Het prikbord

Geschreven voor de juli uitdaging in 2025. Maak met de volgende steekwoorden een beetje samenhangend verhaal van maximaal 800 woorden: lama, aankomst, vuilnisbak, wissen, prikbord, stoelpoot, autoband, meeuw, later, vraagteken.

 

Zondag 27 juli 2025

 

De zomer lacht mij toe; weer een regenachtige dag. Goed voor de plantjes in de tuin zodat ik de hortensia’s niet van extra water hoef te voorzien, want na één dag zon bidden die al om water. Denk niet dat ik dat verzin want het bewijs is vorige maand geleverd toen de warmte de kop opstak en zij de topjes lieten hangen. Die beelden probeer ik nu uit mijn hoofd te wissen en het heeft er even de schijn van dat zoiets ook gaat lukken. Totdat…

Zij zet een vraagteken bij de samenhang en ik mompel nog iets van later maar dat is helaas niet aan haar besteed. Zij mist namelijk het improvisatietalent dat kenmerkend was voor het televisieprogramma van de Lama’s en neemt alles heel letterlijk op. Mist daardoor ook de sprong in het diepe terwijl ik juist op dat moment met beide benen op de grond blijf staan en probeer mij te verschuilen achter het zoveelste metafoor dat de poëzie rijk is. Verdieping is derhalve noodzakelijk terwijl rijmelarijen slechts het tegendeel laten zien.

Zij gaat echter nog een stapje verder en begint vrolijk aan mijn stoelpoot te zagen. Au! Dat heb ik niet voorzien en de verbanddoos biedt in dit geval ook geen hulp, geen doekje voor het figuurlijke bloeden. Radeloos kijk ik naar het prikbord aan de muur of daar een verbindende zin op is te vinden. Niet dus! Wel vind ik in de hoek een dichtgeklapte paraplu met daarop een witte vlek: het kwakje van een krijsende meeuw, die in mij een gewillig slachtoffer denkt te zien.

Het evenwicht tussen ons is nu volledig zoek. Het vertrek nadert met rasse schreden. Ik trek een lijn maar daar maakt zij weer een punt van. Zij veegt alles eerst op en maakt er dan één grote prop van en kiepert die in de vuilnisbak terwijl ik nog maar net ben begonnen met mijn verhaal. Het ziet ernaar uit dat halverwege al de finishlijn is getrokken.

Wanhopig grijp ik nog naar de autoband als laatste redmiddel, want ik wil niet verzuipen. Dan piept het zonnetje tussen de wolken door en verhoort onze bede. Mijn vertrekpunt is ingehaald door de omstandigheden en daalt neer, verzekerd dat iedere start eindigt met de aankomst.

 

Opa IJsbeer

Geen enkele tegenslag houdt Fayèn tegen

Vrijdag 4 juli 2025

De eerstejaars leerlingen van scholengemeenschap De Meergronden in Almere Haven zijn verplicht deel te nemen aan de schooltriatlon. Oké, er worden wat uitzonderingen ingebouwd, niet iedereen kan zwemmen, niet iedereen kan fietsen en lopen dan… dat moet toch lukken?

Het is acht jaar geleden dat ik voor het laatst over de triatlon heb geschreven. Talloze achtergrondverhalen en wedstrijdverslagen zijn er door mij getikt voor de krant. Die laatste keer betreft een van de verhalen die in boekvorm zijn verschenen, verhalen van (oud)redacteuren over de gloriejaren van De Gooi- en Eemlander en dus ook over het kindje Het Dagblad van Almere waarvoor ik mij jarenlang uit de naad heb gefietst.

Dit bericht gaat over die befaamde schoolminitriatlon. Mijn kleindochter, onze kleindochter, twaalf jaar jong, is aangekomen aan het eind van haar eerste middelbare schooljaar en moet er derhalve aan geloven. De voorbereiding gaat niet helemaal vlekkeloos, zo haalt zij haar voet open tijdens zwemmen in het open water en even is het de vraag; gaat zij de start halen?

Vrijdag 4 juli 2025. De wond is gedicht, geen pijn dus… niets houdt haar tegen, het is bovendien mooi weer en Fayèn, heeft er duidelijk zin in. Zij is al vroeg met klasgenoten en andere leerlingen op het strandje achter De Jutter te vinden. De meute valt moeilijk in toom te houden en de eersten staan al te trappelen van ongeduld in het water voor zij officieel van start mogen gaan. Heel begrijpelijk dus dat de starter de zwemmers vijf minuten te vroeg laat gaan.

Onder de deelnemers bevinden zich leerkrachten, bovenbouwleerlingen en vooral eerstejaars. Onder de deelnemers een paar ervaren triatleten die het als een wedstrijd zien, voor het merendeel is het echter toch een uitdaging deze drie sportonderdelen tot een goed einde te brengen.

Dat geldt zeker voor dat ene grietje, die weet dat haar ouders, een oma en een opa op haar staan te wachten. Ver voor de grote middenmoot komt zij het strand op en krijgt een duimpje en een applaus, vlug door naar de fiets.

Maar waar staat die ook weer. Oeps even vergeten zoeken dus maar en daarmee treedt zij in de voetsporen van haar moeder, die ooit (alleen aan het fietsonderdeel) meedeed en haar aflosser niet kon vinden. Ook het vastmaken van de door de school geleverde fietshelm vlot niet echt, waardoor Fayèn na de grote middenmoot aan haar fietsavontuur richting Hollandse Brug begint.

Eerst tegen de wind in en daarna met het windje mee. Passeren op het fietspad valt niet altijd mee en is ook niet altijd veilig. Voor sommigen pakt dat verkeerd uit en zo eindigt hier ‘hun’ wedstrijd.

Dat geldt zeker niet voor Fayèn die in haar eigen tempo iets naar voren is gereden en nog voldoende over heeft om ook het slotonderdeel af te werken.

Vanuit haar vechtsporttraining weet zij al jaren dat hardlopers doodlopers zijn. Voor en achter haar hijgen deelnemers, vallen stil omdat zij te hard van stapel zijn gelopen of keren zelfs voor het officiële keerpunt al om. Met een mooie pas houdt Fayèn de vaart erin en ogenschijnlijk fris haalt zij nog menig loper en loopster is om in een tijd van 1.13.16 uur te finishen.

De gouden medaille die zij na afloop krijgt is haar volledig gegund. En na de finish… dan loopt zij een stukje terug om een vriendin en sportmaatje nog even aan te moeten op haar laatste stukje.

Opa IJsbeer