Zondag 15 november 2020
Als kleinzoon van Opa IJsbeer moet je wel een dikke huid hebben. Iedere keer weer bij hem logeren hoort een feestje te zijn, maar gelukkig is oma er ook nog om alles in goede banen te leiden, want anders… Het is alweer een tijdje geleden dat ik bijna iedere dag bij hen over de vloer kwam. Als ik daaraan terugdenk, dat is echt een te gekke tijd geweest. Geen school en toch iedere dag weer naar school via de computer. Nieuwe woorden leren, rekenen, tafels leren en veel buiten spelen. Soms ook met mijn lievelingsnichtje.
Wat hebben wij plezier gehad, in de tuin en bij de vijver; van oma geleerd een pijl en boog te maken en dan niet op elkaar richten. Ja (zucht) dat was toen het nog mooi weer was en lekker warm en nu, nu is het buiten fris en regenachtig en blijf ik binnen. Alhoewel.
Op zaterdag, o nee op verzoek van oma ben ik al op vrijdagavond gekomen. En tot mijn verrassing schuiven mijn neef en nicht op zaterdagmiddag ook aan en blijven een nachtje slapen. Dat is dikke pret met zijn drietjes. Het hele huis wordt op zijn kop gezet. Verstoppertje spelen, soep zonder sliertjes eten en gedraaide patatjes. Hmmmm lekker.
En serieus? Nou dat probeer ik echt wel te zijn, maar die Opa doet er alles aan om mij te laten struikelen. Niet letterlijk maar hij doet wel steeds een poging om mij op het verkeerde been te zetten. Waar hij nog steeds geen erg in heeft, is dat ik toch echt links georiënteerd ben. Misschien voor menigeen een moeilijk woord, maar ik schrijf links en als ik een bal wegschop doe ik dat het liefst met mijn linkervoet en heeft mijn rechterbeen vooral de functie van chocoladebeen. Dat laatste heeft dus niets met Sinterklaas te maken, maar meer dat ik dat been vooral gebruik om op te staan.
Maar goed Opa IJsbeer leert mij zo nu en dan ook nog wel iets. Zo heb ik zaterdag met oma, en mijn neef en nicht een nieuw spel gespeeld. Voor mij nieuw. Allemaal letters gebruiken om woordjes te maken en die woordjes op een bord plaatsen en als je dat dan goed doet, dan krijg je daar punten voor. Opa IJsbeer telt die punten. Aan het einde heb ik als eerste mijn balkje helemaal leeg. Dat lukken mijn nicht en oma ook. Alleen mijn neef Gianny niet. Die krijgt voor straf tien punten in mindering en daardoor heb ik de meeste punten en dus het spel gewonnen.
En dan mogen wij, voor het slapen gaan, onze schoen zetten. Wel moeten we met zijn drietjes zingen. Oma zingt mee, Opa IJsbeer niet, want tjeempie die man zingt vals. Vanmorgen zijn wij alweer vroeg wakker, voor het krieken van de dag zelfs en vinden in onze schoen een cadeautje. Voor mij speciale potloden, een gum en een mooi schetsboekje waarin ik meteen enkele tekeningen maak, want spelen met mijn dino’s en tekenen zijn toch wel de leukste dingen.
Mijn Opa IJsbeer heeft gewoon het verkeerde beroep gekozen en wil in de loop van de ochtend weer schooltje spelen. Ik moet van hem allerlei woorden opschrijven, zodat hij kan laten zien hoe alles kan worden geschreven. Slapeloze nachten houd ik daaraan over, waarom mag ik geen nagt schrijven als ik dat versta. En vlonkeren van een sterenheemel kan toch best. En hij doet ’s middags een dutje waarom mag ik dan niet duten of lekker weg doeselen schrijven. Om die man, en mijn moeder, een plezier te doen, zal ik het op school goed schrijven. Beloofd!
Maar nu wil ik toch echt gewoon met Fayèn met mijn dino’s spelen. En dat het buiten blaadjes sneeuwt en dat de wolken beginnen te huilen is voor iedereen jammer. Maar voor ons? Wij zijn gewoon te druk om ons daar druk over te maken en spelen ons eigen spel. En de volgende keer dat wij samen zijn, gaan we daar gewoon weer mee verder.
Opa IJsbeer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten