Henk: Nieuwe buren

Het zevende verhaal over de boerderij van JeZus

Donderdag 26 december 2024

De groei is niet meer te stuiten, die constatering is al eerder gemaakt bij de boerderij van JeZus, al blijken de kinderen nog steeds geen jaar ouder te worden. De tweeling Jerome en Suzanne, Je en Zus, hoeft het eigen plekje in hun boerderij nog niet af te staan aan andere broertjes of zusjes.

Maar neef Mo heeft zich wel nadrukkelijk gemeld en heeft een plaatsje in het leefgebied opgeëist. Voor hem en zijn ouders is in allerijl een stal opgetrokken naast de boerderij zodat ook zijn geroep vanuit een kribbe kan worden gehoord.

De dierenschare heeft ondertussen dit nieuwe leven eveneens in de harten gesloten. Hoewel sommige dieren nog twijfelen of zij een voorkeur moeten uitspreken. Gelukkig staan er wat dat betreft nog geen verkiezingen voor de deur zodat de aanwezigheid van de slang bovenop de stal van Mo niet verkeerd uitgelegd hoeft te worden in de analyse na de peilingen van de brutale hond.

De aap wil het daarentegen toch van de daken schreeuwen. Zo’n onruststoker is immers heel moeilijk in toom te houden. Zeker als hij ook nog eens in de rug wordt gedekt door de wolf die nu eenmaal steeds grotere maatjes wordt met dierenbeschermers.

Dat gaat soms wel heel ver. Een van die herders der dieren heeft hem zelfs al een onschuldig lam voorgehouden. In de menigte, die ook dit jaar weer is afgereisd naar de boerderij van JeZus, durft de wolf dat offer gelukkig niet aan te nemen zodat het leven van dit nog jonge dier nog enige tijd wordt gerekt.

Met de wijzen moeten wij bovendien rekening blijven houden. Zij laten immers hun lichtje iedere terugkerende episode schijnen over het geheel. Een deel van hun geschenken komt zeker in deze uitdijende gemeenschap van pas. Maar waarom juist Balthasar aan de mirre wordt gekoppeld geeft te denken in deze tijd van het jaar waarin weer veel over discriminatie wordt gesproken.

Het geloof in de natuur komt daarmee steeds verder van ons af te liggen. Misschien dat het kleine ijsbeertje nog enig gewicht in de afglijdende milieuschaal kan brengen. In de pinguïn heeft hij in ieder geval een medestander van formaat gevonden hoewel zij qua afstand meestal als tegenpolen worden gezien.

Voor de uitdijende gemeenschap is wat extra leefruimte wenselijk, maar dat gaat ten koste van het groen. Met hier en daar een boompje planten redden wij dat niet. Er is echt meer nodig, denk ook maar eens aan de voedselketen. Hoe moeten immers al die extra monden worden gevuld en brengen wij door het versnelde tempo het evenwicht niet nog verder in gevaar?

Zelfs de meest verstokte liberaal zit vast in dit dilemma. En wat is er dan mooier om de sociaal denkende mens de zwarte piet toe te schuiven. Die wil immers ook een graantje meepikken, zoals ook de kwakende eenden dat overal en nergens doen. Maar vooral vanuit het midden, tussen de boerderij en de stal van de nieuwe buren.