure jachten in het water. Talloze jachtclubs, of moet ik yachtclubs zeggen.Het merendeel gevestigd in peperdure villa's, sommige van die panden hebben zelfs wel wat weg van kleine kasteeltjes.

Het conferentiehuis, Villa Marlie, ons doel, ligt op zo'n 2,5 kilometer (volgens de borden) van het station. Hier is op 20 januari 1942 onder leiding van Reinhard Heydrich de Endlösing der Judenfrage besproken. Er rijdt een bus langs, maar lopen is goed voor de spijsvertering. Ja en na bijna drie kilometer is een ingepakt huis aantreffen natuurlijk wel even slikken. Vooral omdat het gebouw alleen op maandag tot en met vrijdag open is. Ja we hebben toch een vrijdag vandaag? Jaaaa, Goede Vrijdag en dan is het dicht, niet te bezichtigen. Tineke neemt de bus terug, geeft haar vermoeide voeten rust. Ik loop dapper terug. Op de terugweg staat iemand zijn gezin te portretteren. Hij neemt er de tijd voor, ik klik met mijn vingers en zeg in mijn beste Duits: Klick, das richtige moment. Nou, dat grapje wordt dus niet gewaardeerd.

Bij het station Wannsee even wat drinken, bitter lemon voor 10us en een Helles weizen van Ludwig voor mij. Het avontuur zit er bijna op. Nu nog bij Chavgniyplatz uitstappen en dan terug naar Bogota. Ja dan moet ik natuurlijk over de Schlütterstrasse niet richting Goethestrasse lopen, want dan maak ik nog even wat extra kilometers.De kaart geeft uitkomst, Omdraaien, onder het station door en ja hoor, daar heel in de verte is het groene koepeltje te zien van het pand dat op de hoek van de Kurfürstendamm en de Schlüterstrasse staat.

Geef me nog zo'n Goede Vrijdag.

Vlakbij de Chavignyplatz eten we Grieks, want ook dat kan in Berlijn. Ja, ik verlang naar een schnitzel. Maar een bifteki gevuld met kaas voor Henk en Tineke nam een pasta in de vorm van een grove rijstkorrel met rundvlees en gesmolten kaas erover. De naam van het bier ben ik even vergeten. In mijn Koelschip-tijd heb ik het al wel eens gedronken, dus het staat in mijn bierarchief opgeslagen.