Het sprookje van Pandora

8 december 2022

Zoals wel vaker haal ik twee essentiële zaken regelmatig door elkaar: 1. het is waar gebeurd, 2. ik heb het zelf meegemaakt. Ik zie sommigen alweer vol ongeloof met hun hoofd schudden, maar ik ben niet altijd voor één gat te vangen. Zo waar als ik hier woorden op het papier aaneenrijg zo ongeloviger de mensheid ergens, waar zeg ik niet omdat het mijn geboorteplaats is, wordt. Zo is het ook met geschiedenis die vaak wordt herschreven alsmede met sprookjes die mij in mijn jeugd zijn verteld en die op latere leeftijd een totaal andere betekenis hebben gekregen.

In mijn belevenis zie ik bijvoorbeeld dat Vrouw Holle alsnog het verkeerde meisje beloont en Roodkapje in plaats van naar haar grootmoeder te gaan tijd doorbrengt met een loverboy en daar de wrange vruchten van plukt. En hoe zit dat met het scheppingsverhaal, als een simpel iets als het Griekse woord pithos (vat, kruik) al verkeerd wordt vertaald door niet de eerste de beste maar door een geleerde als Desiderius Erasmus naar het Latijnse pyxis (doos), dan is het toch heel aannemelijk dat nog oudere verhalen nog minder waard zijn, nog minder waarheidsvinding bevatten?

Inderdaad oudere verhalen dan… het ware sprookje van Pandora is ongebruikt blijven liggen in het gebied waar Gaia door klimt naar de top van de oude kale Olympus, omringd door haar kinderen die afwisselend luisteren en haar verhalen doorvertellen. De één brengt het net ietsjes anders dan de ander. De één bergt het vertelde verhaal op in een klein kistje en de ander laat het slingeren, zoals de rivier Ismenos door het Griekse land meandert en vertakt met talloze zusjes tot rust komt in het meer van verlangen waar een ijsberende man aan de oever het weer oppikt, er zijn licht over laat schijnen en doorgeeft zoals tegenwoordig ook de Olympische fakkel van hand tot hand gaat.

Pffffff die zin is er ook weer uit. Maar nu snel verder…

Daar aan die oever dus van Ismenos, heel lang geleden, zie ik Pandora verschijnen, oprijzen uit het water, voedsel geven aan de gedachte dat de man niet zonder haar kan. Ik bewonder haar schoonheid, zelfs voor zij is aangekleed tot de vrouw zoals menigeen haar denkt te (her)kennen. Is het geen sprookje? Maar wat is het waard? Wat is zij waard omdat iedereen er het zijne van maakt, haar tot de zijne maakt! Dat laatste weiger ik pertinent omdat het schaamteloos is naar de zeden van nu en ik met de kennis van nu niet de ervaring wil hebben van #u2. Maar in gedachten… en die zijn gelukkig nog vrij.

Ik verdiep mij verder in haar, begin haar te begrijpen, voed mij met haar nieuwsgierigheid. Ik bezie haar nu met andere ogen en verwonder mij over haar dadendrang, haar lichtzinnigheid als zij voor de zoveelste keer haar kruik… Langzaam verschijnen er haarscheurtjes in het geheel. Het worden barsten die nauwelijks meer te lijmen zijn onder het vat van explosiviteit. Inderdaad Pandora als de tikkende tijdbom die afgaat als haar doos wordt geopend.

Zelden heb ik hierna meteen zoveel ellende op de wereld af zien komen. Een pandemie is er niets bij. Bijna troosteloos zijn de woorden van erkende sprookjesschrijvers die meestal hun geluk niet op kunnen aan het einde van hun fabeltje. De werkelijkheid uit haar doos laat mij iets anders zien, maar er is toch nog hoop voor de vrije vogel die wegvliegt nadat Pandora voor de tweede maal haar doos heeft geopend.

 

Opa IJsbeer

 

PS Geschreven voor de maanduitdaging december 2022 van Schrijvelarij.

De opdracht was: Welk sprookjesfiguur zou jij graag willen zijn en in als je in die vorm in zou mogen breken bij een ander sprookje, welke zou dat dan zijn. Dit mag een beschrijving zijn maar je mag natuurlijk ook je eigen sprookje erover schrijven. Veel plezier en ik denk dat 1000 woorden wel een mooi verhaal zou vormen.