Bloempot

Deel 13 - 4 april 2010

Ook voor mij komt er een moment dat ik de ellenlange straat - Karl Marx Allee en Frankfurter Strasse achter me laat. Bij de Weichselstrasse sla ik rechtsaf en verandert het beeld van de wijk nog meer. Volgens een omschrijving van 'het boekje' kan het er soms rauw aan toegaan. Hoe rauw? Willen jullie dat echt weten? Wel eens een bloempot van driehoog op je hoofd gehad? Nou ik ook niet, maar veel scheelde het niet. Een metertje of zo. Gegooid, volgens mensen die achter ons liepen. 'Want er is geen aarde te zien.' Even later komen twee jongens lachend uit een gebouw zetten. Een van de knapen tikt heel nadrukkelijk op zijn hoofd. De dader? Misschien wel. Ik heb het niet gezien en kan hem dus ook niet als schuldige aanwijzen. Ik kan jullie wel zeggen, het is even schrikken en echt niet leuk.

Maar ja, ik zet de bloempot maar uit het hoofd en ga - heel toepasselijk voor een zondag - naar de Sonntagstrasse , waar diverse leuke barretjes zijn. In sommige café's worden complete paasbrunches verzorgd. Wij eten bij Tyros een broodje fafalel (Henk) en shoarma (Tineke) en drinken Kiwicitroen en een Beck's Zitron, dat laatste is een licht biertje met citroen. Even een heerlijke onderbreking van de wandeling.

Op de Boxhagener Platz wordt een markt gehouden, een markt in tweedehandsspullen en misschien is het zelfs wel derdehands of gewoon goed dat vanaf de straat is geplukt. Hier lopen twee mannen in bizarre legerkledij rond, die zelfs door de eigen bevolking meewarig worden nagekeken. Ja, de lieve Heer heeft nu eenmaal vreemde kostgangers op de wereld gezet.

Ik beginnen al weer bijna aan het laatste stuk van de wandeling. Over de Warschauer Strasse richting Station Warschauer Platz, tevens eindpunt of beginpunt, het is maar hoe je het wilt bekijken, van de U1. Maar eerst nog even genieten van de skylijn van de Stadtmitte. Even later word ik geattendeerd op een voormalig fabrieksgebouw, met een flinke scheut geschiedenis van de gloeilamp. Niet van Philips, maar van Osram. Ik ben immers niet in Eindhoven maar in Berlijn. En dan door naar de Spree, waar ik een bijzonder kunstwerk zie, gemaakt van drankhekken en winkelwagentjes. Op een steenworp afstand ligt de Oberbaumbrücke, een van de mooiste en misschien zelfs wel de mooiste brug van Berlijn. Tenminste van de buitenkant.

Deze brug verbindt de wijken Kreuzberg en Friedrichshain met elkaar. Oorspronkelijk lag er een houten brug, maar ook iets meer naar het westen. Ter hoogte van de stadsmuur, niet de muur, die Berlijn in tweeën hakte. In de Spree lag een houten barrière zodat er tol kon worden geïnd. De doorgang werd 's nachts met een dikke 'Boom' afgesloten. Na het verleggen van de stadsgrenzen werd er in 1723 een nieuwe brug neergelegd, op de huidige plaats. De huidige brug stamt uit 1896. Een van de torens heeft zelfs als watertoren dienst gedaan, je moet er maar op komen.

Tineke heeft ondertussen via sms-verkeer gelezen dat haar Ajax het weer eens bont heeft gemaakt en toch in de 94ste minuut nog heeft gewonnen van ADO Den Haag. Zeven minuten extra speeltijd, wie verzint nu zo iets. Niet alleen Naomi stuurt haar dat bericht, maar ook van Nel een berichtje, dat ze geen tijd had om de uitslagen door te geven. Dat zal wel niet voor mijn/onze/jullie Ajacied bedoeld zijn, maar voor haar Heraclied.

Goed ook dat maar snel vergeten en langs de Spree wandelen, onder de brug door. Hè jammer dat gaat niet. Nou dan maar de weg oversteken en naar de East Side Gallery, dat is een stuk van de Berlijnse muur, een lang stuk met een lengte van 1 kilometer en dat volledig van muurschilderingen is voorzien. Daar zitten bijzondere teksten tussen, maar ook prachtige beelden. We hebben niet alles op de foto gezet, maar zijn best bereid om jullie - als we thuis zijn - op verzoek wat van die foto's te laten zien.

Ik wandel terug naar het station en paken de metro. Niet helemaal naar de Uhlandstrasse, maar stap bij station Kurfürstendamm - niet verwarren met Kurfürstenstrasse - uit. Even shoppen in het Euopacenter, een luxe winkelcentrum. Omdat het zondag is zijn veel winkels gesloten. In Oost-Berlijn waren trouwens veel supermarkten wel gewoon open.

Op de Kurfürstendamm pakken we bij de Biersalon even een terrasje. De jas van Henk gaat uit. En ook Tineke heeft de smaak te pakken: een Schofferhofer weizen, een halve liter. Henk doet het rustiger aan met een glas van 0,4 liter: de Berliner Kindl Jubiläums Pilsner, maar wel weer een streepje aan de bierwand.

Na het aangenaam verpozen terug naar Bogota, maar eerst lopen we nog even de Fassanenstrasse in. Daar is in een gebouw de Jüdische Gemeinde gevestigd. De hekken zijn dicht. Het is zondag dus geen sabbath. 

We gaan eten bij een restaurant op de Kurfürstendamm, de naam me even ontschoten. Het alternatief is Paul Berlin, op de hoek van de Schlütterstrasse en de Kurfürstendamm. Daar gaan we eerst kijken en als de kaart ons niets lijkt lopen we door. Het eerste woord dat ik bij Paul lees, is truffel. Nee, dat is toch niet iets voor ons dus doorlopen. Mmmm, alle tafeltjes bezet weer doorlopen. Dan maar de Uhlandstrasse in. Het Schildpad? Nee, dat lijkt Tineke niets.

Dan maar bij Wiesenstein's Brätle. Ongedwongen en toch redelijk chique. Zeker de kaart. Tineke krijgt vooraf een salade waar ze geen raad mee weet. Moet ik dat nu al opeten of er mee wachten? Opeten! Is het advies van Henk.Het hoort bij de Ochsenfetse, dunne lapjes ossenfilet overgoten met een saus en afgedekt met gebakken aardappelschijfjes. Henk kiest voor de Weinsberger Fleischschotel - er zijn overigens voldoende schnitzel gerechten aanwezig - die wordt geserveerd met een zachte saus met champignons en een pasta met spinazie. Dat laatste is zeer machtig en een deel gaat terug. Tineke wil als toetje nog een crème brûlée. Henk houdt het bij zijn laatste slok Flensburger Dunkel.