De voetstappen

Vrijdag 28 maart 2025

Geschreven voor de maartuitdaging in 2025 van Schrijvelarij met als steekwoorden: kaarsendover,
afstandsbediening, bank, kleintje, benen, verjaardagskaart, rijbewijs, wereld, panty, bergbeklimmer.

 

In mijn hoofd klinken haar voetstappen door. Ik wacht tot de deur opengaat. Maar dat gebeurt niet. In de tuin fluit de merel zijn lied. De zon stijgt en de geur van gebrande koffie bereikt mijn neus. Ik sla de volgende bladzijde om van het boek De Bergbeklimmer. Een aangrijpend relaas over een vergeten liefde.

Wie heeft dat nu kunnen bedenken, dat ik geniet van een roman en ook nog eens een uit de zoetsappige Boeketreeks waar alles altijd op zijn pootjes terechtkomt. Ditmaal lijken er toch wat haarscheurtjes aanwezig, trekt een wereld voorbij die ik absoluut niet ken. Voorzichtig trek ik mijn benen onder mij en lees aandachtig verder.

Een half uur later leg ik het boek weg, verlang eindelijk naar die koffie die vermoedelijk aan de oude kant is geworden en vertrek naar de keuken waar de koffiepot op het middelste pitje staat en nagenoeg is verdampt. ‘Verdomme, dat is net op tijd’, mopper ik in mezelf. ‘Dat is niet meer te zuipen.’ Snel haal ik de pot van het vuur en ga op zoek naar koffiebonen om een nieuwe bak te zetten. ‘Ook dat nog’, mopper ik door bij het zien van de lege bus.

Normaal ben ik niet voor een kleintje vervaard en stap ik meteen op mijn bromfietsscooter, maar die heb ik toevallig gisteren van de hand gedaan omdat mijn rijbewijs is verlopen en ook wel wist dat ik nooit en te nimmer door een gezondheidskeuring zou komen. In een forse wandeling heb ik echter geen zin en daarom laat ik alles maar bij het oude.

Behalve die voetstappen natuurlijk. Die ben ik nog niet vergeten. En weer klinken die stappen, nu richting zitkamer. Daarom snel ik terug maar ook daar is niemand te zien. Even gaat mijn blik naar de bank en prompt komt zij in beeld. Terwijl ik bijna amechtig terugval naar dat kortstondige moment dat zij voorzichtig haar panty afstroopt. Het is het begin van het einde. Tussen ons dan.

Hoe die breuk tot stand is gekomen? Daar zal ik niemand mee vermoeien maar van het ene op het andere moment is het over, net zoals een kaarsendover een einde maakt aan een flikkerend vlammetje is het voorbij. Het enige wat achterblijft is de walm van verdriet. Bij mij. En bij haar? Aan dat antwoord kan ik niemand helpen dus vragen aan mij heeft geen enkele zin, want zij is volledig in rook op gegaan.

Even heb ik nog gezinspeeld met de gedachte om haar een Valentijnskaart en een verjaardagskaart te sturen, maar haar adres heeft zij niet achtergelaten. Daarom heb ik mijn luxe pen maar onaangeroerd in het doosje, dat oogt als een afstandsbediening, laten liggen.

Ik keer terug naar mijn leestafel. De boekenlegger steekt iets uit het boek en moeiteloos lees ik verder waar ik ben gebleven. De gedachten aan haar zijn weg tot ik opnieuw voetstappen hoor. Ditmaal op de gang. Met een klap valt de buitendeur in het slot!

Opa IJsbeer

Gianny; een jongen van de club

Zaterdag 22 maart 2025

Nee papa, we hebben niets tegen Gianny gezegd, dus hij kan het ook niet erg vinden als je niet komt kijken. En dan hoeft hij of een van de andere kleinkinderen ook geen verhaaltje voor je te schrijven. Daar zijn er deze maand al genoeg van verschenen. Het zal je maar gezegd worden door je eigen dochter. En zij is de aanstichtster van al die verhaaltjes, want zij moest mij zo nodig Papa IJsbeer noemen. En zwanger worden waardoor ik nu Opa IJsbeer ben. En nu mag ik niet eens komen kijken naar een thuiswedstrijd van mijn oudste kleinzoon.

Zo begint in 2018 een van de vele verhaaltjes over en met een van onze vier kleinkinderen, ditmaal met de titel Opa IJsbeer geniet van jeugdvoetbal. Terwijl ik inmiddels het voetbal ietwat de rug heb toegekeerd vanwege het weinige respect van spelers, arbiters, grensrechters en het publiek, verschijnt er toch weer een verhaaltje over voetbal. En niet zomaar één, nee een verhaaltje over kleinzoon Gianny en mijn aanwezigheid langs de lijn: ‘Wordt gewaardeerd’, zo geeft hij vooraf aan.

Maar eerst nog even ver terug in de tijd. In 2012 is hij aangemeld bij de voetbalclub op sportpark De Marken. Bij de jongste jeugd haalt hij met zijn team Real Madrid tegen alle verwachting in de finale van de Champions League. Een onderling treffen van de jongste jeugdteams. Die wedstrijd gaat verloren. Maar in de volgende finale staat zijn team tegen alle verwachting in er opnieuw. En ditmaal wordt er wel gewonnen, vooral door toedoen van de kleinste speler van het veld, Gianny dus, die ook terecht als Man of the match wordt uitgeroepen. De hoofdprijs is voor zijn team, de rest van de prijzen gaat allemaal aan de neuzen van zijn teamspelers voorbij.

Inmiddels is hij vele jaren verder, speelt in de onder 19 jaar van FC Almere en heeft een keer meegetraind met de senioren selectie. Donderdag is hem gevraagd of hij mee wil doen met het eerste. Zijn trainer wil hem niet kwijt want zijn eigen team is nog gewikkeld in de strijd om het kampioenschap. Maar de hoofdmacht zit te springen om mensen en vecht zowel tegen degradatie als voor een kans op promotiewedstrijden. Dus...

Zaterdagmiddag. Een oma is met zijn zusje naar Den Haag. En zijn ouders verblijven een weekend in München en zijn vriendin speelt een uitwedstrijd. De grootouders van vaders kant zijn van de partij en Opa IJsbeer is er ditmaal ook weer bij, schrijft zijn verhaal. Of is het vandaag het verhaal van Gianny? Een jongen van de club.

Voor aanvang hoort hij er al gewoon bij, is een van de jongens, maar begroet ook jeugdspelers van een team waar hij assisteert als trainer. Maar daarna is het voor hem bankzitten tot… Nadat er in de rust al driemaal is gewisseld moet hij in de tweede helft warmlopen en halverwege die tweede helft wordt hij door Tjeerd, de assistent-trainer en vroegere jeugdtrainer van ons binkie bij zich geroepen. Hij moet zijn spelersshirt aantrekken en verschijnt met nummer 15 op de rug binnen de lijnen.

‘Een hele eer’, noemt onze kleinzoon dat. ‘Het is toch het hoogste team van de club en dat ik daar dan in mag spelen, al is het dan als invaller.’ Aan hem ligt het niet, maar de wedstrijd gaat verloren. ‘Ik vind niet dat ik goed heb gespeeld’, zegt hij kritisch over zijn eigen spel, terwijl hij op een inschattingsfout, gevolgd door vasthouden van een tegenstander en een late tackle kan worden bestraft. Iets wat hem geel kost.

En zijn grootouders? Die zijn gewoon trots op die prachtige knaap, net achttien jaar en nog vol levenslust.

 

Opa IJsbeer

Sorry

Dinsdag 11 februari 2025

De schrijfuitdaging van de maand februari 2025 van Schrijvelarij.

Vorige maand moesten we een goed voornemen voor iemand bedenken zonder dat diegene dat wist. Dat kan natuurlijk niet. Die persoon is er achter gekomen en is boos/verdrietig/gekrenkt.
Om je excuses te maken ga je voor diegene je favoriete gerecht klaar maken om dat samen op te eten. Wat ga je maken, wie is er uitgenodigd, waar eten jullie en lukt het klaarmaken van het gerecht? Maak hier een verhaal van ongeveer 700 woorden van. Heel veel schrijfplezier en laat ons meebeleven met het succes of de absolute afknapper.

 

Vaag is hij het zich bewust; dit is de ultieme test! Zit er nog rek in hun vriendschap of is de houdbaarheidsdatum nu echt verstreken? Vorige maand heeft hij immers de wens nog geuit... een toespeling op het voornemen om het dit jaar totaal anders te doen omdat hij – en hij staat daar echt niet alleen in – dat speciale gevoel had: men is ons vergeten.

Even roert hij zich, daarna hangt hij met de armen over elkaar geslagen achterover en wacht. Waarop eigenlijk? Waarom laat hij het initiatief aan anderen over? Hij weet het immers altijd beter, althans die indruk wekt hij! Zij vraagt zich ondertussen hardop af: ‘Heb jij je roeping misgelopen?’

Oeps, die komt binnen. Daarmee wordt even gerefereerd dat hij toch wel dikwijls vooral voor eigen parochie preekt, terwijl slimme machines elders langzaam maar zeker de macht hebben gegrepen en alleen de weg naar het hiernamaals nog niet gevonden hebben. Hoe redt hij zich hier nou weer uit? Excuses maken? Dat is toch meestal niet zijn ding; hij is meer de persoon van zoete broodjes bakken en niet meer omkijken naar…

Ook nu komt de gedachte op om alles stilletjes voor zich uit te schuiven en het aan anderen over te laten. Maar hij hoort die ander al weer koken en roepen dat hij tot de groep slappe hap behoort. Zoiets kan hij toch niet op zich laten zitten. Er doet zich echter nog één probleem voor; hij heeft er niet één maar meerdere voor het blok gezet met zijn Wens en moet hij het dan met iedereen goedmaken? En hoe?

En dan wordt het idee geboren.

 

Geef mij een zoen

Geef mij een zoon

Een dochter

En ik klaar voor u

Iedere klus

Bent u er klaar voor

Ontvang mij dan

En ik zal u ontvangen

 

Zo die boodschap moet toch duidelijk zijn. Nu nog verpakken in een Valentijn enveloppe, een postzegel erop en maar hopen dat zij en zij het bericht begrijpen. Hij heeft er in ieder geval zin in en gaat morgen meteen aan de slag. Het boodschappenlijstje is zo gemaakt, een paar courgettes, peterselie, munt, kaas en een rode ui. Eieren en bloem horen er ook bij en uiteraard olijfolie, nee niet van die namaak uit de supermarkt.

De voorpret kan niemand mij meer afnemen, ook al blijft die ene wens onbeantwoord, vergeten, weggesluisd, ondergesneeuwd. En zo kan hij nog wel enkele redenen bedenken waardoor hij die ene bijzondere avond in het jaar zich zo eenzaam voelde. Alleen daarom al heeft hij zich afgezet tegen alles wat de rest gangbaar acht. Met zijn in olie gebakken kolokithokeftedes neemt hij een voorschot en zal na afloop geen zoete koekjes serveren. Neen, zij zullen eraan moeten geloven en zullen na deze hapjes gedwongen geworden om ook hun (kruidige) mannetje te soppen.

Bent u er klaar voor? Ik wel! Nu maar hopen dat zij ook wakker worden en de uitdaging aannemen. Er schuilt alleen één gevaar in de voorbereiding, alsmede in de uitvoering. Wanneer doe ik dit op de post en wordt het op tijd bezorgd? Bij mij is de voorpret al weg; menigeen zal spijt betuigen en anderen zullen er niets van begrijpen. Daarom vergeet het maar, ook van dat soppen. Het is de kool eigenlijk niet waard. Dus sorry dat ik uw tijd heb verknoeid met mijn wens en die courgettebolletjes vries ik wel in.

Opa IJsbeer

De wens

Geschreven voor Schrijvelarij, januari uitdaging 2025

Januari staat vaak in het teken van goede voornemens, ook in deze uitdaging. Maar in plaats van goede voornemens voor jezelf, richt je je nu op goede voornemens voor iemand anders.
In het geheim maak je goede voornemens voor iemand in je naaste omgeving, voor je buren, voor iemand uit je familie of voor een heel ander persoon, dat mag ook een fictief persoon zijn. Hoe ga je ervoor zorgen dat die goede voornemens ook daadwerkelijk uitgevoerd worden zonder daarbij te vertellen aan de persoon in kwestie wat jezelf voornemens voor hem of haar bent?

 

Onder mijn voeten knalt het, niet alleen nu maar al dagen, wat zeg ik, weken, jaren. En het houdt maar niet op. Bommen en granaten, afweergeschut. Woorden knallen door de ruimte. Deuren knallen en sponningen trillen.

De geur van oliebollen kringelt omhoog. Eerst heeft zij nog in de zure appel gebeten voordat haar flappen naar elders worden overgebracht. Op het Russische gas staat het steelpannetje. De melk kookt al sissend over terwijl buiten de gillende keukenmeid over de grond slingert.

Franse champagneflessen worden binnenshuis met een plof ontkurkt alvorens de smalle glazen worden gevuld. Ho stop even! En buiten dan? Oké, die gasten bij de vreugdevuren hebben hun eigen voorraad meegenomen en zullen die tot ontbranding brengen.

Maar wanneer dan en waarom eigenlijk? Boeven en treiteraars slaan immers hun slag, die weten dat er open deuren zijn en die hoef je nergens in te trappen. Stilletjes gaan zij hun gang. Wat valt er nou eigenlijk te vieren nu machines de macht grijpen en het menselijk brein overnemen?

Hier en daar ratelen nog met ijzer beslagen houten wielen over keien. Het ronkende geluid van motoren wordt slechts door een enkeling omarmd. De rest sluit zich daarvoor af en heeft alleen nog oog voor dat kleine schermpje, terwijl de oren gevuld zijn met van die kleine oortjes waardoor alle buitengeluiden niet meer tot de hersenen binnendringen.

Een fluisterend ‘lieve god’ klinkt vanuit een hoekje van de aarde. Maar aan welke god is dit gericht? Hij kijkt nog maar eens over de rand van zijn brillenglas. Hhmmm, een beetje vuil zijn die glazen wel. ‘Een brillenpoetsdoekje gebruiken’, roepen de reclamemeneren en -mevrouwen in koor. En al die krassen dan? Tja, dat is weer goed voor al die brillenketens die elkaar bestrijden!

Op de aarde wentelt een enkeling zich in stilte en vraagt zich in godsnaam af wie deze wereld naar eigen evenbeeld heeft geschapen? Het antwoord zal voor velen een openbaring zijn. Het aftellen is al enige tijd bezig, het einde is in zicht: vijf, vier, drie, twee, één en dan stokt het. Zijn wens is vervuld.

Opa IJsbeer

De uitdaging

Vrijdag 27 december 2024

Geschreven voor de uitdaging van de maand december 2024 van Schrijvelarij, waarbij gevraagd is om een verhaal te maken bij een illustratie.

Heel voorzichtig, echt heel heel voorzichtig zet ik de eerste stap. Die kan niemand mij meer afnemen en omdat de tweede volgt is er ook geen weg terug meer want die eerste kan nooit meer op deze manier en op ditzelfde moment worden overgedaan.

Natuurlijk hebben ze mij gewaarschuwd. Niet een keer maar talloze malen: Doe het nou niet want... En iedereen heeft wel een andere reden om mij over te halen het niet te doen. Maar dat vuur in mij is nu eenmaal niet te blussen, de drang om mijn verhaal te doen is zo nadrukkelijk aanwezig dat ieder woord er bijna vanzelf uitglipt. Ook aan het einde van een jaar waar ik met enige weemoed maar toch ook met vrees op terugkijk.

Gossie hoor ik haar bijna hardop denken, net als mijn moeder. Die drukt zich bijna op dezelfde manier uit. Haar donderdag floept er zomaar uit als zij ontdekt dat een stiknaadje net op de verkeerde kant van de stof is gezet. Niet dat haar zoiets zal overkomen want haar naaimachine heeft zij nog nooit gebruikt. Nee zij schrikt bij het zien van die eerste stap en kent dan ook het resultaat.

Eigenlijk is dat einde ook te mooi om nu al te verklappen en daarom gaat de route nog iets verder. Bijna kruipend op handen en voeten, zo laag bij de gronds voelt het voor haar. Terwijl ik mezelf juist in hogere sferen waan, voel dat er iets moois staat te gebeuren en daar niet voor zal weglopen; niet rechtop en niet op handen en voeten.

Bijna gebruik ik het woord trouw. Dat past immers wel bij mij hoewel er ook een ongedurige zijde is, die de overhand vaak genoeg krijgt. Vooral als er geen touw aan vast te knopen valt. Het decor biedt wat dat betreft evenmin houvast. Een open haard, wie bedenkt nou zoiets? Dat moet zogenaamd romantisch zijn, nou daar gaat echt iets aan vooraf en de romantiek van houthakken heb ik nog nooit kunnen ontdekken.

Lust en liefde, ja dat zijn begrippen die maar al te vaak door elkaar worden gehaald. Hoe ik daar insta? Daar kan ik nog wel een verhaal aan wijden, maar vandaag niet. Vandaag voel ik wel wat vlinders in de buik, maar die hebben meer te maken met de overvloedige maaltijd die zij mij heeft voorgeschoteld in het kader van de liefde van de man gaat door de maag.

Inderdaad het eten proefde bijna als een engeltje die op je tong piest. Of kent u dat gevoel niet, heeft u dat nog nooit meegemaakt en houdt u het vooral bij de mee, die de ieme vol ijver al wapperend met de vleugels heeft gemaakt.

Maar goed, ik dreig weer eens af te dwalen en daar kwam u niet voor. Maar toch heeft het wel zin, immers na die eerste stap, die eerste hap, zijn er nog vele gevolgd. En dat eindresultaat… tja, slaap daar net zoals ik nog maar een nachtje over.

 

Opa IJsbeer

Nieuwe buren

 Het zevende verhaal over de boerderij van JeZus

Donderdag 26 december 2024

De groei is niet meer te stuiten, die constatering is al eerder gemaakt bij de boerderij van JeZus, al blijken de kinderen nog steeds geen jaar ouder te worden. De tweeling Jerome en Suzanne, Je en Zus, hoeft het eigen plekje in hun boerderij nog niet af te staan aan andere broertjes of zusjes.

Maar neef Mo heeft zich wel nadrukkelijk gemeld en heeft een plaatsje in het leefgebied opgeëist. Voor hem en zijn ouders is in allerijl een stal opgetrokken naast de boerderij zodat ook zijn geroep vanuit een kribbe kan worden gehoord.

De dierenschare heeft ondertussen dit nieuwe leven eveneens in de harten gesloten. Hoewel sommige dieren nog twijfelen of zij een voorkeur moeten uitspreken. Gelukkig staan er wat dat betreft nog geen verkiezingen voor de deur zodat de aanwezigheid van de slang bovenop de stal van Mo niet verkeerd uitgelegd hoeft te worden in de analyse na de peilingen van de brutale hond.

De aap wil het daarentegen toch van de daken schreeuwen. Zo’n onruststoker is immers heel moeilijk in toom te houden. Zeker als hij ook nog eens in de rug wordt gedekt door de wolf die nu eenmaal steeds grotere maatjes wordt met dierenbeschermers.

Dat gaat soms wel heel ver. Een van die herders der dieren heeft hem zelfs al een onschuldig lam voorgehouden. In de menigte, die ook dit jaar weer is afgereisd naar de boerderij van JeZus, durft de wolf dat offer gelukkig niet aan te nemen zodat het leven van dit nog jonge dier nog enige tijd wordt gerekt.

Met de wijzen moeten wij bovendien rekening blijven houden. Zij laten immers hun lichtje iedere terugkerende episode schijnen over het geheel. Een deel van hun geschenken komt zeker in deze uitdijende gemeenschap van pas. Maar waarom juist Balthasar aan de mirre wordt gekoppeld geeft te denken in deze tijd van het jaar waarin weer veel over discriminatie wordt gesproken.

Het geloof in de natuur komt daarmee steeds verder van ons af te liggen. Misschien dat het kleine ijsbeertje nog enig gewicht in de afglijdende milieuschaal kan brengen. In de pinguïn heeft hij in ieder geval een medestander van formaat gevonden hoewel zij qua afstand meestal als tegenpolen worden gezien.

Voor de uitdijende gemeenschap is wat extra leefruimte wenselijk, maar dat gaat ten koste van het groen. Met hier en daar een boompje planten redden wij dat niet. Er is echt meer nodig, denk ook maar eens aan de voedselketen. Hoe moeten immers al die extra monden worden gevuld en brengen wij door het versnelde tempo het evenwicht niet nog verder in gevaar?

Zelfs de meest verstokte liberaal zit vast in dit dilemma. En wat is er dan mooier om de sociaal denkende mens de zwarte piet toe te schuiven. Die wil immers ook een graantje meepikken, zoals ook de kwakende eenden dat overal en nergens doen. Maar vooral vanuit het midden, tussen de boerderij en de stal van de nieuwe buren.

Opa IJsbeer

PS

Het begon allemaal met: Henk: De boerderij van JeZus (valemaan.blogspot.com)

Het vervolg: Henk: Het mysterie van de verdwenen zebra (valemaan.blogspot.com)

Ook met kerstmis: Henk: De liefde van de Python aan het eind van een vreemd jaar (valemaan.blogspot.com)

Voortgang: Henk: Het lichtpuntje in de duisternis (valemaan.blogspot.com)

Het einde?: Henk: Invasie van de dino’s (valemaan.blogspot.com)

Niet dus! : Henk: De bizon gesignaleerd

Hoe Yari zijn hoofd verliest

 Op twee derde van de schoolvakantie vindt de moeder van Yari het tijd worden dat haar oudste zoon wat extra geschiedenislessen krijgt en wie zoekt zij daarvoor uit? Die vraag is toch niet zo moeilijk, die kan Yari zelfs beantwoorden zonder erover na te hoeven denken: Opa IJsbeer. Want die man is inmiddels bijna zelf een stukje geschiedenis.

Nu is het zo dat ik zelf ook wel het een en ander weet, dat geef ik grif toe en laat hem dat ook merken als hij op mijn verzoek uitlegt waar het boek ‘Haar goede hand’ over gaat. Dan komt vanzelf het vroegere Nederlands-Indië ter sprake en de vrijheidsstrijd van de bevolking. Dat Amerika toen Nederland in de steek heeft gelaten vertel ik hem.

Ieder volk heeft recht op zijn eigen vrijheid, zo heb ik al geleerd, maar dan houdt opa mij een spiegel voor. Waarom mogen de Molukkers dan van de rest van de wereld geen eigen land hebben terwijl zij immers wel de Republik Maluku Selatan hebben uitgeroepen. Opa heeft zelf nog een tijdje in een team met Molukkers gevolleybald dus hij kent een deel van hun verhalen.

Geldt hetzelfde niet voor het voormalige Nederlands-Nieuw-Guinea? De oorspronkelijke bewoners van dat land wilden helemaal niet bij Indonesië horen. Maar onder druk van de internationale gemeenschap moest Nederland dat deel toch aan Indonesië afstaan terwijl de bewoners veel liever onafhankelijk wilden worden.

Allemaal lessen die ik leer omdat Opa IJsbeer een boek leest. En hoe dat komt? Omdat er letters op papier gedrukt kunnen worden. Eeuwenlang is Laurens Janszoon Coster als uitvinder van de boekdrukkunst beschouwd. Onderzoekers hebben echter vastgesteld dat niet de toen in Haarlem gevestigde Coster maar Johannes Gutenberg uit Mainz de eerste boekdrukker was. Mogelijk was Coster wel de eerste Nederlandse drukker. Feit is dat hij naderhand een eigen beeld heeft gekregen. In Haarlem dus.

Daarin staat hij niet alleen. Wat weet u bijvoorbeeld van een kenau. Ik zal dat vertellen Dat is een bazige, onvriendelijke vrouw, maar vroeger… En dan zijn we weer teruggekeerd bij de geschiedenislessen. Kenau Simonsdochter Hasselaer. Deze vrouw was vooral houthandelaarster in Haarlem en later ook in Arnemuiden, maar zij duikt ook op in verzetsverhalen tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Feit is dat zij regelmatig procedeerde tegen ‘haar’ stad Haarlem over betalingen. Pas na haar dood werd het geld, van door haar aan Haarlem geleverd hout,  aan haar erfgenamen uitbetaald.

Wel leeft haar naam nog voort. In het Kenaupark staat een ander beeld voor daadwerkelijk een heldin: Jo ‘Jopie’ Schaft. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikte zij de schuilnaam Hannie en zo kennen de meeste mensen haar, maar ook als het ‘Meisje met het rode haar’, die zich aansloot bij een communistische verzetsgroep en diverse aanslagen pleegde tegen de Duitse bezetter en hun hulpjes. Drie weken voor het einde van de oorlog werd zij toch nog doodgeschoten. Zielig hè.

Zo kent de geschiedenis veel verhalen en iedere tijdsbeeld heeft zo zijn eigen geschiedenis. Zo weet ik bijvoorbeeld dat in de Jura de triceratops leefde. Opa IJsbeer gelooft daar niets van, want die denkt dat de Jura een gebergte is in Europa en deze dinosoort leefde toch echt in Amerika. Toevallig weet ik echter dat Jura ook een tijdperk is vlak voor het Krijt, het tijdvak waarin de dinosaurussen mogelijk zijn uitgestorven.

De bevestiging wordt geleverd in het Teylersmuseum waar een lezing wordt gehouden over de ontdekking van de restanten van een kudde triceratopsen en daar sleep ik die man mee naartoe want toevallig weet ik alles over dinosaurussen, nou ja bijna alles.

Mijn opa is zelf een omnivoor en denkt dat de triceratops net zoals alle dinosaurussen ook vleeseters zijn. Hij zegt nota bene dat ze kleine kinderen opeten. Hoe verzint die man dat. Naar mij luistert hij niet, maar Anne Schulp legt hem en een hoop anderen geduldig uit dat triceratopsen vegetariërs zijn.

Het duurt echt even voor dat bij hem indaalt. Hij doet nog een poging om zijn gelijk te krijgen maar als ik Vrouwe Justitia erbij haal moet hij toch wel toegeven dat er enige waarheid schuilt in mijn woorden en in die van Anne.

En als ik dan eindelijk zover ben dat ik denk hij is overtuigd, dan bedenkt hij weer iets anders. Spiegelt mij weer een van zijn domme grapjes voor waar niemand om kan lachen. Vind je het gek dat ik aan het einde van de dag mijn hoofd kwijt raak?

Opa IJsbeer

Logica

Zondag 16 juni 2024

‘Hallo. Met Jacobus.

Hallo... hallo.

Ja? Met wie spreek ik?’

‘Sorry hoor, dat ik niet meteen antwoordde, maar…’

‘Maar met wie spreek ik nu?’

‘Sorry, maar ik heb niet veel tijd dus… Laat me even uitspreken. Vanmiddag is er een circusvoorstelling in de stad en ik weet dat jij het ontzettend druk hebt, met drie banen en ook nog het nodige vrijwilligerswerk, dus… Ik dacht zo dat jij best wat ontspanning kan gebruiken en nu heb ik voor vanmiddag twee kaartjes voor dat circus kunnen bemachtigen. Ook nog eens op de eerste rij en dus… Ja, ik dacht zo daar kan ik dus Koos echt een plezier mee doen. Die moet er nodig even tussenuit voor hij helemaal instort. Dus is het goed dat ik jou om één uur kom halen.’

‘Hallo, dat kom onverwacht. Mag ik daar even over nadenken?’

‘Nee, eigenlijk niet. Gewoon doen dus… Over anderhalf uur sta ik bij je op de stoep. Tot straks dus.’

Tuut, tuut, tuut.

Om even voor tweeën zitten Jacobus en zijn vriend Tinus aan de rand van de piste van Circus De Kleine Tent. De tent zit afgeladen met kinderen en opa’s en oma’s. Velen hebben gebruikgemaakt van de vrijkaartjes die gisteren in het winkelcentrum zijn uitgedeeld. Sommigen van de bezoekers hebben al een tijdje rondgezworven op het circusterrein waar overal stalletjes met snoepgoed en drinken wordt verkocht, alsmede de nodige feestelijke prullaria. Voor niets gaat immers ook op een regenachtige dag de zon op.

Om klokslag twee uur stapt de circusdirecteur de piste binnen en verwelkomt ons met zijn ‘hooggeëerd publiek’ en verklapt dat wij vandaag in zijn circus een heel bijzonder programma te zien krijgen. Terwijl hij nog aan het praten is komen twee brutale hondjes de piste in en draaien kringetjes rond zijn benen. De kinderen in de tent beginnen meteen te klappen.

Jakobus zit stilletjes voor zich uit te staren. Twee luchtig geklede meisjes komen al struikelend en ruziënd de tent in en halen de beestjes weg voor de directeur de eerste act heeft aangekondigd. Al snel is het publiek opgewarmd en lacht om domme clowns, griezelt bij balancerende evenwichtskunstenaars, klapt de handen warm bij het dresseren van paarden, honden, eenden.

De pauze komt niets te vroeg en het verhitte publiek krijgt de kans met een waterijsje even bij te komen. Ook het tweede deel van de wervelende show met lichteffecten is een mengeling van vermaak met (fiets)acrobatiek, muzikale clowns, dieren en twee messenwerpsters die het publiek laten huiveren.

Als laatste wordt een jongleur aangekondigd. Hij staat aanvankelijk stilletjes in het midden van de tent en houdt drie ballen hoog. Uit een bak haalt hij een vierde en vijfde bal. Naast hem verschijnt een tweede jongleur die hetzelfde doet met hamers, de sterke man van het circus verschijnt en houdt drie aambeelden hoog, terwijl de andere twee hun act naar de rand van de piste hebben verplaatst en op stelten zijn geklommen waarbij de tweede man zijn hamers heeft ingeruild voor ballen.

Langzaam naderen de twee vanaf de buitenkant de man met de aambeelden, gooien elkaar de ballen toe. En dan gaat het mis… Een bal raakt een aambeeld. De jongleur in het midden probeert het gevaarte nog te vangen, maar stoot deze tegen een van de ladders, die kantelt en raakt de tweede en alles tolt over de grond.

Kinderen lachen, anderen huiveren. De jongleurs staan op, buigen naar het publiek. De circusdirecteur breit er een eind aan en roept alle artiesten naar het midden. De toeschouwers klappen in hun handen. De directeur nodigt iedereen uit nog iets bij een van de tentjes te gebruiken.

Jacobus en Theo maken daar geen gebruik van en zoeken de auto van Theo op. Die brengt zijn vriend terug naar huis. Daar draait Jacobus zich naar zijn maat en geeft hem een stevige hand. ‘Bedankt kerel. Dit had ik echt even nodig. Van dat laatste nummer heb ik veel geleerd. Ook ik heb te veel verschillende ballen hoog gehouden en zie in hoe gevaarlijk dat is. Vanaf nu ga ik mijn werk en leven anders inrichten.’

Opa IJsbeer

PS Geschreven voor de juni-opdracht 2024 van Schrijvelarij.

Iedereen heeft wel eens gehoord dat waar een deur sluit er een raam open gaat. Maar ook dat je altijd iets meeneemt uit je verleden. Hoe was dat bij jou? Misschien na het verbreken van een relatie of vriendschap, een nieuwe baan, een verhuizing misschien. Het verhaal mag natuurlijk geheel fictief zijn maar je kunt ook een persoonlijke ervaring delen of dat juist in een fictieve vorm verwerken.

Er was eens

Er was eens…Wie heeft deze woorden nog nooit gehoord. Wie heeft deze woorden nog nooit gelezen. Terwijl ik mij samen met de wijze uil tussen de bomen van het duistere bos schuilhoud luister ik naar de woorden van de oude verhalenverteller. Hij weet zich omringd door een schare volgelingen die zijn woorden opzuigt. Zinnen die hij ter plekke verzint net zoals sommige termen, andere worden nieuw leven ingeblazen zoals het ezelsbankje waarop kleine criminelen hun straf dienen uit te zitten.

Vandaag gaat het over een ver land, Ballonië, een land met hoge bergen en diepe dalen waar mensen hun ziel en zaligheid aan hebben verpand. De verhalenverteller laat meerdere ballonnetjes op. De aandachtige toeschouwer begint meteen wild om zich heen te prikken omdat dit niet het beloofde paradijs is. Weer laat de almachtige reisorganisator hem in de steek. Toch staat hij er niet alleen voor.

Haar focus is echter vooral gericht op de camera. De verhalenverteller wil snel verder. Hij is wars van reclamemaken en bovendien is hij bang voor een ander geluid. #metoo is evenwel bijna geheel naar de achtergrond verdreven door een gemeenschap die het vooral heeft over grensoverschrijdend gedrag waarbij de machtsverhoudingen op de werkvloer, binnen het verenigingsleven en in de politieke wereld op de tocht worden gezet.

Gelukkig zijn er nog mensen waaks en anderen gedienstig. Niet iedereen gedraagt zich immers als een hond. Oeps... wat zegt de verhalenverteller nu weer. Gaat hij hiermee een grens over, overschrijdt hij een lijn die niet wordt getolereerd? Het zal hem een worst zijn. In wezen geeft hij de richting aan en is hij de baas over… Indien hij de hoeder wil beschermen dan is dat immers zijn volste recht.

Ondertussen hebben de omgeving en zij een volledige gedaanteverwisseling ondergaan. Het is de macht van de Maan die hier spreekt. Nadenkend heeft zij de weegschaal afgelegd alsmede de blinddoek. De lust van recht spreken van wat krom is, is haar vergaan. Hij keert terug naar het begin en weet zich omringd door elfjes en naast zich het luisterende oor van wie verwacht wordt het juiste oordeel te vellen. Haar maagdelijke witte kleed bedekt de voeten.

De verhalenverteller recht de rug. Voor de laatste keer, langzaam rollen de klanken weg. Zinnen hopen zich op en vinden hun weg naar het krullende papier. Ook dit boek kan dicht.

Opa IJsbeer

Geschreven voor de maanduitdaging mei 2024 van Schrijvelarij bij diverse illustraties.