Stadtmitte und weiter

Deel 6 - 1 april 2010

De voortzetting van de wandeling van woensdag door de Stadtmitte maak ik een dag later. Eerst met de metro (U1) naar Wittenbergplatz en daar overstappen op de U2 (zo gemakkelijk is het) naar de Potzdammerplatz, het eindpunt van een dag eerder. Voor de liefhebbers van moderne architectuur is dit echt een ware must. Neem alleen al de DaimlerChrysler Quartier, en de Sony Areal, waarin de Kaisersaal - een van de weinige gebouwen die tijdens WO II is blijven staan op de Potzdammerplatz - is verwerkt.

Voor de liefhebbers ik heb een boekje meegenomen, dat wel even mag worden ingekeken.

In dit gebied van de Potzdammer Platz - bevindt zich ook een Legocentrum, waar je entree voor moet betalen. Buiten de deur staat een giraffe, nee niet op schaal nagebouwd. Ik kan er rechtop onder staan.

Hier vind je ook nog een klein stukje muur terug. Berlijnse muur, geen Chinese muur en uiteraard zijn er mensen die daar via echte visumstempels aan willen verdienen. Dat deden ze niet op zondag 12 november 1989. Op die dag werd er geschiedenis geschreven op de Potzdammer Platz en werd er beetje bij beetje een gat in de muur gemaakt. De muur die oost en west scheidden: Oost- en West Berlijn.

De Potzdammer Platz voor de oorlog een levendige plek, na de oorlog een grote open wond vol puin, waar in 1961 dwars over de Platz de muur werd aangelegd. En nu zoals al gezegd een feest voor de fan van moderne architectuur.

In de Niederkirchnerstrasse bezoeken we de centrale hal van het Abgeordnetenhaus von Berlin, met daarin ook de Bundesrat. Ook dit is een stukje geschiedenis van Berlijn, en van Duitsland. Binnen een fototentoonstelling van onder andere een aantal volksvertgenwoordigers; bekende namen maar ook onbekende namen voor mij. Het is mogelijk om een rondleiding te krijgen door dit gebouw. Terwijl ik er ben, staat er net een op punt om te beginnen. Nee, ik sluit me er niet bij aan, maar ga weer naar buiten.

Op het plein staat een standbeeld voor Freiherr vom und zum Stein, een Pruisisch staatsman. Aan de overkant van de weg staat de Martin Gropius Bau. Hier is een tentoonstelling uit de tijd van Aga Khan. Dit museum is vernoemd naar zijn architect en is in 1881 geopend. Na de Eerste Wereldoorlog specialiteert het museum zich in Aziatische kunst. In de laatste week van de Tweede Wereldoorlog wordt het flink beschadigd, waarna het in 1978 wordt gerestaureerd.

In het verlengde van dit gebouw opnieuw een stuk van de Berlijnse muur, erachter wordt op een braak stuk terrein hard gewerkt, hier is de Topografie des Terrors te vinden is. Op deze plek werden veel wandaden van de Duitsers uitgedacht. Iets waarvoor de huidige lichting Duitsers zich schaamt, die wandaden bedoel ik. En dat willen ze de hele wereld laten weten. Daar schamen zij zich niet voor. Op panelen is een deel van de verschrikkingen via woord en fotomateriaal in beeld gebracht. De deportaties uit de verschillende bezette gebieden. Foto's van kampen. Hoeveel indrukken kan een mens nog aan?

Een klein stukje verder nog. De bekendste gensovergang tussen Oost- en West-Berlijn. Op de Friedrichstrasse is Checkpoint Charlie gevestigd en handige verkopers spelen hier op in. Midden op straat, staat nog een wachthuisje, met soldaten ervoor. Ernaast staat het Mauermuseum, met daarin - geloof het of niet - een Volkswagen, een Kever, de auto die door Hitler aan iedere Duitser is beloofd. De eerste tentoonstelling - samengesteld door Dr. Rainer Hildebrandt - wordt in oktober 1962 geopend in een woning aan de Bernauerstasse, in juni 1963 verkast de tentoonstelling naar het huis naar Checkoint Charlie. Hier zijn talloze vluchtplannen uitgedacht.
Ik keer het Checkpoint de rug toe en wandel door de Friedrichstrasse. Bij een bezoek aan Duitsland mag happen in een Currywurst niet ontbreken. Dat weten ze in Berlijn maar al te goed. Daarom is er vorig jaar in de Schützenstrasse zelfs een speciaal Currywurstmuseum geopend.

Nee gekker kun je ons toch niet maken. Zo wordt het toch nog een culinaire vakantie.