Paarden
Vrijdag 28 september 2007

De dag begint voor mij zonder stroom. Wel stroom, geen stroom, wel stroom, geen stroom.
De wandeling naar de bakker zorgt ervoor dat ik weer helemaal wakker ben. Tineke heeft alles voor het ontbijt al klaar gezet. Na het brood snijden in de keuken – er is niet voor niets een broodmandje – schuiven we aan. Daarna het dagelijkse ritueel.

In de loop van de ochtend wandelen we richting Skyros en staan stil bij een prachtig bewerkte deur. Jammer dat het weer zijn invloed heeft uitgeoefend op het houtsnijwerk. Anderzijds geeft dat ook weer iets authentieks. Op de ramen zijn folders geplakt tegen de komst van een windmolenpark op Skyros. De tegenstanders noemen het al ‘de catastrofe van Skyros’. Wel heel dik aangezet, vind ik dat. Vooral omdat de Skyrianen toch ook baat moeten hebben met een goed elektriciteitsnet. Hoewel? Het een kan ook zonder het andere. Maar het is wel allemaal stroom.
Vlak voor de Chora slaan we linksaf naar Magazia. Dit was vroeger de opslagplaats van de stad en er zijn nog steeds oude opslagschuren voor wijn, levensmiddelen en vee. De echt waardevolle spullen werden naar de burcht gebracht. Later kwamen er ook taveernes en winkeltjes en tegenwoordig is heel veel op de toerist gericht.Zo laat in het seizoen zijn dat er niet zoveel meer, waardoor Magazia op ons een enigszins verlaten indruk maakt. Anderen vinden het echter toch wel een gezellig dorp.Dat overgaat in Molos. Ook hier zien we veel appartementencomplexjes voor de toerist. Maar hier zien we ook wat meer levendigheid.Langs het strand verspreid zijn diverse taveernes, waarvan er slechts een enkeling overdag echt publiek trekt. Een enkele zwemmer begeeft zich in het water.Tineke heeft ervan gedroomd vis eten bij het haventje, maar bij de haven is geen taveerne te ontdekken.Die vis moet ze dus elders zien te halen.Een van de vissersbootjes vaart met veel gepuf net uit, terwijl op een andere boot een Griek ijverig aan het sleutelen is aan de motor. Zijn oude Unimog staat op het strand. Binnen handbereik.
Net voorbij de haven scharrelt een man door het water, op zoek naar schelpdieren.
We laten de kust de kust en gaan Molos in op zoek naar de Skyriaanse paarden, die moeten vlakbij een mini-market staan. Een bord wijst ons de weg en we wandelen een pad in waarna we bij groepje paarden uitkomen. Hier – en op nog enkele plaatsen op het eiland - worden de Skyriaanse paarden speciaal gefokt om zo het ras op peil te houden.Een veulentje ligt op de grond.
Een raar idee dat deze paarden een paar jaar geleden nog los liepen en nu binnen de omheining worden gehouden als fokexemplaar.Raar idee ook dat voorvaderen van deze beestjes de beroemde Achilles op hun ruggen hebben gedragen. Of toch niet. Het sprookje dat geen werkelijkheid werd. Fictie of non-fictie.
De woningen in Molos staan wijd verspreid.Een liefelijk dorp, dat wij achter ons laten liggen. We lopen terug en ik stel voor om naar Acherounes te gaan om daar te gaan zwemmen. Dit dorpje ligt vlak voor Linariá aan de kust en bestaat uit ongeveer veertig woningen. De bewoners vormen een grote familie.
We slaan tweemaal te vroeg af en zien zo onbedoeld meer van het dorp dan we hadden gedacht. Bij het strand zit een ouder stel op een bankje. Het strand is verlaten, evenals de strandtaveerne, die wordt beheerd door twee zussen.Bijna gelijktijdig met ons komt een auto aanrijden met twee jongeren en een vrouw van onze leeftijd. De cd-speler in de auto staat aan en een technodreun davert over het strand. De cd-speler blijft aan, terwijl het drietal op een tien meter van ons af een plaatsje zoekt. Ik besluit me er niets van aan te trekken en ga rustig het water in. De temperatuur is aangenamer dan op Sarakino. Ik voel me ook een stuk zekerder dan in die baai, maar ga desondanks niet te ver, zodat ik niet alleen goed zicht op het strand houd, maar ook weet dat ik veilig mijn voeten op de zandige bodem kan zetten.
Tineke komt ook het water in, maar heeft ook een boek meegenomen. Zelf neem ik het er ook van en ga zelfs een uurtje liggen zonnebaden. Dat is al heel wat.Ik geniet van de scharrelaars op het strand. Voor een gans moet je altijd een beetje uitkijken, want ze kunnen heel agressief worden. Vooral als ze een kleintje bij zich hebben. Dat kleintje leidt zo haar eigen leven, net als moeder gas, die ietwat vleugellam is.

Ik neem nog een tweede duik neem, voor we richting ons appartement rijden.
De was, die ik een paar dagen eerder heb gedaan is nog steeds niet droog. Nu de wind is gaan liggen wil het gek genoeg niet drogen. We besluiten het rekje naar de voorkant te tillen en naar boven. Daar staat de zon en dan zal het droogproces toch wel lukken nemen we aan.
In de loop van de avond gaan we naar ‘ons’ restaurant. We hebben dan ons appartement net mugvrij gespoten.
Het gezelschap van donderdag zit er weer. Iets kleiner overigens en minder luidruchtig. Wij krijgen een schoteltje met heerlijke inktvis aangereikt.,,Zo lekker heb ik ze nog nooit gegeten’’, zegt Tineke. Zelfs ik neem een paar stukjes. Niet slecht, maar geef mij toch maar een stukje vlees.
Ik kies daarom voor een souvlaki, terwijl Tineke vis besteld. De groep Grieken vertrekt zaterdag naar Athene met een bus, die door de vriend van Stélios wordt bestuurd.
Een Grieks echtpaar met Italiaanse vrienden arriveert. De Griek maakt ruzie met Stélios, die zich wel heel erg opwindt. Een andere gast neemt het een paar keer voor de restauranthouder op.
De gasten zijn geen eilanders, maar weekendmensen die zich met de gang van zaken op Skyros bemoeien. Dat vinden de Skyrianen niet leuk. Die regelen hun zaakjes liever zelf en zitten niet te wachten op betweters en belerende types uit Athene. De zoon van Stélios geeft aan dat zijn vader wel iets mag inbinden. Die kalmeert ook enigszins, maar loopt nog wel verongelijkt rond.
Wij staan op het punt om terug te gaan naar Pélagos als er nog een Grieks gezin arriveert met twee kleine kinderen. Het lange ‘Griekse weekend’ is begonnen. Diverse huisjes zijn ook ineens weer bewoond, merk ik op. Voor het eerst schijnt er 's avonds licht in sommige bungalows.