Er was eens…Wie heeft deze woorden nog nooit gehoord. Wie heeft deze woorden nog nooit gelezen. Terwijl ik mij samen met de wijze uil tussen de bomen van het duistere bos schuilhoud luister ik naar de woorden van de oude verhalenverteller. Hij weet zich omringd door een schare volgelingen die zijn woorden opzuigt. Zinnen die hij ter plekke verzint net zoals sommige termen, andere worden nieuw leven ingeblazen zoals het ezelsbankje waarop kleine criminelen hun straf dienen uit te zitten.
Vandaag gaat het over een ver land, Ballonië, een land met hoge bergen en diepe dalen waar mensen hun ziel en zaligheid aan hebben verpand. De verhalenverteller laat meerdere ballonnetjes op. De aandachtige toeschouwer begint meteen wild om zich heen te prikken omdat dit niet het beloofde paradijs is. Weer laat de almachtige reisorganisator hem in de steek. Toch staat hij er niet alleen voor.
Haar focus is echter vooral gericht op de camera. De verhalenverteller wil snel verder. Hij is wars van reclamemaken en bovendien is hij bang voor een ander geluid. #metoo is evenwel bijna geheel naar de achtergrond verdreven door een gemeenschap die het vooral heeft over grensoverschrijdend gedrag waarbij de machtsverhoudingen op de werkvloer, binnen het verenigingsleven en in de politieke wereld op de tocht worden gezet.
Gelukkig zijn er nog mensen waaks en anderen gedienstig. Niet iedereen gedraagt zich immers als een hond. Oeps... wat zegt de verhalenverteller nu weer. Gaat hij hiermee een grens over, overschrijdt hij een lijn die niet wordt getolereerd? Het zal hem een worst zijn. In wezen geeft hij de richting aan en is hij de baas over… Indien hij de hoeder wil beschermen dan is dat immers zijn volste recht.
Ondertussen hebben de omgeving en zij een volledige gedaanteverwisseling ondergaan. Het is de macht van de Maan die hier spreekt. Nadenkend heeft zij de weegschaal afgelegd alsmede de blinddoek. De lust van recht spreken van wat krom is, is haar vergaan. Hij keert terug naar het begin en weet zich omringd door elfjes en naast zich het luisterende oor van wie verwacht wordt het juiste oordeel te vellen. Haar maagdelijke witte kleed bedekt de voeten.
De verhalenverteller recht de rug. Voor de laatste keer, langzaam rollen de klanken weg. Zinnen hopen zich op en vinden hun weg naar het krullende papier. Ook dit boek kan dicht.
Opa IJsbeer
Geschreven voor de maanduitdaging mei 2024 van Schrijvelarij bij diverse illustraties.
