Het prikbord

Geschreven voor de juli uitdaging in 2025. Maak met de volgende steekwoorden een beetje samenhangend verhaal van maximaal 800 woorden: lama, aankomst, vuilnisbak, wissen, prikbord, stoelpoot, autoband, meeuw, later, vraagteken.

 

Zondag 27 juli 2025

 

De zomer lacht mij toe; weer een regenachtige dag. Goed voor de plantjes in de tuin zodat ik de hortensia’s niet van extra water hoef te voorzien, want na één dag zon bidden die al om water. Denk niet dat ik dat verzin want het bewijs is vorige maand geleverd toen de warmte de kop opstak en zij de topjes lieten hangen. Die beelden probeer ik nu uit mijn hoofd te wissen en het heeft er even de schijn van dat zoiets ook gaat lukken. Totdat…

Zij zet een vraagteken bij de samenhang en ik mompel nog iets van later maar dat is helaas niet aan haar besteed. Zij mist namelijk het improvisatietalent dat kenmerkend was voor het televisieprogramma van de Lama’s en neemt alles heel letterlijk op. Mist daardoor ook de sprong in het diepe terwijl ik juist op dat moment met beide benen op de grond blijf staan en probeer mij te verschuilen achter het zoveelste metafoor dat de poëzie rijk is. Verdieping is derhalve noodzakelijk terwijl rijmelarijen slechts het tegendeel laten zien.

Zij gaat echter nog een stapje verder en begint vrolijk aan mijn stoelpoot te zagen. Au! Dat heb ik niet voorzien en de verbanddoos biedt in dit geval ook geen hulp, geen doekje voor het figuurlijke bloeden. Radeloos kijk ik naar het prikbord aan de muur of daar een verbindende zin op is te vinden. Niet dus! Wel vind ik in de hoek een dichtgeklapte paraplu met daarop een witte vlek: het kwakje van een krijsende meeuw, die in mij een gewillig slachtoffer denkt te zien.

Het evenwicht tussen ons is nu volledig zoek. Het vertrek nadert met rasse schreden. Ik trek een lijn maar daar maakt zij weer een punt van. Zij veegt alles eerst op en maakt er dan één grote prop van en kiepert die in de vuilnisbak terwijl ik nog maar net ben begonnen met mijn verhaal. Het ziet ernaar uit dat halverwege al de finishlijn is getrokken.

Wanhopig grijp ik nog naar de autoband als laatste redmiddel, want ik wil niet verzuipen. Dan piept het zonnetje tussen de wolken door en verhoort onze bede. Mijn vertrekpunt is ingehaald door de omstandigheden en daalt neer, verzekerd dat iedere start eindigt met de aankomst.

 

Opa IJsbeer