Stadtmitte

Deel 4 31 maart 2010
In hotel Bogota kan ik ontbijten en dat doe je dan met van die befaamde harde Duitse brótchen. Hmmm, daar gaat mijn vezelrijk dieet. Maar toch, ik heb me ingehouden. Tijdens het ontbijt snel de koppen gesneld van de gratis Berliner Zeitung en lees dat Bayern gezwijnd heeft tegen Mancunians. In de laatste minuut winnen, echte Duitsers. Ik heb er niets van kunnen zien, want de zenders op de tv op onze kamer hebben het niet uitgezonden.

Om tien uur 's morgens op pad, met de U-bahn, de Duitse metro, een goed systeem, als je het door hebt. En dat was al snel het geval. Overstappen bij Kottbusser Tor en daarna uitstappen bij Rosenthaler Platz. De Brunnenstrasse uitlopen naar de Veteranenstrasse en daar begint mijn/onze wandeling officieel. Een wandeling door de Stadtmitte. Dat gaat met behulp van het boekje 100% Berlijn van MO'Breda. Voor wie naar Berlijn wil, echt een aanrader.

Bij de Bergstrasse, de eerste keer dat ik moet afslaan, ga ik niet linksaf, maar rechtsaf. Denk niet dat ik dom ben en al na 500 meter op de verkeerde route zitten. Nee, ik doe dat bewust, om even om de hoek te kunnen kijken.

Daar ligt het Friedhof der Sophien Gemeinde. Niet vermeld in het boekje, maar toch de moeite waard om even over te lopen. Oude familiegraven, maar ook nieuwe. In de muur van het kerkhof zijn zelfs sommige graven verwerkt. Heel apart. Dat kun je ook zeggen van het loopje - even verderop - door de Linienstrasse, waar oude verkrotte woningen tegen nieuwe zijn geplakt. Niet voor niets staat er op de muur: Es ist nur eine Frage der Zeit.

Wat absoluut niet mag ontbeken op mijn route is de Hackesche Höfe. Dat kan ook niet als ik het boekje volg. De route gaat hier doornheen, maar een beetje zwerven door dit Berlijnse paradijsje kan geen kwaad. Even moet ik denken aan het Amsterdamse Begijnhof. Maar waar die gedachte vandaan komt? Misschien omdat het ook een besloten iets is, maar verder gaat iedere vergelijking mank.

Zo'n tachtig jaar geleden waren de Hackesche Höfe hèt middelpunt van de Berlijnse cultuur. En nu, is het gerestaureerd, zijn er allerlei restaurantjes, winkeltjes en veel kunstuitingen. Heel bijzonder, nog steeds. En allemaal op een gebied van ruim negenduizend vierkante meter.

Kurt Berndt en August Endell zijn de verantwoordelijke architecten. Hier werd in 1909 de beroemde expressionistische dichtersvereniging Der Neue Club opgericht. Het verhaal van dit prachtige stuk Berlijn is terug te vinden op http://www.hackesche-hoefe.com/

We lopen langs het voormalige Joodse kinderhuis Awahah (betekent liefde), waar kinderen werden opgevangen. Daarvoor had het dienst gedaan als het tweede Joods ziekenhuis is gevestigd. Het gebouw heeft de oorlog wonderwel overleefd en is opgekocht door de Joodse gemeente.

In het vroegere postkantoor, dat stamt uit 1881 hebben fotografen een fotogalerie geopend. Het is de tegenhanger van het Fotomuseum, waar zij zich niet in konden vinden. Aan de buitenkant van het gebouw hangen de koppen van 22 personen uit de wetenschap.

Linksaf in de Oranienburgerstrasse staat de Nieuwe Joodse synagoge, althans wat er na de restauratie van over is. Er is een museum ingericht, maar het kost even om erin te komen. De controle is er preciezer dan op Schiphol. Ik hoefde me nog net niet uit te kleden, maar het scheelde niet veel. De omgeving is afgezet. En Polizei voor de deur. Die doen hier strafcorvee.

In dit museum een indrukwekkende vaste tentoonstelling, maar terwijl ik er ben ook een losse tentoonstelling over Turkse Jode. Hiervoor moet apart worden betaald. Dat doen we niet. Wel lopen we helemaal omhoog, naar de koepel. Van hieruit een prachtig uitzicht over de - naaste - omgeving en de diverse toonaangevende gebouwen in het midden van de stad. Tineke zoekt het Rote Rathaus en wijst mij hem aan. De televisietoren. Ach er is zoveel te zien. Te veel om zomaar allemaal te kunnen onthouden.

Daarom naar beneden en verder weer. Door de Stadtmitte.

Wij zijn (ik ben) dus linksaf gegaan, bij het postkantoor om bij de synagoge te komen, maar de route zegt rechtsaf. Dat duurt even voor ik het door heb. Een kwestie van goed lezen, dus. Op een pleintje, op de Linienstrasse (waar ken ik die naam van) scoren we een broodje en eten die al wandelend op. Heerlijk, echte toeristen, die de Spree opzoeken en daar ineens Koningin Wilhelmina zien varen. Zoiets verzin je toch niet: Een Amsterdamse rondvaartboot in hartje Berlijn over het water langs de Bundestag, met daarnaast het moderne Paul Löbe Haus, vernoemd naar de vroegere Rijkdsdagpresident.

Dit is het hartje van het Berliner Regierungsviertel. Aan de Bundestag, beter bekend als de Rijksdag hebben we overigens geen bezoek gebracht. De moeite niet. Of beter, wij hadden de moeite er niet voor over. Er stond een rij van hier tot... En dan sta je dus wel een uurtje of twee in de file voor je binnen bent in een gebouw dat volgens de Nazi's in 1933 in brand was gestoken door Marinus van der Lubbe. Het parlementsgebouw is een paar keer gerestaureerd.

De vroegere stenenkoepel is nu van glas, transparant, een symbool voor openheid van de regering.