Het heeft heel lang geduurd voor ik thuis – en ook elders – een bad durfde te nemen. Dat is allemaal terug te leiden naar mijn onbezorgde jeugd. Naar dat ene moment in zwembad De Sijsjesberg. Het openluchtzwembad in Huizen. De dag van de eerste zwemles. Ik had geen enkele angst voor water en sprong zo het diepe in, want ik ging immers zwemmen. Tja, er was gelukkig een oplettende badmeester die mij van de bodem haalde, want anders had niemand dit stukje kunnen lezen.
Met mij en water is het nooit meer goed gekomen. De zwemlessen werden een krijspartij. Steeds erger, tot mijn ouders me van zwemles hebben gehaald. Zwemmen heb ik daarna zelf geleerd. Nee niet echt goed, maar ik kan me redden. Maar wel met een gebruiksaanwijzing. Die heb ik mezelf opgeplakt. Met koeienletters, zodat mijn naaste omgeving er rekening mee kan houden.Tijdens het zwemmen – of drijven – mag er namelijk niemand in mijn buurt komen, want anders slaat de angst weer toe en raak ik in paniek. Ja, als ik kan staan in het zwembad of in zee, dan is er niets aan de hand. Hoewel, toch heb ik liever niet dat er iemand onverwacht in mijn buurt komt als ik aan het zwemmen ben.
Als ik niet stevig met twee benen op het beton ben verankerd, met twee voeten in het zand sta ingegraven.Niet iets om als opa ijsbeer trots op te zijn. Een ijsbeer die bang is voor water? Waar kom je die tegen? Maar het is nu eenmaal de realiteit en ik heb ermee leren leven.
Ik kan me daarom ook heel goed indenken dat mijn kleinzoon Gianny een bloedhekel heeft om onder de douche te gaan staan. Al die harde waterstralen over zijn gezicht. En daar dan lekker in proestend schudden, zoals een echte ijsbeer de spetters van zich afschudt. Vraag dat maar aan Naomi, die weet er alles van.
Ook mijn kleinzoon heb ik meegenomen onder de natte druppels uit de douchekop, maar voorlopig heeft hij nog steeds veel ontzag voor dat water. En een vrolijke douchepartij, daar moeten we nog even op wachten. De angst om met het badwater weggegooid te worden, is gelukkig verdwenen.Toch heeft het wel een tijdje geduurd voor expeditie schater – in het bad - ook maar ene kans van slagen had. Zijn zwemlessen hebben daar uiteraard toe bijgedragen. En mijn gunstige inbreng is volledig te verwaarlozen. Die eer zal ik nooit opstrijken. Maar mag ik daarom niet genieten?
Genieten van die momenten waarop Gianny zijn lach laat zien, laat horen. Zoals vanmorgen.
Gaat Gianny mee onder de douche? Bij dat woord slaat de stress al bijna toe. Zijn harde ‘nee’ laat ieder vraagteken acuut verdwijnen.
Gaat Gianny mee in bad? Die vraag had ik meteen moeten stellen. Een lichte aarzeling en dan ‘ja’.
Mamoe laat het bad vollopen en legt een washandje, een bal en een spons klaar. Ik kleed de kleine man uit tot op zijn ijsberenkleinzoonvelletje en zet hem in een zwaai in bad. Zachtjes zakt hij door zijn knieën, zijn billetjes toetsen de doorlaatbaarheid van het warme water. Een aarzeling, dan recht overeind. Dit is niet wat hij wil.Maar na enige drang gaat hij zitten, wordt hij in een zittende houding geplaatst. En dan!
Een vrije vertaling van Herman van Veen: spetter, spatter, spater. Gianny is niet bang voor water. Zijn ruggetje, armpjes, beentjes worden ingezeept met babyshampo. De spons uitgeknepen boven zijn hoofd.
Nee geen brulpartij. Genieten, schateren.Met het washandje kun je gooien en in het water slaan. De bal geeft ook al van die fantastische spatten. Zitten, schuiven, kruipen, staan. Allemaal in de gevulde badkuip.
‘Popa bal, Popa doekje.’
Het klinkt misschien dwingend, maar het is het niet. Het is vertederend.De spetters vliegen om mijn oren. Mijn T-shirt is bijna net zo nat als Gianny’s velletje. De tegels van de badkamer, worden vochtig en vervolgens echt nat. Het spel gaat door tot, het water zijn warmte verliest. Voor Gianny kippenvelvelletje krijgt.
Hij wordt uit bad getild.Ja, en dat wil hij eigenlijk niet. Wie had dat nou gedacht.
Soms zaten er trouwens witte of oranje exemplaren tussen, dan had hij gerommeld met het voer.
Helaas, het huis is afgebroken dus kan ik mijn kinderen dat huis niet laten zien en de Fleslaan? Die bestaat alleen nog op oude ansichtkaarten.
Het waren meestal geschilderde eieren, een creatie van mijn drie meiden. Dat eizoeken is bij ons vervolgens in de vergetelheid geraakt.
Ja, dan moet je natuurlijk wel. Of is het zoeken toch vooral bestemd voor...
Op eerste Paasdag ga ik samen met Tineke dus naar Gianny. Martin en Naomi hebben een brunch verzorgd, met zoete en hartige broodjes, croissantjes en paasbrood of is het een kerstbrood of toch pinksterbrood. Nou laat maar. Verder zijn er miniragoutbakjes, diverse soorten kazen, paasworst, kruidenboter, thee koffie, sapjes en melk.
Oh, ik zal ongetwijfeld iets vergeten, want er stond zoveel op tafel. Echt te veel om op te noemen. Ik zal er nog een ding uithalen: chocolaatjes. Daarnaast staan er op een kast talloze paasversieringen. Ze hebben er echt werk van gemaakt.
Gianny heeft dan allang een rondje door de tuin gemaakt en heeft dus een flinke voorsprong genomen op opa ijsbeer, die absoluut geen idee heeft waar hij al die verstopte eitjes moet zoeken. En als opa er dan al een heeft gevonden, dan is hij zo dom, zo dom zodat hij zijn kleinzoon de kans geeft om er weer een te scoren.
Gianny is vervolgens het braafste jongetje van de klas en begint niet meteen overal van te snoepen, nee hij levert ze braaf in bij mamoe. Al snel ontstaat er een bergje paaseieren..
Nee, in het vogelhuisje zit niets. Maar wel op een lamp. En weer rent Gianny met zijn buit naar mamoe toe.
Een beetje jaloers word ik daar wel van en bedenk ineens: misschien zitten er ook wel eitjes in de helmkoffer van mijn scooter. Daar past vast een heel groot ei in. Maar nee hoor, geen ei in mijn koffer. Gianny wil dat voor alle zekerheid ook nog even onderzoeken en snuffelt door de koffer.
Ik schrik er eerst wel een beetje van, maar begin dan te glunderen. Dat geeft Gianny de gelegenheid om zich over de paashaas te ontfermen en de laatste eitjes van de dag in te pikken. Trots bezorgt hij ze bij zijn oma, die als beloning met hem op de wip gaat.
En hoe ik me voel? Nou als het eitje van de dag.
Nu is het nog een gebied waarin enkele jaren geleden een vlindertuin is aangelegd. Met behulp van het Flevolandschap. En zonder vrijwilligers die de omgeving schoon houden en een deel van onkruid verwijderen kan zo’n openbare tuin uiteraard niet. Vooral omdat in het parkje ook een Jongerenontmoetingsplek is gevestigd.
Verder is er kinderboerderij een pannaveldje, staat er een stenen tafeltennistafel en bevinden zich enkele uitrustbankjes. ‘Dat er dan ook wel eens een boomstammetje in de fik gaat, ja daar moet je niet over zeuren. We kunnen natuurlijk ook altijd jullie wijk nog in trekken en wat er dan allemaal gebeurt?’
Zo’n mentaliteit heerst daar dus: aan de ene kant de welwillende vrijwilliger en aan de andere zijde de zich vervelende hangjongere die er niet van houdt dat hij op zijn vingers wordt gekeken, laat staat op zijn vingers wordt getikt. Zijn handen houdt hij daarom zichtbaar op zijn rug. Als er pottenkijkers in de buurt zijn.
Naar dat gebied, waar de vlinders nog niet te ontdekken zijn omdat het nog te vroeg in het jaar is, neem ik Gianny mee. Op ontdekkingstocht naar de wijde en weidse wereld. De kinderboerderij gaat om twee uur open en we zijn duidelijk te vroeg.
Dus eerst lekker glijden van de glijbaan. En nog een keer en weer omhoog, net zolang tot het spelletje verveelt.
De wandeling door de tuin verveelt niet, vooral als daar vrijwilligers zijn, die bereid zijn tot een praatje en dankbaar het in het struikgewas door Gianny gevonden bord in ontvangst nemen.
Voor ons wordt het tijd om de kuierlatten weer te nemen. We wandelen nu naar de kinderboerderij. Het hanengekraai en kippengekakel is al van ver te horen. In de boom zit een kraai. ‘Kra, kra’, kraait mijn kleinzoon de zwarte vogel na. Dat heeft hij geleerd na ons bezoekje aan de Kemphaan.
Dat doet hij als Tineke een pauze inlast in haar training voor de Van Dam tot Damloop, die ze dit jaar in de avonduren wil gaan lopen.
Wij wandelen samen het terrein verder op, naar de konijnen die veilig in hun hokken achter tralies zitten. De pasgeboren lammetjes hebben in de wei een hoog aaibaarheidsgehalte en mekkeren volop tot wij besluiten het veilige hekwerk, dat tussen ons in zit, te passeren.
Dan hebben de lammetjes ineens niet zoveel belangstelling meer voor onze mensenhanden. Ze gedogen ons in de buurt, maar verder ook niet. Gianny wandelt richting de volwassen schapen en de grote geiten. Tegen de schuur ligt langoor, uitgerekt te genieten van de zon. En absoluut aaibaar. De volle zachte vacht voelt aan als van een pluchedier.
Nee aaien, doet Gianny niet. Hij houdt zijn handjes veilig op zijn rug en vindt het eigenlijk wel tijd worden om veilig het hazenpad te kiezen. ‘Na mamoe toe”, is zijn advies.
Nee, ik ben geen weerdeskundige, werk niet bij het KNMI, ben dus geen weerman, laat staan een weervrouw en wie mij voor een weerwolf houdt, heeft mij nog nooit goed bekeken.
Waarna we weer heerlijk ontspannen van onze eerste buitenmaaltijd van dit jaar genieten.
Fazant is in dat kader misschien ook een betere naam voor het landgoed dan van die ruziezoeker, met zijn hanige baltsgedrag. De fazant, een echte scharrelaar, heeft trouwens heel wat schade veroorzaakt aan de akkers, die de eerste jaren van de polder eigendom waren van het rijk. Kan dat de reden zijn dat niet voor zijn naam is gekozen? De fazant is weliswaar net zo kleurrijk als de kemphaan, maar toch beduidend minder stoer.
Er zijn niet zoveel soorten als op de Apenheul. Daar staat tegenover dat de toegang op de Kemphaan gratis is. Het apenterrein waar men vrijelijk mag komen is echter klein. Het is ook niet bedoeld als dierentuin, maar als opvang voor apen, voor en door stichting AAP. Veel van die dieren worden in quarantaine gehouden en vervolgens weer ergens uitgezet.
Verder loopt de verlegen groene baviaan rond. Als je bij hem in de buurt komt, verstopt hij zich tussen de bosjes.
En tenslotte noem ik de berberapen. Waar die op lijken?
Er gelden diverse regels, zoals ‘niet voeren’, dat is heel normaal in een dierentuin. Maar dit is geen dierentuin en hier wordt verzocht om in de buurt van de apen ook niet te rennen, geen gekke bekken te trekken, niet hard in de handen te klappen en geen apenstreken uithalen. Alles wat de apen in de stress kan laten schieten moet worden voorkomen. Want veel van de beestjes bij stichting AAP komen juist uit een stresssituatie.
Gianny vermaakt zich hier prima, er zijn voldoende kinderen om mee te spelen op een van de speelveldjes. Daarnaast kan hij klimmen over bruggetjes.
En pikt hij wat tussendoortjes mee, je weet wel van die smalle gangetjes bestaand uit ondoordringbare heggen. Nu nog bruin en dor, maar straks weer groen en levend.
En ook hier geldt: rustig aan doen, niet schreeuwen, verstoor de rust niet.
Nee, dit ben ik niet. Dit is het varken dat zijn eten maalt. Als we die hebben gezien wordt het weer tijd om naar huis te gaan, naar mamou.
Een slapende snotaap.
Allemaal van die kleine klusjes, die je zelf ook wel kunt doen, maar met een beetje hulp gaat het toch sneller. Waar twee doeken poetsen gaat het toch dubbel zo snel. Bovendien heeft hij er zelf heel veel plezier in, dus waarom zou je die hulp afwijzen.
En duur is hij ook niet. Een kopje thee, een glaasje limonade, een hapje eten. Daar is onze hulp al mee tevreden.
Voor Granny’s little helper.
