Deel 11 - 3 april 2010
Het ritje naar Südstern duurt wel even. Wat mij opvalt is het grote verschil tussen deze lijn en vorige lijnen. Het is allemaal iets minder fraai. De metrocoupés, wel schoon overigens, maar toch... Gewoon iets minder allemaal; geen digitale aanwijzingen voor het volgende station. En dat wordt ook al niet omgeroepen, laat staan de vermelding of je aan de linker- of aan de rechterzijde moet uitstappen. Wilders zou het wel weten, die kiest alleen maar voor rechts, maar ja... Die is hier niet. Ik vraag me tegelijk ook af: Zou hij hier veel volgelingen vinden?
Ik neem de tijd voor het nuttigen van het brood, dat in het vorige deel is gekocht en begin daarna aan een wandeling uit het boekje 100% Berlijn.
Het hoeft niet maar een wandeling over de Bergmann-kerkhoven is een aparte belevenis, oud vervallen, veel familiegraven. Ik moet het de auteur geven, veel van die oude begraafplaatsen hebben iets bijzonders. Eigenlijk houd ik helemaal niet van begraafplaatsen, word er ook somber van. Maar fraai zijn ze wel. En dat geldt ook voor deze. Toch ook even oppassen, van de plek waar ik er ben ingegaan was geen uitgang naar het oosten en dat was eigenlijk wel de bedoeling van de wandeling, dus na een rondje lopen, vertrek ik weer via dezelfde in- uitgang.
Een deel van de Bergmannstrasse geldt als een uitgaansgebied. Ik ontdek niet wat hier de reden van is, of het moet het laatste gedeelte zijn, daar is het levendig. De cafés die ik eerder heb gezien, zien er toch allemaal wat sjofel uit. Maar dat kan een momentopname zijn, want er staat ook een deel in de steigers.
Aan het eind van de Bergmannstrasse staat een van de twee nog overgebleven (overdekte) Markthallen in Berlijn. Het gaat er hier heel vrolijk aan toe. Ik pak een terrasje op de hoek van de Bergmannstrasse en de Nostitzstrasse bij Lone Star Taqueria om de dorst te lessen met een heerlijk glas weizen.
Een helles hefeweizen van Schöfferhofer. Ein kleines und ein grosses. Eenmaal raden voor wie de grote is. De juffrouw zat er naast. Zo'n bier is happen en genieten en dan ook nog genieten van de omgeving, van de mensen die vrolijk zijn met dit mooie weer. En zelfs Tineke, normaal geen bierdrinker, erkent dat de Duitse weizen toch wel iets bijzonders is.
Maar we moeten verder, willen verder. Het Chamissoplatz en haar omgeving zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog gespaard gebleven en worden mede daarom vaak gebruikt tijdens filmopnamen uit perioden van voor en tijdens de oorlog. Waarom dat dit niet werd platgegooid? Omdat vlakbij het vliegveld Tempelhof lag en de geallieerden wilden dat vliegveld sparen, zodat ze er eventueel zelf later konden landen. Dat vliegveld kwam inderdaad goed van pas, tijdens de Koude Oorlog was dit zelfs enige tijd de enige mogelijkheid om de mensen in West-Berlijn te bevoorraden.
Vorig jaar werd het vliegveld gesloten. Tot verdriet van veel voormalige West-Berlijners. De rest van de Duitsers heeft dat niet of veel minder. Misschien moet er in een van de gebouwen toch nog een keer iets worden ingericht, wat doet denken aan die tijd. Een museum die aan de Koude Oorlog refereert is misschien hier wel op zijn plaats. Berlijn zit toch al vol met musea en één meer maakt ook niets uit.
We lopen er langs en ook langs een gebied waar een oude brouwerij nu dienst doet als woningen en winkeltjes. Navraag levert niet het gewenste resultaat op. Onbekend blijft nog even om welke brouwerij het gaat. 'Vermoedelijk de Schultheissbrauerei, maar het kan ook de Berliner Kindl zijn. In Berlin waren veel grote en kleine brouwerijen.' Dat is het antwoord dat ik krijg van een Duitser. De twee door hem genoemde brouwerijen zijn nog steeds de twee grote jongens van Berlijn, op bier gebied.
Iets verderop staat op een bord dat het om de Schultheissbrauerei ging. Dus dat weet ik ook weer, en jullie nu ook.
Het eind van de wandeling komt in zicht.
De route gaat het Viktoriapark in, naar de Kreuzberg. Vanaf de Kreuzberg heb je een mooi uitzicht naar diverse kanten. Nee, de start en landingsbanen van Tempelhof blijven voor mij verborgen. Zelfs vanaf de toren die er staat. Hier op de berg heeft een groep anarchisten in de nacht van donderdag op vrijdag een houten Jezus-figuur opgehangen aan een kruis. Niks bijzonders, zou je denken. Maar met het gezicht naar het kruis? Dat is toch wat anders. De brandweer is er bij gehaald om de Jezusfiguur naar beneden te halen. Iets waar diverse leden van de katholieke kerk trouwens de laatste tijd ook al aardig mee bezig is.
Naar beneden loop ik langs de waterval in het park, die zelfs ik hoor kletteren. De wandeling eindigt bij station Mehringdamm, daar pak ik de metro naar de Hallesches Tor en dan terug naar de Uhlandstrasse. Zo dat was het weer voor vandaag. Even bijkomen, tikken, foto's veilig stellen en een dutje voor ik ga eten.
Waar? In de Bleibtreustrasse, toch wel een mooie naam: Blijftrouwstraat. In voor- en tegenspoed. Ook als het even iets minder gaat: Blijf trouw. Zo dat is er weer uit en in het Eetcafé Bleibtreu, in de eerdergenoemde straat, hebben wij onze maaltijd genuttigd. Een gezellige omgeving, kleine tafeltjes en een vriendelijke vrolijke bediening. Oftewel een prima plekje voor ons om even wat te eten. Tineke heeft moeite met kiezen. Kiezen tussen lever of hanenborst. Het wordt het laatste gepaneerd met groente. Ja, wat moet je je daar nu weer bij voorstellen. Nou gewoon een schaaltje met salade naast je bord en een stuk hanenborst of kippenborst gepaneerd. En dat serveer je dan met patat. Willen jullie weten waarom Tineke eigenlijk niet zo gek is op schnitzel? Omdat het gepaneerd is. Dat is dus lachen! En Henk? Die geniet van een schnitzel gevuld met spinazie en kaas. Dubbelgevouwen, maar wel een schnitzel. Voor Tineke verder een glas doodgewoon zuiver water en Henk slikt een Memmering Pilsener weg. Ja die had-ie nog nooit gedronken. Weer eentje op het lijstje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten