Donderdag 6
december 2018
Zo in de laatste maand van het jaar komen de verhalen
los, over liefde en warmte. Dicht tegen elkaar aan zitten of liggen om de kilte
van de nacht – voor sommigen ook overdag – te verdringen. En vaak levert dat
iets bijzonders op. Zeker op de boerderij van JeZus.
Die boerderij bestaat al eeuwen. Al sinds het begin van
onze jaartelling. Maar nog nooit heeft die boerderij een eigen naam gekregen.
Lange tijd is het een stal genoemd, maar met de komst van de Tiny Houses wordt
het eindelijk voor vol aangezien. En dat mag ook wel, want er is flink vertimmerd
door Jozef. Niet alleen aan zijn boerderij, maar hij heeft vandaag ook
razendsnel twee wiegjes gemaakt.
Inderdaad twee, want Maria is bevallen van een tweeling:
een jongen en een meisje, Je en Zus. En ook nog eens vrij onverwacht, want ze is
nog niet uitgerekend. Dus uitgerekend op de dag dat Sint Nikolaas zijn naamdag
viert is het feest.
Maar ik keer even terug naar de bevalling. Terwijl Maria in het stro ligt te zweten en vergaat van de pijn, brult Jozef er buiten op los. Hij heeft in de haast op zijn duim geslagen. Van heinde en ver komen de buren aandraven, allemaal geschrokken door zijn geschreeuw. Zelfs de schapen kijken verschrikt op. En als dan ook nog het gejammer van Maria overgaat in het eerste kindergezang, ja dan is het feest in de boerderij van JeZus.
De vroedvrouw ligt in aanbidding voor dit wonder. Want de kinderen zijn beiden gezond en een bijzonder leven ligt voor hen. Dat is meteen duidelijk. Je gaat straks reizen en heeft nu al het aureool van een heilige en Zus? Ach dat is een meisje en zijn evenbeeld en kan dus bijna overal zijn plaats innemen. Zolang ze jong is.
Heel stiekem kijk ik even in de toekomst.
Je vertrekt en over hem heeft niemand het meer. Als Zus
wat ouder wordt, kan ze rekenen op een grote schare vrijers. Want zo mooi… Een
mooi en sterk baken in de maatschappij. Zij geeft de boerderij niet alleen
kleur, ze is roodharig, maar er straalt ook een onverzettelijkheid uit. Alle
boerenknechten willen haar veroveren, maar ook de vissers komen van heinde en
ver, zelfs uit Huizen op hun botter, aangevaren.
Ze hebben echter allemaal pech, want Zus wil geen man, maar voelt zich veilig en geborgen in de armen van een vrouw.
Opa IJsbeer
PS
Met dank aan kleinzoon Yari voor de titel. En dank aan
mijn lief voor de inspiratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten