Vrijdag 27 december 2024
Geschreven voor de uitdaging van de maand december 2024
van Schrijvelarij, waarbij gevraagd is om een verhaal te maken bij een
illustratie.
Heel voorzichtig, echt heel heel voorzichtig zet ik de
eerste stap. Die kan niemand mij meer afnemen en omdat de tweede volgt is er
ook geen weg terug meer want die eerste kan nooit meer op deze manier en op
ditzelfde moment worden overgedaan.
Natuurlijk hebben ze mij gewaarschuwd. Niet een keer maar
talloze malen: Doe het nou niet want... En iedereen heeft wel een andere reden
om mij over te halen het niet te doen. Maar dat vuur in mij is nu eenmaal niet
te blussen, de drang om mijn verhaal te doen is zo nadrukkelijk aanwezig dat
ieder woord er bijna vanzelf uitglipt. Ook aan het einde van een jaar waar ik
met enige weemoed maar toch ook met vrees op terugkijk.
Gossie hoor ik haar bijna hardop denken, net als mijn moeder. Die drukt zich bijna op dezelfde manier uit. Haar donderdag floept er zomaar uit als zij ontdekt dat een stiknaadje net op de verkeerde kant van de stof is gezet. Niet dat haar zoiets zal overkomen want haar naaimachine heeft zij nog nooit gebruikt. Nee zij schrikt bij het zien van die eerste stap en kent dan ook het resultaat.
Eigenlijk is dat einde ook te mooi om nu al te verklappen en
daarom gaat de route nog iets verder. Bijna kruipend op handen en voeten, zo
laag bij de gronds voelt het voor haar. Terwijl ik mezelf juist in hogere
sferen waan, voel dat er iets moois staat te gebeuren en daar niet voor zal weglopen;
niet rechtop en niet op handen en voeten.
Bijna gebruik ik het woord trouw. Dat past immers wel bij mij hoewel er ook een ongedurige zijde is, die de overhand vaak genoeg krijgt. Vooral als er geen touw aan vast te knopen valt. Het decor biedt wat dat betreft evenmin houvast. Een open haard, wie bedenkt nou zoiets? Dat moet zogenaamd romantisch zijn, nou daar gaat echt iets aan vooraf en de romantiek van houthakken heb ik nog nooit kunnen ontdekken.
Lust en liefde, ja dat zijn begrippen die maar al te vaak
door elkaar worden gehaald. Hoe ik daar insta? Daar kan ik nog wel een verhaal
aan wijden, maar vandaag niet. Vandaag voel ik wel wat vlinders in de buik,
maar die hebben meer te maken met de overvloedige maaltijd die zij mij heeft
voorgeschoteld in het kader van de liefde van de man gaat door de maag.
Inderdaad het eten proefde bijna als een engeltje die op je
tong piest. Of kent u dat gevoel niet, heeft u dat nog nooit meegemaakt en
houdt u het vooral bij de mee, die de ieme vol ijver al wapperend met de
vleugels heeft gemaakt.
Maar goed, ik dreig weer eens af te dwalen en daar kwam u niet voor. Maar toch heeft het wel zin, immers na die eerste stap, die eerste hap, zijn er nog vele gevolgd. En dat eindresultaat… tja, slaap daar net zoals ik nog maar een nachtje over.
Opa IJsbeer
