Ruziezoeker. In mijn verouderde woordenboek is dat de vertaling voor kemphaan. Toch is dat niet de kemphaan die de naamgevers van het Almeerse stadslandgoed voor ogen hadden. Nee, het terrein langs de Waterlandseweg is vernoemd naar Philomachus Pugnax.
De kenners weten al genoeg, de onwetenden vragen zich af: wie is Philomachus Pugnax?
Het lijkt in de verste verte niet op het woord kemphaan.
Nou die vraag is dus ook verkeerd gesteld. Het moet zijn: wat is Philomachus Pugnax?
En het antwoord is dan eensluidend: kemphaan. Een vogel die tot de familie van de strandlopers behoort en op vochtige graslanden en moerassen broedt. En vochtig was het in den beginne in Flevoland. Maar of die kemphaan er ook daadwerkelijk rond heeft gelopen? Ik heb zo mijn twijfels en bij het Almeerse educatieve centrum blijft men het antwoord ook schuldig. ,,Geen idee mijnheer.’’
Fazant is in dat kader misschien ook een betere naam voor het landgoed dan van die ruziezoeker, met zijn hanige baltsgedrag. De fazant, een echte scharrelaar, heeft trouwens heel wat schade veroorzaakt aan de akkers, die de eerste jaren van de polder eigendom waren van het rijk. Kan dat de reden zijn dat niet voor zijn naam is gekozen? De fazant is weliswaar net zo kleurrijk als de kemphaan, maar toch beduidend minder stoer.En stoer is het landgoed zeer zeker.
Je kunt er heerlijk over dwalen, het gebruiken als startpunt voor een wandeling van Staatsbosbeheer, de stadsboer is op het terrein gevestigd, er is een winkel (niet altijd open) en een restaurant, en het educatieve centrum Eksternest (stond ooit bij Almere Haven in het Beginbos) is er gevestigd. En vanwege die combinatie kom je regelmatig schoolkinderen tegen, die een praktijklesje in de open lucht krijgen.
En natuurlijk mag ik de apen niet vergeten, waar we ons met zijn allen heerlijk aan kunnen vergapen.
Er zijn niet zoveel soorten als op de Apenheul. Daar staat tegenover dat de toegang op de Kemphaan gratis is. Het apenterrein waar men vrijelijk mag komen is echter klein. Het is ook niet bedoeld als dierentuin, maar als opvang voor apen, voor en door stichting AAP. Veel van die dieren worden in quarantaine gehouden en vervolgens weer ergens uitgezet.Deze uitleg is aan Gianny nog niet besteed. Dat komt wel als hij wat ouder is.
Het Gianny-woord is er weer uit. We gaan weer Gianny-eren. Een fietstochtje op een zonnige, frisse maandagmiddag. Vanuit de Faunabuurt, langs de grote woonschepen in De Hoge Vaart naar de Kemphaan. En daar is het dus onder andere AAPies kijken. Ik ontdek een viertal soorten: allereerst is er de vlooiende mantelbaviaan.
Verder loopt de verlegen groene baviaan rond. Als je bij hem in de buurt komt, verstopt hij zich tussen de bosjes.
En tenslotte noem ik de berberapen. Waar die op lijken?
Er gelden diverse regels, zoals ‘niet voeren’, dat is heel normaal in een dierentuin. Maar dit is geen dierentuin en hier wordt verzocht om in de buurt van de apen ook niet te rennen, geen gekke bekken te trekken, niet hard in de handen te klappen en geen apenstreken uithalen. Alles wat de apen in de stress kan laten schieten moet worden voorkomen. Want veel van de beestjes bij stichting AAP komen juist uit een stresssituatie.
Gianny vermaakt zich hier prima, er zijn voldoende kinderen om mee te spelen op een van de speelveldjes. Daarnaast kan hij klimmen over bruggetjes.
En pikt hij wat tussendoortjes mee, je weet wel van die smalle gangetjes bestaand uit ondoordringbare heggen. Nu nog bruin en dor, maar straks weer groen en levend.Dat brengt hem bij de geiten en de schapen. De eerste lammetjes staan al buiten, de pas geboren diertjes moeten nog even binnen blijven.
En ook hier geldt: rustig aan doen, niet schreeuwen, verstoor de rust niet.Overigens is Gianny niet alleen naar de Kemphaan geweest. Ik was er ook.
Nee, dit ben ik niet. Dit is het varken dat zijn eten maalt. Als we die hebben gezien wordt het weer tijd om naar huis te gaan, naar mamou.‘Ho, stop. Nog niet stoppen. Je hebt het over vier soorten apen gehad en je hebt er maar drie genoemd. Is die vierde aan je aandacht ontsnapt?’
Nee hoor, jullie hebben hem al gezien. Maar goed hier is-ie dan nogmaals.
Een slapende snotaap.
Allemaal van die kleine klusjes, die je zelf ook wel kunt doen, maar met een beetje hulp gaat het toch sneller. Waar twee doeken poetsen gaat het toch dubbel zo snel. Bovendien heeft hij er zelf heel veel plezier in, dus waarom zou je die hulp afwijzen.
En duur is hij ook niet. Een kopje thee, een glaasje limonade, een hapje eten. Daar is onze hulp al mee tevreden.
Voor Granny’s little helper.
