Daeley haalt zijn B-diploma

Zaterdag 25 maart 2023

Het jongste kleinkind van Opa IJsbeer zijn heeft zo zijn voordelen. Mijn grote broer, neef en nicht hebben voor mij al de weg geëffend, hebben geleerd hoe die IJsbeer een echte opa moet zijn. En ik? Ik vind ondertussen mijn eigen weg en slinger mij overal achteraan. Een voorbeeldje? Oké, gaan jullie er maar eens recht voor zitten.

Afgelopen zomer heeft die man bijna een week lang op mij ingepraat zodat ik maar baantjes bleef zwemmen in het diepe bad op de camping in Beilen. Iedere ochtend voordat de andere campinggasten gebruik van het bad maakten trok ik mijn baantjes op mijn buik en op mijn rug. En of dat nog niet genoeg was, moest ik ook nog duiken van hem en over de hele breedte van het bad onder water zwemmen.

Het resultaat van dit alles was dat ik sterker en sterker werd en uiteindelijk ook nog mocht afzwemmen voor mijn A-diploma. Papa Daniël en mama Raema trots, zij hadden dat eigenlijk al opgegeven, maar het moment van afzwemmen in Lelystad kwam toch. Alleen vanwege Corona wel zonder publiek, zonder dat opa’s en oma’s mochten meekijken.

Even heb ik na de verhuizing van Almere naar Kampen getwijfeld of ik ook nog voor mijn B moest gaan, maar het feit dat Opa IJsbeer helemaal geen zwemdiploma heeft en ik hem dus de volgende keer misschien wel moet redden heeft mij over de streep getrokken. En vandaag is het dus zover dat ik in Zwembad De Steur in Kampen ook voor mijn B-diploma mag zwemmen.

Gelukkig ben ik niet alleen. Zo zijn er vandaag veel kinderen die voor de eerste keer afzwemmen. Wij, de B’ers dus, vormen een elftal, tien meiden en ik. Inderdaad ik als enige jongen, ja dat heeft dus zijn voordelen.

Zo val ik lekker op zonder de clown te spelen en toch wordt mijn naam hierdoor regelmatig genoemd. Makkelijk bovendien voor alle mensen die toekijken en applaudisseren als ik (en die meiden) onze opdrachten doen. We moeten bijvoorbeeld duiken, en diverse slagen zwemmen. Zowel in de lengte als in de breedte van het bad.

En dan is het bijna klaar, nog een kwestie van wenden en keren, zelfs een handstand maken hoort erbij. Waar dat nou goed voor is? Wie het weet mag het zeggen. En we eindigen uiteindelijk allemaal met watertrappelen. Niet gewoon watertrappelen, maar met een ballon om de pols. En dat valt echt niet mee.

Zeker voor mij niet want voor mij is een ballon toch echt zoiets als een bal. Anderen willen daar misschien mee gooien, maar dat geldt zeker niet voor mij. De ballon is weliswaar niet helemaal rond als een bal, maar ik beschouw die ballon toch echt als een bal aan een touwtje en dan telt er maar één ding: hoe vaak kan ik die hoog houden?

Nu ik mijn B-diploma heb mag ik dat ook in het echt oefenen, bij een echte voetbalclub. Bij DOS Kampen. Mijn eerste voorproefje heb ik al gehad en onthoud het maar goed, over tien jaar dan ben ik beroemd. Dus vergeet het niet: Daeley is mijn naam.

 

Opa IJsbeer