Nike

‘Dag Sien, heb je even voor mij. Ik heb namelijk een probleem: Hoe leg ik dit nu weer uit aan hem? Uiteraard is het een onderwerp van onze gesprekken geweest; ik wil zo graag eens een weekje alleen eropuit. Genieten van een mooie zonsopgang op een klein Grieks eiland, maar de centen ervoor, of beter gezegd de euro’s, kunnen wij niet missen. Maar gisteravond, net nadat Ferry mij welterusten heeft gekust, heb ik spontaan gereageerd op een bijzondere advertentie in het Avondblad.

Je moet weten ons dorp bezit geen zwembad en een deel van de bevolking vindt dat een groot gemis. Om dat onder de aandacht van de gemeente te brengen is het idee ontstaan om een zwemwedstrijd voor alle leeftijden te organiseren, alleen voor inwoners van ons dorp. En ook nog eens gratis inschrijven met als lokkertje een hoofdprijs van een weekje naar het groene, Griekse eiland Samothraki. In de voorwaarden staat dat snel zwemmen geen vereiste is, maar dat de hoofdprijs wordt verloot onder de honderd snelste reageerders. Dus je snapt wel dat ik mij meteen heb ingeschreven.

Pas hierna Sien, zie ik dat er een addertje onder het gras zit verborgen. Er is namelijk een tweede prijs, die wordt verloot onder de overige deelnemers. En die prijs betreft eveneens een weekje weg, alleen op een veel minder aangename plek. De organisator heeft via zijn contacten een plekje weten te bemachtigen in een gevangenis ergens bij jullie in Amerika, waar de gevangenen dagelijks onder de hete zon al hakkend en gravend een nieuwe weg moeten aanleggen.

Het geheel wordt mogelijk gemaakt, zoals dat vaak wordt gezegd bij televisieprogramma’s, door onze lokale bierbrouwerij Lindeboom. Die heeft al vaker meegewerkt aan bijzondere activiteiten voor de plaatselijke bevolking. Alleen die extra prijs…

Voor alle anderen is er na afloop van de zwemwedstrijd een mooie show, met muziekkorpsen en vendelzwaaiers geregeld, zo heb ik in de aankondiging gelezen. Bij ons in de regio is dat nog steeds een begrip en in bijna ieder gezin is er wel iemand die lid van het korps is of heeft gevendeld.’

Twee dagen later hang ik weer bij Sien aan de telefoon.

‘Over twee dagen is het zover. Moet je horen Sien, wat mij nu weer is overkomen. Vanmorgen heb ik nog even de zwemkleding buiten gehangen. En wat denk je: dikke pech. Een schijtlijster heeft zijn kwakkie erop gedaan, zodat ik nu nog als een haas naar de sportzaak in de stad moet om een nieuw zwempak te kopen. Daar heb ik bij toeval vorige week zo’n prachtige bikini gezien, die kan ik uiteraard niet laten hangen. Komt vast van pas als ik op dat Griekse eiland zit. Want ik ben er echt van overtuigd dat ik die prijs ga winnen.’

Drie dagen later.

‘Dag Sien, heb je nog even voor mij. Ik heb je verteld over die zwemwedstrijd en dat ik al rekende op een weekje Samothraki met zijn waterval en eeuwig groene, ruisende bossen, en zijn Nike. Echt dat weekje alleen zijn, daar ben ik zo aan toe. Dat heeft mijn voorkeur; even het dorp uit, het dorp waar iedereen je kent en waar altijd wel iemand is die je eraan zal herinneren dat…

Maar Sien, laat ik niet op de zaken vooruit lopen. En je meenemen naar die dag: als ik op pad ga naar het zwembad in de stad miezert het. Zo’n echte lenteregen waar je drijfnat van wordt. Dat deert mij echter niet, want ik ga die hoofdprijs pakken. Dat zit in mijn hoofd gebakken. En die overtuiging groeit alleen maar als ik bij het bad kom. Daar zijn maar heel weinig mensen uit het dorp, dus de kans dat ik win is heel groot.

Naast het zwembad staat de fanfare al klaar, met een aantal vendelzwaaiers. Het Avondblad heeft uiteraard een verslaggever gestuurd en die maakt een praatje met ons achten. Want meer hebben zich er niet gemeld. De fotograaf heeft al een groepsfoto gemaakt. Het zonnetje breekt op dat moment door. Mijn bikini heb ik thuisgelaten. Dat is zo’n spannend geval om in te zonnen en niet geschikt om in een bad te duiken. Voor deze wedstrijd heb ik inderdaad nog een nieuw badpak aangeschaft en dat zit mij als gegoten. Wij, de acht deelnemers, hebben afgesproken dat de jongste als eerst mag aantikken. Met een sierlijke duik ga ik na het startschot het water in.

Twee baantjes moeten we zwemmen en ook na het keerpunt blijven wij dicht bij elkaar. De jongste tikt zoals afgesproken als eerste aan en de rest volgt. Dan klinkt er gelach van de kant. Er wordt een bord omhoog getild, nee niet zoals afgesproken met de namen van de prijswinnaars. Maar met een datum erop. Van schaamte kan ik nu alleen nog maar weglopen.’

 

Opa IJsbeer

   

PS

Geschreven voor de maanduitdaging van maart 2021 van Schrijvelarij. Een verhaal van ongeveer 800 woorden waarin de volgende steekwoorden moeten worden verwerkt: Lenteregen, schijtlijster, Lindeboom, zwemwedstrijd, voorkeur, weglopen, gevangenis, show, advertentie, badpak.