Goede vrijdag

Deel 8 - 2 april 2010

Het is vandaag Goede Vrijdag. Wie heeft zo'n dag eigenlijk uitgevonden. Ik vind er weinig goeds aan, of het moeten de kilometers zijn die Ik vandaag weer heb afgesjouwd. Een compensatie voor het eten dat hier in Duitsland naar binnen wordt gewerk. Ach, eigenlijk valt dat ook wel weer mee.

Zoveel calorietjes zijn het eigenlijk ook niet, maar goed toch de kilometers van vandaag hebben de extra vetten er wel weer uitgewerkt. Het ontbijt vandaag: zonder brötchen. Misschien wel dankzij Goede Vrijdag, want veel bakkers zijn dicht en supermarkten en andere winkels houden hun deuren ook al op slot. In Duitsland is Goede Vrijdag een nationale feestdag en niet alleen voor ambtenaren. Veel Duitsers maken van de gelegenheid gebruik om een korte vakantie te boeken.

Tot een paar jaar geleden profiteerde ook Nederland daarvan. En vooral de Nederlandse kustzone was heel populair bij onze oosterburen. Op Goede Vrijdag kwamen ze, soms zelfs al op Witte Donderdag en op Tweede Paasdag gingen ze weer naar huis.

Vandaag staat een bezoek aan het Joods museum op het programma. Vanaf de Uhlandstrasse met de metro U1 en bij de Hallesches Tor uitstappen. Bordjes geven vanzelf aan waar het museum staat. Het is een bijzonder gebouw, eigenijk twee gebouwen en vooral het nieuwe deel is uniek. Binnen bevinden zich allerlei hoekjes. Ook dat kan ik nog waarderen.

Het onwerp van het oude gebouw is van Philipp Gerlach. Dit gebouw stamt uit 1735 en heeft onder andere dienst gedaan als gerechtsgebouw van het Kurmark Brandenburg.Tussen 1963 en 1969 is het Kollegienhaus weer opgebouwd om het Berlin Museum onderdak te geven. In 1993 werd het gebouw verbouwd door Daniel Libeskind, die later ook het nieuwe gebouw ontwierp. Het museum werd in 2001 geopend en in 2007 werd de Glashof toegevoegd.

De tentoonstelling is aan mij niet besteed: een veredeld Folkloristisch museum noem ik het. Alles is waard om bewaard te worden en iedereen mag zijn 'belangrijke spullen of portret' sturen zodat het kan worden tentoongesteld. Normaal heb ik minder moeite met dit soort tentoonstellingen, maar ditmaal ben ik snel uitgekeken op de tentoonstelling van 2000 jaar Joodse geschiedenis. Ik heb het er trouwens toch niet zo naar zijn zin. De uitgebreide controle, jassen en tassen inleveren, maar binnen lopen wel dames met dikke winterjassen rond en grote schoudertassen om, waarin mijn rugtas past. Fotograferen is verboden. Ho, er staat toch echt een bordje dat het niet mag, maar binnen wordt er niet op gecontroleerd. Alleen wij zijn zo slm geweest om de fotocamera's in onze tassen te stoppen en kunnen jullie dus niets van het binnenste laten zien.

Met dit soort ongein moet je bij mij dus niet aankomen. En dan ook nog eens die rottrap helemaal naar boven nemen, side-steps naar andere tentoontstelling worden ontraden, dan wel niet toegestaan. Ik probeer me daarom ter hoogte van de garderobe maar te vermaken met het kijken naar mensen.

Na uren dwalen en genieten is Tineke ook zover en kunnen we langs het media-imperium van Axel Springer en door de naar hem genoemde straat naar de Alexander Platz wandelen. Dat is het eindpunt van de stadwandeling die we hebben gemaakt en die we dus gisteren voor de tweede keer hebben afgebroken. Voor we daar arriveren lopen we eerst nog even langs het Rote Rathaus. Op de plek van het Rote Rathaus stond in de Middeleeuwen al het stadhuis van Berlijn. In 1857 wordt besloten het complex te vervangen door een nieuw gebouw dat wordt ontworpen door Hermann Friedrich Wäsemann. Die maakt gebruik van diverse bouwstijlen, met drie binnentuinen in een vierkant blok van honderd bij honderd meter.

In 1861 wordt begonnen met de bouw en vanaf 1869 zetelen de burgemeester en het bestuur weer in het rode bakstenen pand. De raad komt bijeen in het Abgeordnetenhaus, waarover ik het al eerder heb gehad. Aan de voorzijde staat een 94 meter hoge toren, waarbij de kathedraal van Laon als voorbeeld diende. In 1911 wordt aan de Molkenstrasse een nieuw raadhuis in gebruik genomen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog loopt ook het Rote Rathuis schade op en nadat het is gerestaureerd, trekt het stadsbestuur van Oost-Berlijn in het gebouw. Het bestuur van West-Berlijn zetelt in het raadhuis Schöneberg in de gelijknamige wijk. Na de hereniging wordt het Rote Rathaus eerst gerestaureerd, waarna de burgemeester er zijn intrek inneemt.
Het gebouw is op Goede Vrijdag gesloten, zodat wij een bezoek niet mogelijk is. Jammer, het staat wel hoog op het verlanglijstje van Tineke van te bezoeken gebouwen.
Door naar de Alexander Platz. Dat wordt beschouwd als HET plein voor de vroegere Oost-Duitsers, het mist echter de allure van westerse winkelcentra. Het plein is vernoemd naar tsaar Alexander en is in de DDR-tijd het kunstmatig gecreëerde centrum. Na de 'Wende' is het de bedoeling dat het plein op de schop gaat er veel wordt gesloopt en vernieuwd. Alleen het warenhuis Kaufhaus wordt daadwerelijk drastisch verbouwd, maar door economische tegenvallers gebeurt er met de rest niet zo gek veel.

Op het plein tref ik het Weltzeituhr aan van Erich John, waarin de 24 uren van een etmaal worden aangegeven met de belangrijkste steden van een tijdzone. Er boven is het planetenstelsel uitgebeeld, dat om de zon draait.
De Bahnhof is ontworpen door Johann Edard Jacobsthal en is gebouwd in 1881. Door de komst van de Hauptbahnhof verliest het station wel steeds meer waarde. Toch wordt er nog steeds veel gebruik van gemaakt. Zo is in 1928 de Stadtbahn eraan toegevoegd en ook de metro doet het station aan. Op 23 november is het station zwaar beschadigd door een bom. Op 4 november 1945 wordt het station weer in gebruik genomen, maar het duurt pas tot 1951 voor het stationsgebouw weer is opgebouwd. Een kleine tien jaar later wordt het gebouw al weer aangepast en ook na de val van de muur wordt er verbouwd.

Onder het station is de Besenkammer Bar gevestigd, een homobar waar door de plezierige ontvangst en de gunstige prijzen ook steeds meer hetero's naar toetrekken.