We zijn van plan om te gaan wandelen, langs de kust, langs
de vier strandjes ten zuiden van Agia Pelagia tot aan het einde van de kloof,
die bij Paleochori ligt. Nee, een wandeling door de kloof zelf naar de kust
schijnt niet mogelijk te zijn.
Maar eerst ontbijten. Brood kan er vanaf kwart over acht
worden gehaald bij de supermarkt van Kapsanis, door de grootvader van Giorgos
in 1912 begonnen. De huidige eigenaar emigreerde naar Canada en verdiende zijn
geld in een pizzeria. Omdat hij Kythira niet kon vergeten, keerde hij in 1981
terug. De pizzeria die hij hier startte was minder succesvol. Agia Pelagia was
een stuk kleiner en er kwamen bijna geen toeristen. Toen vader Kapsanis in 1987
overleed, nam de 37-jarige Giorgos de supermarkt over en is daar van ’s morgens
vroeg tot ’s avonds laat te vinden.
We zijn beiden een stuk eerder wakker dan verwacht. Moeten
nog wennen aan het zachte bed, of is het nu hard. Daarover verschillen we van
mening. Misschien moeten we van bed ruilen. Zodat we het daarover eens worden. Maar
goed eerst naar Kapsanis en nadat ik met twee broden terugkom helpt Tineke mij
met de ontbijttafel. Iets wat ik niet erg vind. Morgen staat-ie klaar als ik
van de klim naar Kyriakos terugkom, vraag ik. Nou dat is ze dus niet van plan.
Ditmaal is het gewoon een vriendendienst of echtparendienst. Het is maar hoe je
zoiets wil bekijken. Ach we kennen elkaar al veertig jaar, dus dan mag je toch
wel zeggen dat je maatjes bent.
Na het ontbijt zorg ik voor de vaat. Tineke duikt nog even
in het wandelboekje ‘Kythira doorlopend’, gemaakt door Frank van Weerde, die
enkele jaren voor Ross de mensen op Kythira heeft ontvangen, hen van tips
voorzag. Wij zijn eerder in Kythira geweest, maar dat was met Olympia Reizen
dat toen nog bestond en hebben hem zelf nooit ontmoet. Jammer? Misschien wel.
Via dit boekje ontdekte Tineke dat onze vorige reis naar dit eiland in 2006 is
gemaakt. Want bij een wandeling rond en door Karavas staat de datum van 140506
vermeld. Dat deed Tineke wel vaker, data bij wandelingen in boekjes zette.
Op bladzijde 13 staat nu vermeld de datum 8-5-2012, een
andere schrijfwijze, een andere auteur, ondergetekende heeft daarvoor getekend.
Het gaat ook niet om de wandeling langs de stranden, maar naar het kleine
haventje van Agia Patrikia. Een wandeling van een kleine twee uur, inclusief
terugwandelen doen wij er ongeveer drie uur over.
We hebben wel gesmokkeld want het eerste stukje hebben we
niet gelopen. De wandeling begint namelijk bij de haven, de pier en gaat dan
langs de kust. En om nou eerst naar de haven te lopen en dan weer terug is
zelfs Tineke te gortig. Voor we het dorp uitwandelen kopen we bij de
groenteboer, was nog niet open toen ik brood haalde, nog snel een aantal
tomaten, voor onderweg. Voor op het brood. En wandelen dan in rustig tempo het
dorp uit.
Het als betonnen pad beschreven pad, is een asfaltweg
geworden, gaat naar een resort. De tijd heeft hier niet stil gestaan. Het pad
wordt ook pas onverhard als we de afslag naar het resort zijn gepasseerd. Je
moet het de mensen die daar een vakantie willen vieren immers wel heel
gemakkelijk maken. Die moeten het terrein niet afwillen! Zelf zou ik zeggen,
maak de weg eromheen dan niet zo gladjes, want dat nodigt niet uit om te
vertrekken. Maar wie ben ik?
Ons eerste doel halen we redelijk snel. Dat is het kerkje
van Agios Giorgios. Het staat bovenop een heuvel en je hebt vanaf deze plek een
prachtig uitzicht over het haventje van Agia Patrikia. Aan de zijkant van het
kerkje staat nog een oud gewelf, wanneer dat precies is vernield wordt mij niet
duidelijk. Misschien wel tijdens de aardbeving van 2006, inderdaad hetzelfde
jaar van ons eerste bezoek, die voor de nodige schade op het eiland heeft
gezorgd. Het kerkje zelf is dicht, zodat ik daar geen blik in kan werpen. Ook
kan ik geen verborgen sleutel vinden. Maar wel duidelijk is dat het zo nu en
dan wordt schoongemaakt. En vanaf de kerk waait de Griekse vlag fier.
Voor het vervolg van onze route moeten we een stukje terug.
De afslag naar rechts is bijna overwoekerd. Voor ons uit lopen twee landgenoten
en dat geeft ons het gevoel dat we goed zitten, lopen. Nou goed? Tineke heeft
daar toch andere gevoelens bij. Die vindt dit soort paadjes helemaal niets,
zelf geniet ik ervan, zie diverse soorten vlinders, maar – op dit pad – geen
hagedissen, laat staat een slang.
Het pad eindigt bij een rivierbedding, waar we doorheen
moeten. Een droge rivierbedding. Dat weer wel. Aan de rand staat een
onderkomen, zelf vermoed ik van een geitenboer. Vanaf hier gaan we een stukje
over de weg naar het haventje, waar op de wal diverse schepen liggen waaraan
wordt gewerkt. Door één man. De loods waarin houten schepen worden gebouwd,
blijft dicht. Het kerkje van Agia Patrikia daarentegen is open. De aansteker is
echter leeg, zodat wij – al weer jaren niet-roker – geen kaarsje kunnen
aansteken.
In de haven ligt een gezonken schip, die de binnenvaart niet
belemmerd. Net nadat wij zijn vertrokken komt er een auto aan met een
rubberboot op een trailer, want dit is een prima plaats natuurlijk om je bootje
vanaf de scheepshelling te water te laten. Wij hebben onze lunch dat al op,
brood met tomaat, weg gegeten in de schaduw van de kerk.
Onze terugweg gaat over de geasfalteerde weg. Tineke wil
niet over het onverharde pad, over de heuvel heen, haar teen speelt daarvoor te
veel op. Nou over de weg kan ook, hoewel dat niet mijn
eerste keus is. Het gaat
wel sneller.
In Agia Pelagia drinkt Tineke een Amstel weg en neem ik mijn
eerste frapé van deze vakantie, medium melk en medium sucre. Het is heerlijk
ontspannend, ik koop nog een flesje likeur en neem die mee naar ons
appartement. Daar val ik alras in slaap, maar wel pas nadat ik een foto van
Tineke op ons balkon op Facebook heb gezet.
Terwijl ik slaap gebeurt er niets volgens mij. Nou daarin
heb ik mij vergist, er zijn veel schepen door de zeestraat gekomen en de Glass
Bottomboot is terug in de haven van Agia Pelagia. Oftewel dat mag wereldkundig
worden gemaakt.
Voor Tineke is het nu tijd voor haar schoonheidsslaapje en
ik werk weer aan mijn vakantieproject. En of ik dit dagboek zal afmaken? De
tijd zal het leren. Voorlopig ben ik nog bij. Tot vanavond zal ik maar zeggen.
Nu tijd om even te gaan lezen.
De avond valt snel in Griekenland. Tineke doet nog een wasje
voor we uit eten gaan. Dat doen we vanavond bij Kaleris. Nee Vafa is er niet en
nog een voorgerecht is uitverkocht, dus helaas dan toch maar weer Xoriatiki als
vooraf Een echt uitgebreide kaart heeft Kaleris niet. Voor Tineke komt er
gemista op tafel en voor mij courgetteballetjes. Van het huis krijgen we
zoetigheid toe. En dat voor de prijs van 21,80 euro. Terug in ons verblijf is
benauwd en Tineke zet meteen de boel tegen elkaar open. Muggen maar even voor
lief nemen. Ach, daar heeft zij toch geen last van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten