Het rode bandje

Deel 10 - 3 april 2010

Vandaag staat een bezoek aan Schloss Charlottenburg op het programma en als er nog tijd over is gaan we wandelen in de wijk Kreuzberg, wel toepasselijk in de Paastijd, maar misschien kom ik daar vanzelf nog op terug.

Het ontbijt is heerlijk rustig. De Belgische kinderen zijn weg, dus de rust is teruggekeerd. Of toch niet helemaal, de jeugdige gasten die nu in het hotel zitten kunnen er ook wat van. Echt vriendelijk kan ik de meeste gasten niet noemen. Een vrolijk goedemorgen kan er niet af. Zelfs niet uit beleefdheid. Of zouden ze geen Duits verstaan. Zelf vermoed ik toch enige lompheid. En ik wil hen (hiervandaan) op een spreuk van Robert Lembke wijzen: 'Wer zu spät ins Bett geht und früh heraus muss weiss, woher das Wort Morgengrauen kommt.'

Ik neem weer de metro van de Uhlandstrasse, stap bij station Kurfürstendamm over op de U9 en heb vervolgens ook nog maar net op tijd door dat we op station Berlinerstrasse staan en snel nog even uitstappen en hup, op de U7 richtting Rathaus Spandau. Een kind kan de was doen en zeker wij.

Ik stap bij Richard Wagner uit. Hier is een ondergrondse gang met ingelegde mozaïeksteentjes (uit de dertiende eeuw) afkomstig uit het vroegere hotel Bayernhof, aan de Potzdammerstrasse.

De route naar Slot Charlottenburg staat al aangegeven. Dit is ooit gebouwd als zomerpaleis voor Sophie Charlotte von Brandenburg, de tweede vrouw van keurvorst Friedrich III. Het oorspronkelijke slot staat bekend als het kleine slot Lietzenburg en kreeg pas na haar dood de naam Charlottenburg.

Verantwoordelijke bouwer is in 1696 Johann Arnold Nering, die zich liet inspireren door Nederlandse paleizen en zomerhuizen. In 1701 wordt het door Eosander von Göthe - voor het eerst - uitgebouwd. Tussen 1707 en 1712 komen de Orangerie en de koepel erbij. En ook daarna wordt het paleis nog regelmatig uitgebreid en uitgebouwd. Tegenwoordig is het nog steeds - na restauratie - een bezoek waard. Het is bovendien het grootste Berlijnse slot.

De speciaal ingerichte tentoonstelling mag ik niet bekijken. Je kunt hier diverse kaartjes kopen. Zoals een dagkaart waardoor je ook andere paleizen en tentoonstellingen in en rond Berlijn kunt bezoeken, maar deze speciale tentoonstelling niet. Daarvoor moet je een ander kaartje aanschaffen.

Als ik al lang en breed door het paleis wandel, word ik er door een allervriendelijkste dame op geattendeerd dat fotograferen niet mag, tenzij je een rood bandje om hebt. Ja, ik probeer heel slinks met mijn perskaart nog iets voor elkaar te krijgen, maar het helpt niet. Ze is onverrbiddelijk. En Tineke loopt terug om de bandjes (drie euro per stuk) te halen. Haar bandje had ze netjes om de riem van haar fototoestel gehangen. Op de terugweg probeert een Heer van Onverstand haar nog te bewegen het bandje om haar pols te doen. Nou als blikken konden doden lag er weer een Duitser in een mausoleum. Tineke loopt ongehoorzaam en onverstoorbaar verder. Spreekt geen woord Duits, verstaat het nauwelijks en houdt zich oost-indisch Duits, uhhh doof.

Goed dat paleis van Charlotte is zoals al gezegd uiteraard gerestaureerd en gereconstrueerd. Veel goud en zilverwerk, en talloze schilderijen, waaronder een prachtige voorstelling van paraderende soldaten voor de Neue Wache. We wandelen door en langs slaapkamers, schrijfkamers en grotere en kleinere zalen.

De cursus cultuurgeschiedenis van Tineke komt in sommige gevallen van pas.

Zelfs in meubels ziet ze barok, renaissance of oude Griekse stijlen terug. Smullen dus. En alles wordt netjes op temperatuur gehouden. In iedere kamer en zaal staat een klein apparaatje die de luchtvochtigheid en de temperatuur registreert en dat wordt om de twee weken uitgelezen.

Ik doe na de rondwandeling door het slotnog een tweede poging om de Sondernausstellung binnen te glippen, maar dat lukt me niet. De perskaart laat ik maar in mijn portemonnee. Nee, beter naar de garderobe waar een dame met een gezich als een oorwurm ons onze jassen en tassen teruggeeft.

We wandelen om het slot heen naar het park, dat veel weg heeft van de tuinen van Versailles, er zijn in Berlijn diverse gebouwen die qua architectuur verwantschap hebben met Franse panden, zo staat er in Berlijn bijvoorbeeld een kleinere uitvoering van de Eiffeltoren. Niet in dit park staat die toren. Wel staan er een aantal andere gebouwen, zoals het Neue Pavillon. Gesloten vanwege een verbouwing. Of Belvedere waar een porceleintentoonstelling is ingericht.

Friedrich Wilhelm II zocht daar vaak zijn toevlucht. Of dat met een maitresse was, vertelt het verhaal niet. Bovendien lag het op oogafstand van het slot, dus ver zoeken hoefden ze niet om hem te vinden. Hoewel als je alle kamers en zalen van het paleis door bent geweest, ben je natuurlijk wel een stief uurtje verder. En even met een gsm bellen ging in die tijd nog niet. Dit Belvedere stamt uit 1788 en is gebouwd aan de hand van tekeningen van Carl Gotthart Langhans. Er is nu een grote porseleintentoonstelling ingericht.

In het park ook nog een mausoleum, dat in 1810 is gebouwd naar de hand van Schinkel, weten jullie nog wel die architect waarover we hebben verteld tijdens ons bezoek aan Tineke's rode kerkje. Hier liggen slechts zes personen begraven. Bij de kist of tombe van Louise liggen bloemen, neergelegd op haar sterfdag. Dat doen ze trouwens niet voor de twee vorsten, die er hun laatste rustplaats hebben. Die vorsten zijn Friedrich Wilhelm III en het keizerpaar Wilhelm I en Augusta.

Ik vind het genoeg. Genoeg Charlotte en vorstelijke families. Genoeg geschiedenisles ook. Ik loop rustig terug en krijg tijdens de terugwandeling naar het metrostation een folder in de hand gedrukt. Niets vermeldenswaardigs voor jullie. Toch wil ik het jullie wel even niet onthouden..Bij Queen am Schloss (Otto-Suhr Allee 145) kun je schweineschnitzel met aardappelen en salade eten. Daar vind ik het nog geen tijd voor. Omdat ik wel trek begin te krijgen kopen en Tineke ook wel iets lust kopen we op het station van Wagner een baguette - in de metro eten is verboden - en nemen de U7 zuid-oostwaarts naar Sudstern.