Zaterdag 5 december 2020
De laatste voetbalwedstrijd die ik langs het veld heb gezien ligt alweer enkele maanden achter mij. Het betreft een jeugdwedstrijd en die competitie ligt immers al maanden stil. En ik vermoed dat de competities niet meer zullen worden afgemaakt. Of er een alternatieve competitie wordt gespeeld? Afwachten maar, de bond heeft daar nog niet over besloten en is bovendien voor een aantal zaken afhankelijk van Den Haag. Gelukkig mogen de jongens en meisjes van ons kabinet nog wel trainen, maar serieuze wedstrijden spelen is er niet meer bij. Een onderling partijtje is prima, als de spelers maar van de eigen club zijn.
Vanmorgen ben ik tegen het advies van velen in naar sportpark De Marken in Haven gefietst. Op tijd om de zon te zien opkomen door de bomen, op tijd om te kunnen genieten van de stilte rond de ruïne van het Almeerse kasteel. En dat alles om een potje vriendschappelijk voetbal te bekijken en te berichten over andere zaken.
Ouders van voetbalkinderen krijgen regelmatig te horen en te lezen (onder andere via apps en mail) dat zij niet op het sportpark mogen komen en dat het ook min of meer verboden is buiten de hekken te gaan staan om te kijken.
In de beginperiode van de coronatijd heeft Opa IJsbeer als verslaggever enkele interviews afgenomen. Ditmaal wil hij weten of ouders en verzorgers zich houden aan de wensen van het bestuur. Het antwoord is: de meesten wel. Een enkeling houdt zich op buiten de hekken, waarbij het mondmasker in de binnenzak blijft. Vreemd vind ik die kijkers overigens niet. Zij hebben hun kind gebracht en op en neer rijden is eigenlijk geen optie. Verstandige mensen zijn het, die best beloond mogen worden met een kop koffie. Sommigen zoeken contact met elkaar, maar houden ook ruimschoots afstand en bespreken ondertussen het voetbal en andere zaken.
Dat voetbal betreft een duel van de eerste selectie van de Onder 14 jaar van FC Almere tegen de eerste selectie van de Onder 15 jaar. Een ongelijke strijd of toch niet? Voor rust heerst de jongste groep, is ongeveer tachtig procent van de tijd op de helft van de ander te vinden en krijgt ook mogelijkheden, kansen. De eindpass en de afwerking laten echter te wensen over. Een counter en profiteren van slecht uitverdedigen levert de oudste garde twee treffers op.
Ondertussen zijn er ook op andere velden kinderen actief aan het trainen. En ook hier staan ouders die afstand bewaren tot hun kroost. Een iets positievere benadering kan soms wonderen doen!
In de tweede helft van het duel van deze zaterdag keert bij de jongste garde de gestopte, vroegere keeper terug onder de lat. Zijn team krijgt de kans het duel te laten kantelen, maar de lat en de doelverdediger van ‘de vijftien’ voorkomen dat. En als dan aan de andere kant nummer drie wel valt, blijft er van het spel van de veertienjarigen weinig meer over. De trainer wisselt door, zet spelers op andere posities maar is daar niet echt veel wijzer van geworden, want niemand haalt zijn normale vorm. Of het moet dat jonkie zijn, dat doorvecht. Maar alleen kun je geen oorlog winnen. Nog eenmaal slaat de oude garde toe, via de binnenkant van de paal, en daar blijft het bij.
Met respect voor de club, de gedisciplineerde ouders en de acteurs (lees jeugdvoetballers) fietst de verslaggever naar huis en maakt zijn verslag van deze bijzondere Sinterklaasuitvoering.
Opa IJsbeer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten