Slotwandeling

Zaterdag 6 november 2010
Alweer de laatste dag in Praag. Wat vliegt de tijd. Wat is de tijd omgevlogen. Voor het ontbijt alvast de koffer pakken, zodat we de laatste dag ook optimaal kunnen gebruiken. Na het eten de tanden oppoetsen en de laatste spullen opruimen, waarna ik de afsluitende rekening bij het hotel betaal en een taxi bestel voor twee uur. Misschien wat erg vroeg, maar we kennen het vliegveld niet, bovendien kan het best wel eens druk onderweg zijn.

De resterende uurtjes benutten we met nog een wandeling door de Joodse wijk. Aanvankelijk willen we nog op zoek naar de Hoge synagoge, maar bij het ’s morgens lezen van de Capitoolgids blijkt dat we daar al zijn geweest. En het is zaterdag,dus hij is alleen voor de diensten open. Ook bij het Joods Stadhuis zijn we al geweest, dus dan maar op zoek naar de kubistische woningen. Ook daar zijn we gisteren al langs gelopen.

Toen de Joodse wijk begin van de twintigste eeuw werd opgeknapt werd niet alleen veel gebruik gemaakt Jugendstilmotieven maar ook van eenvoudige steeds terugkerende motieven. De bekendste zijn op de Elisky Krasnohorske, maar ook bijvoorbeeld op de Celetnastraat vind je gevels met kubistische vormen. De woningen op de Elisky Kransnohorske staan bijna allemaal leeg en worden gerestaureerd.

Ik zoek mijn weg verder door de Joodse wijk en keer terug naar het centrale plein, waar de kerstmarkt langzaam vol loopt. Op het plein is boven een café een expositieruimte, waar op de ene verdieping een tentoonstelling van Mucha wordt gehouden en op de andere een voor Dali. De expositie van Mucha is een aanvulling voor die in het Mucha-museum. Zo kijken wij er tegenaan. Maar er wordt geen duo-kaartje verkocht. Van de twee Mucha-tentoonstellingen. Wel een voor Mucha en Dali. Ik ben ondeugend en maakt foto’s terwijl toch staat aangegeven dat het niet mag. En prompt wordt ik op de vingers getikt. In de shop koopt Tineke nog enkele cadeautjes.

Bij een café tegenover het stadhuis neemt Tineke een kop soep en ik een baguette met patat. En drink een biertje. We kijken naar de gekte voor de toren, waar boven de astronomische klok de luiken op het hele uur weer opengaan. Meteen na dit circus stroomt ook ons terras leeg.

We hebben nog steeds geen genoeg van de Oude Stad en tijd zat. Tussen dwalen we verder, langs woningen, voormalige paleizen, hotels, banken, kerken, restaurantjes, winkels. En bijna overal zie je prachtige gevels, gevelstenen, doorkijkjes, binnenplaatsen. Wat is er niet.

Vlak bij het restaurant waar we dinsdag hebben gegeten staat de Maria Sneeuwkerk, aangrenzend aan de Franciscanentuin. Deze kerk is gebouwd in 1347 volgens de geestelijke die om stilte verzoek aan de Hollandse gids die zijn gezelschap de kerk binnenloodst. Binnen zie je prachtige Barokversieringen en het verbod om hier te fotograferen wordt massaal genegeerd.

Voor de priester is er geen redden aan en hij staat het daarom ook maar toe. De kerk had aanvankelijk meer dan honderd meter lang moeten worden. Het gedeelte dat nu overeind staat was na vijftig jaar klaar en bedoeld als priesterkoor. Het maakte vroeger deel uit van een karmelietenklooster.

Vlakbij ons hotel staat de St.Galluskerk of sv Havla uit 1280.Deze kerk is ooit gebouwd voor de Duitse kolonie die in Gallisstadt (Havelske Mesto) woonde. Dit deel ging in de veertiende eeuw in de Oude Stad op. In de achttiende eeuw werd de gevel tijdens een verbouwing – door Giovanni Santini-Aichel met heiligenbeelden van Ferdinand Brokof. In de kerk hangen schilderijen van Karel Skreta, maar die zijn alleen te bekijken tijdens de kerkdiensten, want buiten die uren om blijft de kerk gesloten.

Nog een keer komen we langs het huis van De Twee Gouden Beren. Het portaal is ontworpen door Bonifaz Wohlmut, ook verantwoordelijk voor de St.Vituskathedraal, op speciaal verzoek van de koopman Lorenc Stork. In dit huis is de linkse Joodse schrijver en journalist Erwin Kisch geboren.

Goed nog een laatste blik op het plein voor we naar Melantrich afzakken. Daar hebben we nog een paar minuten voor de taxichauffeur arriveert. Een taxi, besproken om twee uur. Gezien de vermelding aan de buitenkant van de wagen rijdt de chauffeur voor de hotelketen.

We nemen afscheid van de vriendelijke hotelketenbaas. En nemen ons voor om hier terug te keren. We worden voor 700 euronaar het vliegveld gebracht. Het is rustig onderweg. In parken laten jongeren vliegers. Maar hoelang nog,want voor we bij het vliegveld arriveren vallen de eerste spetters. Tijd om te vertrekken dus. We moeten net als op Schiphol zelf inchecken. In het Hollands is zoiets gemakkelijk, maar in het Tsjechisch. Gelukkig is er hulp en na het afgeven van de koffers blijft er nog plenty tijd over om wat te drinken, wat speelgoed te kopen en foto’s te bekijken op de computer.

Tussen half vier en vier uur gaan we door de douane. Het gaat overal weer anders. Hier moet eerst onze handbagage onder een balkje door om te onderzoeken of de tassen niet te groot zijn. Tevens willen ze hier de ticket en de paspoorten zien, daarna gaan wij en de tassen door een scan en mogen we naar gate C11 waar de Airbus A319 van Czech Airlines op ons staat te wachten. Het vliegtuig moet nog worden getankt en vertrekt om 17.13 uur, acht minuten vertraging, die in de lucht makkelijk wordt ingehaald.

Op een scherm is de voortgang van de vlucht te zien. Iets meer dan zeventig minuten duurt het. Eventjes turbulentie,maar dat is alles. Ik tik op mijn lappie, word even als knijpkussen gebruikt. Het laatste stukje van de vlucht gaat over Utrecht en daarna naderen we Schiphol vanaf het zuiden. De Tsjechische schoolkinderen – achter ons in het vliegtuig – applaudisseren voor de landing.
De bagage laat even op zich wachten, misschien wel omdat dit een vlucht was met diverse reizigers op doorreis naar een andere bestemming, maar toch kunnen we de trein naar Hilversum nog net halen. Er is geen rechtstreekse verbinding met Almere en informatie op het vertrekbord ontbreekt. Dus die keuze is snel gemaakt. De overstap in Weesp verloopt ook probleemloos. In de trein worden we vergezeld door een knaap die flink zit te flippen, rookt en zich nergens en van niemand iets schijnt aan te trekken. Nadat we zijn uitgestapt waarschuwt Tineke de conductrice, die alleen is, voor de man.

In de bus hoeven we niet te betalen, omdat de kaartlezer het niet doet. Het laatste stukje lopen we naar huis. We komen droog over en ik bestel wat Chinees als afsluiting van deze mooie Stedentrip.