Mani

Vrijdag 25 mei 2012
Het ontbijt in Antonios is prima. Er is gisteren hier een bus Engelsen gearriveerd en die is al pad, als wij naar de ontbijtzaal gaan. Er is van alles voldoende en we nemen de tijd om iets te nuttigen. Hierna worden de laatste spullen ingepakt en gaan we op pad naar ons laatste hotelverblijf tijdens deze trip.

De route naar Kalamata oppikken is niet zo lastig, want die staat vlak bij het hotel al aangegeven en gaat ook langs ons nachtverblijf. De route gaat via Foklas en kronkelt naar de westkust naar de doorgaande route, die naar Pyrgos en uiteindelijk ook naar de kustplaats Patras leidt. Wij gaan de andere kant op en komen langs een lange strook die als strand wordt aangeduid. Veel toeristen zijn hier niet te vinden. Dat komt ook omdat enerzijds het vliegveld van Kalamata niet echt in de buurt is en er ook geen grote voorzieningen zijn. Maar wie weet, in de toekomst? Dan moet het wel wat beter gaan met Griekenland..

Vanaf Kalo Nero verlaten wij de kust en rijden oostwaarts tot Meropi, waarna we naar het zuiden afzakken. Even paniek, omdat Tineke denkt dat we de snelweg oprijden. Aan de A7 wordt al jaren gewerkt en het zal ook nog wel enige tijd duren, voor die weg af is, want – ik heb het al vaker geschreven – er is gewoon geen geld meer voor. Bovendien de oude – zeg maar provinciale – doorgaansroute is nog niet opgeheven en zo komen we in Kalamata.

Even de haven aanhouden en dan rijd je zo naar hotel Ostria toe. Alleen er is ook nog een Marinahaven en dan kom je in een naastgelegen wijk. Natuurlijk is ook hier een oplossing voor. Goed kijken, rustig blijven, de juiste afslag nemen en Tineke chauffeurt de Getz zo de boulevard op.

Iets voor ons hotel moet een parkeerterrein liggen. Volgens de plattegrond. Zo te zien is dat al weer door iets anders ingepalmd. Naast het hotel, dat op een hoek ligt, is wel ruimte om te parkeren en Tineke verbaast zichzelf over haar achteruitinparkeerkunst. ‘Dat doe ik nooit.’

Vanaf ons balkon (kamer 305) kijken we uit over de zee, de Messiniakos Kolpos. Genoemd naar de westpoot Messinia. Het is prachtig weer geworden. Voor ons dobbert een vrachtschip, wachtend op lading. Dit schijnt goedkoper te zijn dan aan te leggen en havengeld te moeten betalen. Bij een van de vele strandtentjes lunchen we, een tosti en een clubsandwich.

Het is begonnen met waaien en wolken komen binnendrijven, zodat we toch maar even op pad gaan. Naar Kardamili, in de Mani. Daar hebben we een paar jaar geleden een prachtige vakantie gehad. Het duurt langer dan we hadden gedacht om daar te komen. Natuurlijk is er in die paar jaar wel iets veranderd. Zo is de taveerne van Kiki verplaatst. Een verbetering? Wie zal het zeggen.

Tineke wil graag voor Daniël wat foto’s van het oude Kardamili maken. Bovenop de berg waakt nog steeds Vardia, ons toenmalige verblijf. De verbouwing in het oude Kardamili is klaar en daar zitten nu studio’s in die aan vakantiegangers worden verhuurd. Enerzijds een prachtige locatie anderzijds zit je wel te kijk voor toeristen die langs komen wandelen.

Tineke wil graag een sorbet eten, maar ik kan niet een-twee-drie de plek vinden waar ze dat verkopen. Zij ziet drie plekken waar ze wel ijs kan krijgen, maar houdt haar mond en zo rijden we dorstig weg. Vijftig minuten duurt de terugrit naar Ostria.

Aan het eind van de middag moet ik nog een waslijntje spannen en doet Tineke een handwasje ’s Avonds eten we aan de overkant bij Akrogia Koilakos. De keuze valt op xoriatiki en bifteki gemista, voor 26 euro. Geen slechte prijs. Zeker niet als je in ogenschouw neemt dat we aan het water zitten. Daar blijven we niet al te lang hangen, Want Tineke heeft het koud gekregen.