Van oppassen op tot opassen voor
Woensdag 18 oktober 2023
Als opa heb ik diverse keren het voorrecht gekend verantwoordelijk te zijn voor onze kleinkinderen. Zoiets wordt ook wel oppassen genoemd. Ze hebben nu een leeftijd bereikt dat zoiets eigenlijk alleen voor de jongste nog geldt, hoewel die twee elfjarige banjers zo nu en dan ook een wakend oog kunnen gebruiken. Of zit het toch iets anders in elkaar?
Die vraag durf ik mijzelf eigenlijk niet te stellen, want stellen betekent ook beantwoorden. Ik draai liever ietwat om de hete brei heen. Inderdaad zo sportief ben ik als grootvader ook wel weer, om maar iets banaals te noemen.
Het geeft mij bovendien de gelegenheid voor te borduren op het sportieve vlak, want sportief is het viertal wel. De jongens trappen allemaal tegen een bal aan en de jongedame… ja dat is er een die zo stilletjes haar eigen gang gaat. Tot enkele weken geleden dan. Fayèn: ‘Opa IJsbeer wil je komen kijken bij mijn training’, zo’n vraag is wel het laatste wat ik verwacht heb en het antwoord kan dus alleen maar een volmondig ja zijn.
En zo zit ik dus onverwacht bij Van Itterzon Sport in de sportschool om een vloeiende demonstratie van souplesse en doorzettingsvermogen te bekijken. En even moet ik aan mijn eigen sportactiviteiten denken als trainer Mike zijn pupillen mee naar buiten neemt voor de warming-up.
Ik zie mijn leraar Cees nog zo voor mij als hij ons laat valbreken op het schoolplein. Dat vallen hoort er hier niet bij en na een paar rondjes en nog wat oefeningen voor de knieën kunnen de handschoenen worden aangebonden.
Handschoenen? Inderdaad handschoenen, want deze taaie tante is helemaal gek op kickboksen. Met een fraaie serie stoten , afgewisseld door een trap met scheenbenen of voet teistert zij de boksbal.
Ondertussen geeft Mike op zijn eigen wijze de aanwijzingen. ‘Niet zeiken! Je komt toch om te trainen.’ Het is een oproep met een knipoog naar de vechters, die absoluut niet aangespoord hoeven te worden. En dat geldt zeer zeker voor Fayèn, die geen enkele vermoeidheid lijkt te kennen.
Geduldig werkt zij haar oefeningen af, luistert geduldig naar de aanwijzingen en glimt als Mike haar beloont met een luid ‘Jaaaa’. Van vechten, een partijtje sparren, komt het vandaag niet. Misschien gelukkig ook maar, want van oppassen op is het toch oppassen voor geworden. En als ik zo de zaal inkijk, nadat zij haar training heeft afgewerkt, dan constateer ik dat zelfs die volwassen vechters met respect naar haar kijken.
Opa IJsbeer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten