Franse vriendin
Tijdens de voorlopig laatste etappe samen vliegen de grappen door de lucht. Zeker nu de wind weer aantrekt. Het is een manier om niet aan vermoeidheid te denken. Zeker voor de kinderen, die het eind van de reis in de verte zien gloren. De dolletjes hebben vooral te maken met de plaatsnamen in Friesland. In het Fries zijn ze soms mooier dan in het Nederlands, maar een Baard moet je natuurlijk afscheren. Tenzij je Henk heet, want m’n baard is heilig. Uitdunnen, en kortwieken zo nu en dan, prima. Maar afscheren? Wel moet ik het ontgelden.
Ach, een goede compensatie voor de extra kilometers die we ook op deze laatste trip maken, want ik blijf de grotere plaatsen mijden. En beland daardoor in een plaatsje met de naam Lollum.
We zien onderweg talloze windmolens en gemalen, die het lage land hier droog houden. Maar ook fraaie boerderijen – hier een state genoemd – trekken volop onze aandacht.
De Grauwe Kat moet eraan geloven, op weg naar Arum en Kinswerd, waar we bij Greate Pierwei een versnapering nemen.
Harlingen komt in zicht. De Waddenzee lonkt.Even stoppen, tegen de dijk op klimmen en naar het water turen. Achter ons jagen de auto’s, straks gaan ze op zoek naar een parkeerplaats, want de auto mogen ze niet meenemen naar Vlieland.
We rijden het laatste stukje en zetten onze tenten netjes op een grasveld van een camping. De kinderen helpen, moeten ook helpen. Want de volgende keer – op Vlieland - moeten ze de tent samen met Tineke opzetten. Want dan ben ik er niet. De tent staat best vlot en er is daarna nog volop tijd om te spelen.
Terwijl Naomi al lang en breed weer terug is, moeten we Raema roepen voor het eten. Ze is de tijd volledig vergeten. Speelt met ‘haar’ vriendinnetje.Op een glijbaan, op een klimrek. En na het eten is ze meteen weer weg. Naar een camper, waarin haar Franse vriendinnetje verblijft. Zij maken een rondreis door West-Europa, langs kusten.
Met handen en voeten praten die twee. Het is lachen, gieren en brullen. Ze wisselen ook adressen uit, voor vakantie- en kerstkaartjes.
De volgende ochtend nemen die twee uitgebreid afscheid van elkaar. Opschieten, want de boot moet worden gehaald.
De tenten zijn ingepakt. De kar hangt al achter Tinekes fiets. Oei, dat is zwaar, zegt ze. Inderdaad, het is geen makkie om met de kar te rijden. Ik help haar tegen de dijk op en dan gaat het verder wel. Op naar de haven, naar de boot.
We zijn keurig op tijd en nemen uitgebreid afscheid.Tineke gaat met de meiden naar Vlieland en ik rij met een tussenstop aan de haven van Lemmer terug naar huis.