Donderdag 24 maart 2022
Zenuwachtig zet ik de eerste woorden op papier. Geen idee
nog waar mijn vingers mij vandaag naartoe brengen. De nagels zijn weer
afgekloven. Het is één van mijn vele ondeugden. Het gevoel van mislukking
nadert met iedere aanslag. Zoekende ben ik naar de juiste verbinding
tussen het lot en Lot. langzaam vloeien de zinnen uit het niets tevoorschijn.
De proleet die zich als poëet voordoet en steeds dichter bij de waarheid komt; maar
eigenlijk niets anders is dan een eenvoudige krabbelaar. Zo voelt het althans.
Hilda kijkt in gedachten toe. Zij denkt terug aan vervlogen
tijden, toen alles nog goed was tussen ons en Tante Toos (To voor intimi) nog
het rijk alleen had. Zij neemt de huidige tijd voor lief. De herkenning is er,
maar erkenning ontbreekt nog immer.
Steenrijk zal Hilda nimmer worden en daar zit zij ook
niet op te wachten. Uiteraard heeft er wel eens een rijke man aan haar voeten
gezeten, maar hem wilde zij niet. De ware Jacob moet haar echt verdienen.
En die is inderdaad langs gekomen. Maar zij heeft een andere keuze gemaakt.
Heel onverwacht eigenlijk. Alhoewel, nu zij erover nadenkt zo onverwacht was
het nou ook weer niet. Die ontmoeting had iets weg van een overval, een
botsing van stijlen, zoals de overgangen in taal.
Terwijl buiten de oude wijnton, die tegenwoordig
dienst doet als regenton zich langzaam vult, worden de herinneringen aan die
ene dag steeds helderder. De oude koffiekan die Hilda ooit van Vincent heeft
gekregen staat op de potkachel. Het zaadje is gelegd. Morgenochtend maar weer
eens inkopen doen, voer halen voor de vroege vogels die het vogelhuisje
in de tuin bezoeken.
Hoe dankbaar zijn die beestjes? Het vrolijke getjilp van de
mussen, de merels die zingen, koerende duiven, de prachtige vlaamse gaaien die
de nootjes komen halen, zelfs de eksters met hun gekrijs en dan heeft zij het
nog niet over de vinken, de koolmeesjes en dat ene steeds terugkerende
roodborstje gehad. Ach dankbaar zijn zij zeker en zij helpen haar af te rekenen
met haar boze buurman, die de pest in heeft omdat al die vogels zijn
versteende tuin onder schijten. Sorry voor dat woord, maar de waarheid mag toch
wel worden gezegd?
Net zoals die andere afrekening met mij. Als zij daaraan
terugdenkt… Dat waren nog eens tijden. En iedere keer als de kermis terugkeert
in de stad denkt zij terug aan dat ene memorabele en ook vreselijke moment.
Herinneringen die de stroom van de rivier volgen en geen moment lijken
stil te vallen. Inderdaad lijken, want zodra die ene muur opdoemt is alles
voorbij en komen de lijken vanzelf langs rollen.
Langzaam verschijnt er een traan in een ooghoek. Nee, er
valt ditmaal niets te lachen. Waarom moest haar grote liefde, waar zij net in
de botsautootjes tegenaan was gebotst, nou zo stoer zijn? Waarom heeft hij zich
door mij laten overhalen om in die auto te stappen, die auto die even later als
een razende rondjes draait langs de steile wand. En dan volgt een derde waarom,
verdomme die vergeten autogordel!
Opa IJsbeer
Geschreven voor de maanduitdaging maart 2022 van
Schrijvelarij. Hierbij moesten de volgende steekwoorden worden gebruikt: pest(en),
rivier, verbinding, autogordel, inkopen, overval,
steenrijk, vogelhuisje, verdienen, wijnton.
Bovendien heb ik gebruik gemaakt van een illustratie van
de maanduitdaging januari 2022.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten