Het is zoals het is. Onderweg ben ik niemand tegengekomen en uitgezwaaid ben ik al evenmin. En hier staat ook al niemand te wachten op mij. Zoals reeds gezegd: het is zoals het is. Gelukkig heb ik een goede, zeer ervaren chauffeur. Galant ook, iemand die jou het idee geeft dat jij heel bijzonder bent zelfs als de situatie er eigenlijk niet naar is.
Natuurlijk weet ik wel dat het een aparte tijd, een
periode waarin ons wordt gevraagd om zo weinig mogelijk te reizen. Dat de
meeste mensen gevraagd is om thuis te werken en dat er daardoor weinig verkeer
onderweg is. Ook een hossende menigte hoef ik daarom niet te verwachten. Hetzelfde
geldt voor een erehaag, die is er niet, thuis niet en ook hier niet.
Vandaag ligt er zelfs geen rode loper voor mij klaar,
iets wat ik normaliter wel ben gewend. Zelfs in het buitenland wordt die
regelmatig voor mij uitgerold, bijvoorbeeld vanaf de vliegtuigtrap naar het
ontvangstgebouw maar ook als ik met een limousine naar het theater wordt
vervoerd ligt daar een rode loper. Niet dat dit een eis is van mij, wel nee
theaterdirecteuren zijn zo blij met mijn komst dat zij hier bijna een gewoonte
van beginnen te maken. Ik denk dat zij dit onderling ook zo hebben afgesproken.
Uiteraard heb ik mij al wel eens de vraag gesteld waarom
zij dat doen? Waar heb ik al die aandacht nu eigenlijk aan verdiend, terwijl ik
toch echt geen blauw bloed in de aderen heb. Het gaat zelfs nog een stukje
verder. Eenmaal slechts heb ik de show gestolen en prompt is dat door iemand
gezien en die heeft daar werk gemaakt.
Ach, ik val in herhaling: het is zoals het is. 24 Uur
achter de tralies en morgen word ik weer opgehaald.
Opa IJsbeer
Geschreven voor de maanduitdaging januari 2022 van
Schrijvelarij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten