Dinsdag 9 juli 2019
Vanaf vandaag gaat alles anders. Geen lastige Opa IJsbeer
meer met zijn grapjes. En ook geen juf Daniëlle en Juf Hellen, bij wie ik twee
jaar in de klas heb gezeten. Nee vanaf vandaag gaat alles anders, want dit is
mijn laatste dag op De Ark.
Dus Opa IJsbeer je hoeft echt niet meer te vragen of
ik een trap nodig heb om van de school af te komen, want ik heb niet op het dak
gezeten maar de juffen hebben mij van school gestuurd. Voor goed.
Juf Daniëlle heeft wel gevraagd of ik nog een keer terugkom,
omdat ik zoveel humor heb en omdat ik sociaal ben. Dat heb ik van mijn ouders
en mijn grootouders. Ja mijn papa en mijn andere opa, die van de bootjes,
werden ook nog even genoemd omdat zij zoveel voor de school hebben gedaan. Maar
het is toch vooral mijn feestje.
Oké ook nog een klein beetje van de andere kinderen uit
mijn klas. En ook een beetje van de juf, want die gaat ook van school. Dus als
ik terugkom naar De Ark dan is zij er niet meer.
En terugkomen zal ik zeker nog wel een keer, want mijn
zusje gaat na de vakantie naar groep vier. Ik zal haar dus heus nog wel een
keer uit school moeten halen. Uit De Ark dus, de school waar mama en tante
Raema ook les hebben gehad. En waar ik dus nu als achtste groeper afscheid van
neem. De school ook van Meester Max de Vries, zegt mijn mama, en de school ook
van Meester Meindert Eijgenstein. Die heeft daar ook les gegeven, maar dat is
al zo lang geleden; hij is nu de opperbaas.
De laatste jaren is het heel gewoon dat afscheid nemen
met een musical gebeurt. Wij doen dat via ‘Herrie op het eiland’. Al zingend en
spelend. Voor mij is er een dubbelrol weggelegd. Die van Generaal Groen en van
de zeemeermanmin. Hoe bedenken ze zo’n figuur eigenlijk, een zeemeermanmin of
was het toch een zeemeerminman.
Mijn bijdragen zitten vooral in de tweede helft van het
stuk. Waarom ik dan toch ook al eerder op het podium ben te zien? Nou voor de
koorversjes, die zingen en schreeuwen wij met elkaar. Tijdens het instuderen
proesten wij het regelmatig uit en ook bij de uitvoering is het lachen
geblazen. Zo hard dat mijn zusje, die op de eerste rang zit, er soms van schrikt.
En waar het over gaat? Nou vooral over eerlijkheid en vriendschap,
over veranderen, over groeien. En dan niet in de lengte maar jezelf
ontwikkelen, zoals wij dat op school ook hebben gedaan. Hoe? Nou gewoon zo,
vraag dat maar aan Peter: ‘Ja het is waar Louise’. En aan baas Boef, die de goudschat heel lang belangrijker
vindt dan zij schatje. En aan het einde de liefde toch boven het materiële
stelt.
De boodschap hebben wij allemaal begrepen. En de papa’s
en de mama’s in de zaal? Hebben die er ook iets van opgestoken? Of zijn die
alleen maar trots op hun kind. Of net zoals Opa IJsbeer die de hele avond maar
foto’s zit te maken en zich niets aantrek van privacy. ‘Als iemand niet op de
foto wil, dan zet ik toch achteraf een balkje over de ogen, net als bij echte
boeven’.
Voor het afscheid nemen echt begint gaat iedereen nog wat
drinken. Wordt er gepraat, gelachen en is er zo nu en dan een traantje te zien.
Jawel Victor ik houd wel contact met je. En Elyse wij zien elkaar heus nog wel.
En voor al die anderen: Saluut het gaat je goed.
Opa IJsbeer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten