De uitdaging

Vrijdag 27 december 2024

Geschreven voor de uitdaging van de maand december 2024 van Schrijvelarij, waarbij gevraagd is om een verhaal te maken bij een illustratie.

Heel voorzichtig, echt heel heel voorzichtig zet ik de eerste stap. Die kan niemand mij meer afnemen en omdat de tweede volgt is er ook geen weg terug meer want die eerste kan nooit meer op deze manier en op ditzelfde moment worden overgedaan.

Natuurlijk hebben ze mij gewaarschuwd. Niet een keer maar talloze malen: Doe het nou niet want... En iedereen heeft wel een andere reden om mij over te halen het niet te doen. Maar dat vuur in mij is nu eenmaal niet te blussen, de drang om mijn verhaal te doen is zo nadrukkelijk aanwezig dat ieder woord er bijna vanzelf uitglipt. Ook aan het einde van een jaar waar ik met enige weemoed maar toch ook met vrees op terugkijk.

Gossie hoor ik haar bijna hardop denken, net als mijn moeder. Die drukt zich bijna op dezelfde manier uit. Haar donderdag floept er zomaar uit als zij ontdekt dat een stiknaadje net op de verkeerde kant van de stof is gezet. Niet dat haar zoiets zal overkomen want haar naaimachine heeft zij nog nooit gebruikt. Nee zij schrikt bij het zien van die eerste stap en kent dan ook het resultaat.

Eigenlijk is dat einde ook te mooi om nu al te verklappen en daarom gaat de route nog iets verder. Bijna kruipend op handen en voeten, zo laag bij de gronds voelt het voor haar. Terwijl ik mezelf juist in hogere sferen waan, voel dat er iets moois staat te gebeuren en daar niet voor zal weglopen; niet rechtop en niet op handen en voeten.

Bijna gebruik ik het woord trouw. Dat past immers wel bij mij hoewel er ook een ongedurige zijde is, die de overhand vaak genoeg krijgt. Vooral als er geen touw aan vast te knopen valt. Het decor biedt wat dat betreft evenmin houvast. Een open haard, wie bedenkt nou zoiets? Dat moet zogenaamd romantisch zijn, nou daar gaat echt iets aan vooraf en de romantiek van houthakken heb ik nog nooit kunnen ontdekken.

Lust en liefde, ja dat zijn begrippen die maar al te vaak door elkaar worden gehaald. Hoe ik daar insta? Daar kan ik nog wel een verhaal aan wijden, maar vandaag niet. Vandaag voel ik wel wat vlinders in de buik, maar die hebben meer te maken met de overvloedige maaltijd die zij mij heeft voorgeschoteld in het kader van de liefde van de man gaat door de maag.

Inderdaad het eten proefde bijna als een engeltje die op je tong piest. Of kent u dat gevoel niet, heeft u dat nog nooit meegemaakt en houdt u het vooral bij de mee, die de ieme vol ijver al wapperend met de vleugels heeft gemaakt.

Maar goed, ik dreig weer eens af te dwalen en daar kwam u niet voor. Maar toch heeft het wel zin, immers na die eerste stap, die eerste hap, zijn er nog vele gevolgd. En dat eindresultaat… tja, slaap daar net zoals ik nog maar een nachtje over.

 

Opa IJsbeer

Nieuwe buren

 Het zevende verhaal over de boerderij van JeZus

Donderdag 26 december 2024

De groei is niet meer te stuiten, die constatering is al eerder gemaakt bij de boerderij van JeZus, al blijken de kinderen nog steeds geen jaar ouder te worden. De tweeling Jerome en Suzanne, Je en Zus, hoeft het eigen plekje in hun boerderij nog niet af te staan aan andere broertjes of zusjes.

Maar neef Mo heeft zich wel nadrukkelijk gemeld en heeft een plaatsje in het leefgebied opgeëist. Voor hem en zijn ouders is in allerijl een stal opgetrokken naast de boerderij zodat ook zijn geroep vanuit een kribbe kan worden gehoord.

De dierenschare heeft ondertussen dit nieuwe leven eveneens in de harten gesloten. Hoewel sommige dieren nog twijfelen of zij een voorkeur moeten uitspreken. Gelukkig staan er wat dat betreft nog geen verkiezingen voor de deur zodat de aanwezigheid van de slang bovenop de stal van Mo niet verkeerd uitgelegd hoeft te worden in de analyse na de peilingen van de brutale hond.

De aap wil het daarentegen toch van de daken schreeuwen. Zo’n onruststoker is immers heel moeilijk in toom te houden. Zeker als hij ook nog eens in de rug wordt gedekt door de wolf die nu eenmaal steeds grotere maatjes wordt met dierenbeschermers.

Dat gaat soms wel heel ver. Een van die herders der dieren heeft hem zelfs al een onschuldig lam voorgehouden. In de menigte, die ook dit jaar weer is afgereisd naar de boerderij van JeZus, durft de wolf dat offer gelukkig niet aan te nemen zodat het leven van dit nog jonge dier nog enige tijd wordt gerekt.

Met de wijzen moeten wij bovendien rekening blijven houden. Zij laten immers hun lichtje iedere terugkerende episode schijnen over het geheel. Een deel van hun geschenken komt zeker in deze uitdijende gemeenschap van pas. Maar waarom juist Balthasar aan de mirre wordt gekoppeld geeft te denken in deze tijd van het jaar waarin weer veel over discriminatie wordt gesproken.

Het geloof in de natuur komt daarmee steeds verder van ons af te liggen. Misschien dat het kleine ijsbeertje nog enig gewicht in de afglijdende milieuschaal kan brengen. In de pinguïn heeft hij in ieder geval een medestander van formaat gevonden hoewel zij qua afstand meestal als tegenpolen worden gezien.

Voor de uitdijende gemeenschap is wat extra leefruimte wenselijk, maar dat gaat ten koste van het groen. Met hier en daar een boompje planten redden wij dat niet. Er is echt meer nodig, denk ook maar eens aan de voedselketen. Hoe moeten immers al die extra monden worden gevuld en brengen wij door het versnelde tempo het evenwicht niet nog verder in gevaar?

Zelfs de meest verstokte liberaal zit vast in dit dilemma. En wat is er dan mooier om de sociaal denkende mens de zwarte piet toe te schuiven. Die wil immers ook een graantje meepikken, zoals ook de kwakende eenden dat overal en nergens doen. Maar vooral vanuit het midden, tussen de boerderij en de stal van de nieuwe buren.

Opa IJsbeer

PS

Het begon allemaal met: Henk: De boerderij van JeZus (valemaan.blogspot.com)

Het vervolg: Henk: Het mysterie van de verdwenen zebra (valemaan.blogspot.com)

Ook met kerstmis: Henk: De liefde van de Python aan het eind van een vreemd jaar (valemaan.blogspot.com)

Voortgang: Henk: Het lichtpuntje in de duisternis (valemaan.blogspot.com)

Het einde?: Henk: Invasie van de dino’s (valemaan.blogspot.com)

Niet dus! : Henk: De bizon gesignaleerd

Hoe Yari zijn hoofd verliest

 Op twee derde van de schoolvakantie vindt de moeder van Yari het tijd worden dat haar oudste zoon wat extra geschiedenislessen krijgt en wie zoekt zij daarvoor uit? Die vraag is toch niet zo moeilijk, die kan Yari zelfs beantwoorden zonder erover na te hoeven denken: Opa IJsbeer. Want die man is inmiddels bijna zelf een stukje geschiedenis.

Nu is het zo dat ik zelf ook wel het een en ander weet, dat geef ik grif toe en laat hem dat ook merken als hij op mijn verzoek uitlegt waar het boek ‘Haar goede hand’ over gaat. Dan komt vanzelf het vroegere Nederlands-Indië ter sprake en de vrijheidsstrijd van de bevolking. Dat Amerika toen Nederland in de steek heeft gelaten vertel ik hem.

Ieder volk heeft recht op zijn eigen vrijheid, zo heb ik al geleerd, maar dan houdt opa mij een spiegel voor. Waarom mogen de Molukkers dan van de rest van de wereld geen eigen land hebben terwijl zij immers wel de Republik Maluku Selatan hebben uitgeroepen. Opa heeft zelf nog een tijdje in een team met Molukkers gevolleybald dus hij kent een deel van hun verhalen.

Geldt hetzelfde niet voor het voormalige Nederlands-Nieuw-Guinea? De oorspronkelijke bewoners van dat land wilden helemaal niet bij Indonesië horen. Maar onder druk van de internationale gemeenschap moest Nederland dat deel toch aan Indonesië afstaan terwijl de bewoners veel liever onafhankelijk wilden worden.

Allemaal lessen die ik leer omdat Opa IJsbeer een boek leest. En hoe dat komt? Omdat er letters op papier gedrukt kunnen worden. Eeuwenlang is Laurens Janszoon Coster als uitvinder van de boekdrukkunst beschouwd. Onderzoekers hebben echter vastgesteld dat niet de toen in Haarlem gevestigde Coster maar Johannes Gutenberg uit Mainz de eerste boekdrukker was. Mogelijk was Coster wel de eerste Nederlandse drukker. Feit is dat hij naderhand een eigen beeld heeft gekregen. In Haarlem dus.

Daarin staat hij niet alleen. Wat weet u bijvoorbeeld van een kenau. Ik zal dat vertellen Dat is een bazige, onvriendelijke vrouw, maar vroeger… En dan zijn we weer teruggekeerd bij de geschiedenislessen. Kenau Simonsdochter Hasselaer. Deze vrouw was vooral houthandelaarster in Haarlem en later ook in Arnemuiden, maar zij duikt ook op in verzetsverhalen tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Feit is dat zij regelmatig procedeerde tegen ‘haar’ stad Haarlem over betalingen. Pas na haar dood werd het geld, van door haar aan Haarlem geleverd hout,  aan haar erfgenamen uitbetaald.

Wel leeft haar naam nog voort. In het Kenaupark staat een ander beeld voor daadwerkelijk een heldin: Jo ‘Jopie’ Schaft. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikte zij de schuilnaam Hannie en zo kennen de meeste mensen haar, maar ook als het ‘Meisje met het rode haar’, die zich aansloot bij een communistische verzetsgroep en diverse aanslagen pleegde tegen de Duitse bezetter en hun hulpjes. Drie weken voor het einde van de oorlog werd zij toch nog doodgeschoten. Zielig hè.

Zo kent de geschiedenis veel verhalen en iedere tijdsbeeld heeft zo zijn eigen geschiedenis. Zo weet ik bijvoorbeeld dat in de Jura de triceratops leefde. Opa IJsbeer gelooft daar niets van, want die denkt dat de Jura een gebergte is in Europa en deze dinosoort leefde toch echt in Amerika. Toevallig weet ik echter dat Jura ook een tijdperk is vlak voor het Krijt, het tijdvak waarin de dinosaurussen mogelijk zijn uitgestorven.

De bevestiging wordt geleverd in het Teylersmuseum waar een lezing wordt gehouden over de ontdekking van de restanten van een kudde triceratopsen en daar sleep ik die man mee naartoe want toevallig weet ik alles over dinosaurussen, nou ja bijna alles.

Mijn opa is zelf een omnivoor en denkt dat de triceratops net zoals alle dinosaurussen ook vleeseters zijn. Hij zegt nota bene dat ze kleine kinderen opeten. Hoe verzint die man dat. Naar mij luistert hij niet, maar Anne Schulp legt hem en een hoop anderen geduldig uit dat triceratopsen vegetariërs zijn.

Het duurt echt even voor dat bij hem indaalt. Hij doet nog een poging om zijn gelijk te krijgen maar als ik Vrouwe Justitia erbij haal moet hij toch wel toegeven dat er enige waarheid schuilt in mijn woorden en in die van Anne.

En als ik dan eindelijk zover ben dat ik denk hij is overtuigd, dan bedenkt hij weer iets anders. Spiegelt mij weer een van zijn domme grapjes voor waar niemand om kan lachen. Vind je het gek dat ik aan het einde van de dag mijn hoofd kwijt raak?

Opa IJsbeer

Logica

Zondag 16 juni 2024

‘Hallo. Met Jacobus.

Hallo... hallo.

Ja? Met wie spreek ik?’

‘Sorry hoor, dat ik niet meteen antwoordde, maar…’

‘Maar met wie spreek ik nu?’

‘Sorry, maar ik heb niet veel tijd dus… Laat me even uitspreken. Vanmiddag is er een circusvoorstelling in de stad en ik weet dat jij het ontzettend druk hebt, met drie banen en ook nog het nodige vrijwilligerswerk, dus… Ik dacht zo dat jij best wat ontspanning kan gebruiken en nu heb ik voor vanmiddag twee kaartjes voor dat circus kunnen bemachtigen. Ook nog eens op de eerste rij en dus… Ja, ik dacht zo daar kan ik dus Koos echt een plezier mee doen. Die moet er nodig even tussenuit voor hij helemaal instort. Dus is het goed dat ik jou om één uur kom halen.’

‘Hallo, dat kom onverwacht. Mag ik daar even over nadenken?’

‘Nee, eigenlijk niet. Gewoon doen dus… Over anderhalf uur sta ik bij je op de stoep. Tot straks dus.’

Tuut, tuut, tuut.

Om even voor tweeën zitten Jacobus en zijn vriend Tinus aan de rand van de piste van Circus De Kleine Tent. De tent zit afgeladen met kinderen en opa’s en oma’s. Velen hebben gebruikgemaakt van de vrijkaartjes die gisteren in het winkelcentrum zijn uitgedeeld. Sommigen van de bezoekers hebben al een tijdje rondgezworven op het circusterrein waar overal stalletjes met snoepgoed en drinken wordt verkocht, alsmede de nodige feestelijke prullaria. Voor niets gaat immers ook op een regenachtige dag de zon op.

Om klokslag twee uur stapt de circusdirecteur de piste binnen en verwelkomt ons met zijn ‘hooggeëerd publiek’ en verklapt dat wij vandaag in zijn circus een heel bijzonder programma te zien krijgen. Terwijl hij nog aan het praten is komen twee brutale hondjes de piste in en draaien kringetjes rond zijn benen. De kinderen in de tent beginnen meteen te klappen.

Jakobus zit stilletjes voor zich uit te staren. Twee luchtig geklede meisjes komen al struikelend en ruziënd de tent in en halen de beestjes weg voor de directeur de eerste act heeft aangekondigd. Al snel is het publiek opgewarmd en lacht om domme clowns, griezelt bij balancerende evenwichtskunstenaars, klapt de handen warm bij het dresseren van paarden, honden, eenden.

De pauze komt niets te vroeg en het verhitte publiek krijgt de kans met een waterijsje even bij te komen. Ook het tweede deel van de wervelende show met lichteffecten is een mengeling van vermaak met (fiets)acrobatiek, muzikale clowns, dieren en twee messenwerpsters die het publiek laten huiveren.

Als laatste wordt een jongleur aangekondigd. Hij staat aanvankelijk stilletjes in het midden van de tent en houdt drie ballen hoog. Uit een bak haalt hij een vierde en vijfde bal. Naast hem verschijnt een tweede jongleur die hetzelfde doet met hamers, de sterke man van het circus verschijnt en houdt drie aambeelden hoog, terwijl de andere twee hun act naar de rand van de piste hebben verplaatst en op stelten zijn geklommen waarbij de tweede man zijn hamers heeft ingeruild voor ballen.

Langzaam naderen de twee vanaf de buitenkant de man met de aambeelden, gooien elkaar de ballen toe. En dan gaat het mis… Een bal raakt een aambeeld. De jongleur in het midden probeert het gevaarte nog te vangen, maar stoot deze tegen een van de ladders, die kantelt en raakt de tweede en alles tolt over de grond.

Kinderen lachen, anderen huiveren. De jongleurs staan op, buigen naar het publiek. De circusdirecteur breit er een eind aan en roept alle artiesten naar het midden. De toeschouwers klappen in hun handen. De directeur nodigt iedereen uit nog iets bij een van de tentjes te gebruiken.

Jacobus en Theo maken daar geen gebruik van en zoeken de auto van Theo op. Die brengt zijn vriend terug naar huis. Daar draait Jacobus zich naar zijn maat en geeft hem een stevige hand. ‘Bedankt kerel. Dit had ik echt even nodig. Van dat laatste nummer heb ik veel geleerd. Ook ik heb te veel verschillende ballen hoog gehouden en zie in hoe gevaarlijk dat is. Vanaf nu ga ik mijn werk en leven anders inrichten.’

Opa IJsbeer

PS Geschreven voor de juni-opdracht 2024 van Schrijvelarij.

Iedereen heeft wel eens gehoord dat waar een deur sluit er een raam open gaat. Maar ook dat je altijd iets meeneemt uit je verleden. Hoe was dat bij jou? Misschien na het verbreken van een relatie of vriendschap, een nieuwe baan, een verhuizing misschien. Het verhaal mag natuurlijk geheel fictief zijn maar je kunt ook een persoonlijke ervaring delen of dat juist in een fictieve vorm verwerken.

Er was eens

Er was eens…Wie heeft deze woorden nog nooit gehoord. Wie heeft deze woorden nog nooit gelezen. Terwijl ik mij samen met de wijze uil tussen de bomen van het duistere bos schuilhoud luister ik naar de woorden van de oude verhalenverteller. Hij weet zich omringd door een schare volgelingen die zijn woorden opzuigt. Zinnen die hij ter plekke verzint net zoals sommige termen, andere worden nieuw leven ingeblazen zoals het ezelsbankje waarop kleine criminelen hun straf dienen uit te zitten.

Vandaag gaat het over een ver land, Ballonië, een land met hoge bergen en diepe dalen waar mensen hun ziel en zaligheid aan hebben verpand. De verhalenverteller laat meerdere ballonnetjes op. De aandachtige toeschouwer begint meteen wild om zich heen te prikken omdat dit niet het beloofde paradijs is. Weer laat de almachtige reisorganisator hem in de steek. Toch staat hij er niet alleen voor.

Haar focus is echter vooral gericht op de camera. De verhalenverteller wil snel verder. Hij is wars van reclamemaken en bovendien is hij bang voor een ander geluid. #metoo is evenwel bijna geheel naar de achtergrond verdreven door een gemeenschap die het vooral heeft over grensoverschrijdend gedrag waarbij de machtsverhoudingen op de werkvloer, binnen het verenigingsleven en in de politieke wereld op de tocht worden gezet.

Gelukkig zijn er nog mensen waaks en anderen gedienstig. Niet iedereen gedraagt zich immers als een hond. Oeps... wat zegt de verhalenverteller nu weer. Gaat hij hiermee een grens over, overschrijdt hij een lijn die niet wordt getolereerd? Het zal hem een worst zijn. In wezen geeft hij de richting aan en is hij de baas over… Indien hij de hoeder wil beschermen dan is dat immers zijn volste recht.

Ondertussen hebben de omgeving en zij een volledige gedaanteverwisseling ondergaan. Het is de macht van de Maan die hier spreekt. Nadenkend heeft zij de weegschaal afgelegd alsmede de blinddoek. De lust van recht spreken van wat krom is, is haar vergaan. Hij keert terug naar het begin en weet zich omringd door elfjes en naast zich het luisterende oor van wie verwacht wordt het juiste oordeel te vellen. Haar maagdelijke witte kleed bedekt de voeten.

De verhalenverteller recht de rug. Voor de laatste keer, langzaam rollen de klanken weg. Zinnen hopen zich op en vinden hun weg naar het krullende papier. Ook dit boek kan dicht.

Opa IJsbeer

Geschreven voor de maanduitdaging mei 2024 van Schrijvelarij bij diverse illustraties.

De ware ik

Februari 2024, uitdaging Schrijvelarij. Eindelijk is het zo ver. De hel is bevroren, sint-juttemis is gekomen en Pasen en Pinksteren delen hun dagen. Wat gebeurt er? Waar heb je zo lang op zitten wachten? Wie is degene die je gaat ontmoeten terwijl je zeker wist dat dat nooit zou gaan gebeuren en die je eigenlijk ook nooit meer tegen wil komen. Schrijf over de aanleiding, de gebeurtenis, het moment en de eventuele gevolgen in ongeveer 500 woorden.

 

Donderdag 22 februari 2024

Al jaren mijd ik iedere spiegel. Iedere plek waar een plas op de straat kan ontstaan heb ik opgeslagen in mijn hersenpan en bij regenachtig weer loop ik liever een kilometer om dan erlangs te gaan, zodat ik mezelf maar niet tegenkom in een reflectie. Alles is terug te voeren op die ene dag, tot dat ene moment, dat moment waarop zij mij de ring om de vinger zou schuiven en terugdeinsde omdat zij iets zag dat niemand eerder had gezien. Zelfs ik niet.

Sindsdien schuifel ik langzaam door het leven, kom niet meer in winkelstraten, zoek altijd blinde muren en vermijd iedere drukte. Boodschappen worden voor mij in een apart afgesloten ruimte geplaatst, betalen doe ik altijd vooraf.

Het donkere bos heeft mij omarmd en dieren zijn mijn vrienden. Mensen geven mij slechts lik op stuk. Variëren soms met een veeg, terwijl zij hun vingers daarbij aflikken. En niemand vraagt zich af; wat doet dat met hem? Sommigen zijn wel op zoek naar mij, maar vooral om zichzelf beter te voelen en nimmer proberen zij mijn ware aard te vinden. Nee, dit is geen fabeltje, het is de waarheid die ik door schade en schande heb ontdekt.

Steeds verder trek ik mij daarom terug. Maar nog is het niet genoeg. De bladeren van de bomen fluisteren: ‘Ze zijn weer op zoek, op zoek naar jou. Verstop je gauw, want anders…’ En daar stokt het gefluister. Ook de bomen weten het waarom niet. Niemand weet het. Helemaal niemand. Alleen zij, maar is zij iemand? Iemand die… ja iemand die ooit vertrouwen heeft gesteld in mij!

Langzaam open ik mijn ogen. Tussen de boomstammen verschijnt een hinde. Haar ogen, de mooie ronde ogen, richten zich op mij. Aarzelend doet zij een stap voorwaarts, steekt de neus omhoog, ruikt, ruikt geen gevaar. Ik steek mijn hand uit naar haar. Nog even twijfelt zij, doet nog twee stappen voorwaarts en kijkt mij doordringend aan voor zij zich omdraait als teken… volg mij.

Samen gaan wij naar de rand van het bos. Zij leidt en ik volg. Het bos gaat over in een akker. Langs de omgeploegde grond bloeien blauwe korenbloemen en oranje roggelelie, een klaproos springt open, biedt troost. Halverwege de akker ploegt de boerin moeizaam verder, helemaal alleen.

Terwijl ik tussen de bomen blijf staan, loopt de hinde naar de bloemenrand in de wetenschap dat de vrouw haar daar wel moet ontdekken. De boerin ziet de beweging en kijkt op, kijkt naar de hinde, kijkt voorbij de hinde en ziet mij staan. Opent haar armen en snelt naar mij toe. Zij heeft haar vrede gevonden.

Opa IJsbeer