Een verhaal over kleinzoon Yari
Zondag 31 oktober 2021
Regelmatig heb ik mijn kleinzoon Yari uit school gehaald en dan fietsen wij samen vanuit de Stripheldenbuurt naar onze woning in de Faunabuurt. Eerst mee voorop (op de stang) en later zelf trappend; veilig naast (aan de binnenkant) of voor mij uit. Soms fietsen wij rechtstreeks, soms met een extra lusje. Maar sinds vijf weken is alles anders voor hem. Een keer meetrainen met de wielrentak van de Almeerse fietsclub en hij is meteen verkocht.
Wielrennen. Dat betekent eerst goed leren sturen en daarna al snel het veld in, omdat het wegseizoen is afgelopen. Dat rijden in het veld kost veel stuurmanskunst en durf. Inzicht van waar je van de fiets moet en waar je moet versnellen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over goed verdelen van krachten, want rijden in het gras is een stuk lastiger en intensiever dan rustig peddelen door de buurt, naast je opa en dan als eerste een brug opvliegen.
Vanmorgen staat er voor hem een eerste (club)wedstrijd op het programma. De clubjeugd is ingedeeld in twee leeftijdsgroepen en onderling weer in diverse categorieën. Het rustig inrijden is niet voor iedereen weggelegd en enkeling verspeelt daar al veel kracht.
Yari is al snel warm en wil zijn ondershirt met lange mouwen uit. Wat een ijsbeer. En dan komt het moment van opspelden van rugnummers en dan weet iedere renner dat het nummer dertien ongeluk brengt. Zo’n nummer wil niemand hebben.
Wordt die alsnog uitgereikt dan gaat dat nummer op zijn kop; zelfs bij de jeugd.
Een aantal ervaren kinderen weet dat het gunstig is om dat nummer snel te pakken te pakken te krijgen. Zodra zij dat op de rug hebben zitten, kunnen zij naar de startstreep om daar een plaatsje te vinden op de eerste rij. Yari vindt een plekje op de tweede rij. Vanaf de start dringen drie jongens naar voren en kleinzoon komt heel knap als vijfde het eerste verharde gedeelte op. ‘Goed gedaan jongen’, klinkt het.
Verrassend genoeg weet onze kleinzoon zich nog een plaats te verbeteren. De afstand met de top drie wordt iets groter en achter hem rijdt een mountainbikster op een zwaar verzet rond. Op driekwart van de wedstrijd gaat er een siddering door de toeschouwers. Yari wordt door zijn vader aan de kant gezet. De knaap heeft wel veterloze wielrenschoentjes maar daar nog nooit mee gefietst en gebruikt die niet. O wat een pech een van de veters van zijn sportschoen is losgeraakt en als die om de trapper slaat… Zijn vader knoopt de veter rap dicht en dan begint de renner aan de achtervolging.
Meter voor meter trapt Yari het gaatje dicht, even bijkomen dan er voorbij. Het lukt en een welverdiende vierde plaats valt hem op de finishstreep ten deel.
Of het daarom gaat? Ach voor mij is hij de winnaar omdat hij vooral zichzelf heeft overwonnen en de rust tot het laatste toe heeft weten te bewaren. Maar ook omdat hij zo’n plezier heeft laten zien en talloze mensen heeft laten genieten.
Opa IJsbeer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten