Ondergronds

Dinsdag 22 mei 2012
In ons chalet zaten twee tosti’s er stond een cake en wat harde toast en jam. De tosti’s konden in een tosti-ijzer en voor de koffie hadden we een kannetje op een elektrisch plaatje. De door mij gekochte yoghurt was op dit ontbijt een welkome aanvulling en de cake hebben we onaangeroerd laten staan. Uit dankbaarheid, want om een paar plakjes te nemen en de rest weg te gooien, vind ik zeker niet kunnen. Ik heb ons netjes afgemeld bij de eigenaresse en na de bagage in de Getz te hebben gepropt zijn we het dorp nog even ingegaan.

De bedoeling is om het Holocaustmuseum te bezoeken. Dit museum is een nagedachtenis aan de jongens en mannen in Kalavrita. Het museum is gevestigd in een school, die in de oorlog ook een belangrijke rol heeft gespeeld. Allereerst werden hier talloze krijgsgevangenen in gepropt. De Italianen waren de bezetters tot de capitulatie in 1943. die rol werd toen overgenomen door de Duitsers. Waren de Italianen vormelijk en menselijk dat kan van de Duitse bezettersmacht niet worden gezegd.

De school werd niet de gehele tijd als een krijgsgevangenkamp gebruikt, maar lesgeven was er natuurlijk niet bij. Nadat de Italianen waren vertrokken, werden de verzetsstrijders steeds brutaler, waarbij zij materiële hulp kregen van de Engelsen vanuit Egypte. Met speldeprikken brachten zij de Duitsers schade toe. Er werden op een gegeven moment enkele Duitse soldaten krijgsgevangen genomen en die werden opgeborgen in de school. De dood van vijf Duitsers werd vervolgens wreed gewroken. Een majoor van een Duits Jagersregiment gaf opdracht om een aantal dorpen en kloosters met de grond gelijk te maken. Dat gebeurde dus op en rond die 13 december met als dieptepunt de afslachting van de jongens en mannen.

Na de oorlog werd de school weer opgebouwd en nu is er dus een indrukwekkend museum in gevestigd. Wat mij het meest getroffen heeft? De foto’s van die mannen en jongens, die op een muur staan geprojecteerd. En waarvan geen foto bekend was, is een silhouet getekend.
Buiten staat nog een beeldengroep van een gevelde man in de armen van zijn vrouw en daarbij twee kleine kinderen.

Het valt niet mee om vervolgens aan andere dingen te denken. Laat staan om andere plannen te maken voor deze dag. Dat hadden we eigenlijk gisteren al gedaan. En misschien is dat maar goed ook, want anders was er vermoedelijk niets van terechtgekomen. We lopen nog even naar het treinstation in de hoop om het treintje dat naar de kust gaat te bekijken. Maar nu dat er niet is besluiten we op zoek te gaan naar Cave Lakes dat hetzelfde is Limno Spilaio. Weet ik tenminste wat ik op de borden moet aanhouden.

Ze zijn pas in 1965 begonnen met de ontwikkeling van deze grot waarin diverse meren zch bevinden. Het eerste gedeelte van de grot is ontstaan in de vroege Neolitische periode, ongeveer 5500 v Chr., daarna volgen vondsten die terug gaan in de latere Neolitische periode van 4000 tot 2700 v Chr. En weer later tot de Romeinse periode.

Het stelsel is ongeveer 2100 meter lang. In 1981 is het eerste stuk opengesteld voor publiek. Momenteel is er 500 meter open. Daarin zie je de prachtigste vormen en stalagmieten en stalactieten. Voor bezoekers is er een speciale opening gemaakt. Een bezoek is zijn geld dubbel en dwars waard.

Het enige minpuntje is de begeleiding ondergronds. Die is afstandelijk, zegt niets en loopt voor ons uit. Ons is Tineke en nog een koppel, dat bij ons achterblijft. De gids komt na enige tijd terug om ons tot wat haast te manen, want de wandeling mag ook weer niet te lang duren. Er mogen geen twee groepen tegelijk onder de grond zijn. Nou ja, de waarheid is natuurlijk dat er dan niemand meer bij de deur zit en mensen kunnen besluiten alleen op pad te gaan.

We rijden na het bezoek aan de grot door naar het zuiden richting Tripoli, maar ver voor die stad slaan we af en nemen de weg van Tripoli naar Olympia. Bij een tankstation met café stoppen we om de tank vol te gooien en zelf nemen we een tosti ham/kaas. Daarna verder naar Langadia onze volgende stop in Hotel Kentrikon. Dat bij de Maniatis-groep hoort. Daar behoort behalve dit hotel nog een hotel, een resorthotel en een restaurant bij. Daar eten we ’s avonds een eenvoudige maaltijd. Buiten is het fris. Binnen gaat de open haard aan.

Voor die tijd maken we nog een wandeling door dit dorp, worden naar binnen geroepen bij een winkeltje met oude zooi. Allemaal uit Langadia, zo wilde eigenaar ons laten weten. Er zit veel handwerk bij en een deel zal misschien ooit hier zijn gemaakt, maar zeker niet alles. Het is in ieder geval niet het zoveelste doorsnee souvenierwinkeltje. Die heb ik hier sowieso niet gezien, wel meer van dit soort uitdragerijen, maar dan breder opgezet en met een open deur. Hier ging – nog net niet op slot – wel de deur achter ons dicht.

Een echt welvarend dorp kan ik Langadia niet noemen. Armoe en een gemiddelde welstand gaan hier hand in hand. Ruïnes en opgeknapte huizen volgen elkaar op, zoals in meer plaatsen in Griekenland. Wat kan ik verder nog van dit dorp zeggen?

Dat het in terrasvorm tegen de berg is gebouwd en dat het hotel waarin wij verblijven - in een kleine driepersoonskamer - aan de doorgaande weg ligt.

Holocaust

Maandag 21 mei 2012

De derde week is gestart. Vandaag verlaten we Loutraki en de kust en geven het gebied over aan ronkende motoren. Over een paar dagen zijn de bergen boven Loutraki het domein van de Akropolisrally. Dan jagen mannen als Loeb hun wagens over soms onverharde wegen. Dan telt iedere seconde.

Na het ontbijt en het uitchecken zien we op het parkeerterrein een wagen die ongetwijfeld iets met die rally te maken heeft. Zonder stickers en compleet wit gespoten zal het niet meteen een deelnemer zijn, maar misschien is het wel een voorrijder. Waarom zou anders de cabine volledig zijn versterkt?
Ik zie tegen de rit van vandaag op. Vanwege Korinthe. Maar eigenlijk valt het reuze mee. Gewoon zoveel mogelijk de kust aanhouden. Maar eerst moeten we het kanaal nog over. Vanuit de Saronische Golf stroomt een dikke wolk mist het Peloponnische land binnen. Wij blijven net uit de grijpgrage klauwen van de wolken.

Onderweg is het in Korinthe wel druk, maar ook niet super. En vrachtwagens? Natuurlijk maar niet op Tinekes bumper. Ik slaag er zelfs in om de snelweg naar Tripoli en die naar Patras te ontlopen. Het is druk in Korinthe, maar ook weer niet uitzonderlijk druk. Zo van, er is geen doorkomen aan of hoe komen we hier weer uit. Door zoveel mogelijk de kustzone aan te houden en toch op doorgaande wegen te blijven ging het bijna van een leien dakje.

De rest van de route langs de kust is ook druk. Bij een aantal kerken wordt er feest gevierd. Via een tweet van Maarten Vonk begrijp ik dat er vandaag drie naamdagen tegelijk zijn. Ja, dan is de kans natuurlijk groot dat er ergens een kerkelijk feestje wordt gevierd, want de kerk neemt bij veel mensen nog steeds een belangrijke plaats in.

De dorpen liggen nagenoeg aaneengeschakeld. We komen door Perigiali, Vraxati, Kokoni, Kiato. En dan zijn we pas op eenderde van onze reis westwaarts langs de kust. Op een bepaald moment krijgen we even een gebied met wat fruitbomen (sinaasappelen), druivenstruiken en verkooppunten voor (bloeiende) planten en aanverwante artikelen, maar daarna gaat de rits dorpjes gewoon door. Echt spectaculair is dat overigens ook niet. In ieder geval niet de moeite waard om even te stoppen en zo’n plaatsje te bezoeken. Het strand nodigt bovendien ook niet echt uit. Vanaf Sylioveniotiko is het afgelopen met de rits dorpen. Paralia Platanos komt nog en daarna Paralia Trapezes. Vanaf daar verlaten we de kust en gaan het binnenland in. Op zoek naar Kalavrita (goed water). Dit is tegenwoordig een skidorp in het Chaiagebergte, met enkele toppen van dik boven de tweeduizend meter.

Zo’n tien kilometer voorbij Megalo Spilaio bereken we dit dorp. Het is even zoeken naar ons Chalet. Dat blijkt een houten skihut te zijn. Eigenlijk een beetje onvriendelijk ten opzichte van de eigenaren, want het is van bijna alle gemakken voorzien. Ons ontbijt zit bovendien al in de koelkast, moeten we zelf nog wel even in het tosti-ijzer doen.

Wij besluiten in het dorp te lunchen en doen dat bij To Spitoko. Daar spreekt men nauwelijks Engels, geen punt. Op de menukaart laat men zien wat er is. En wij kiezen voor een Bifteki en een Soutzoukakia, die we redelijk eerlijk verdelen, zodat we van beiden iets binnenkrijgen. Daarna terug naar ons chalet en op pad naar het klooster Megali Spilaio, dat al in de tweede helft van de vierde eeuw is gesticht. Het huidige klooster dateert van latere tijd en is ook diverse keren verwoest, onder andere in 1400. Verder speelde het een rol in de opstand tegen de Turken in 1821. De laatste keer dat het is verwoest was in december 1943.

Een oude papas nodigt ons uit om de kerk te bezoeken. Steeds een stapje verder. Het blinkt en glinstert. Aan een muur een wandschildering met de verwoesting van een deel van het klooster.
We worden naar buiten geleid, waar achter het klooster een grot ligt, waar het naar is vernoemd. Hier is het een en al kitsch en geen kunst. Tineke proest het uit en ik heb eveneens moeite om mijn lachten te bedwingen.

Terug binnen komen we in een ruimte waar wat kunstvoorwerpen bewaard worden. Voorwerpen die hebben behoord aan bisschoppen en andere kerkelijke hotemetoten. Niet alleen gewaden en een staf, maar ook handen en hoofden, ver gekrompen, liggen hier in kistjes.

Buiten dwalen we nog even rond en zetten een bijzondere vlinder op de foto. We een decimeter groot. Er zit nog wel wat beweging in, maar wegvliegen ho maar. Ten dode opgeschreven, vermoed ik.

Aan de andere kant van Kalavrita ligt het mannenklooster Agia Lavra, dat ’s middags is gesloten. Er rest ons niets anders dan wat foto’s te schieten en vervolgens maar terug naar ons dorp te rijden. Maar eerst moet ik nog even een goede daad verrichten. Door een landschildpad even een handje te helpen bij het oversteken.

In Kalavrita rijden we door naar een prachtig oorlogsmonument, zover je zoiets prachtig kunt noemen. Het is opgericht ter gedachtenis van de mensen, die hier op die plek in 1943 zijn afgeslacht door een Grieks Jagerregiment.

Het gaat om alle jongens vanaf dertien jaar en alle volwassen mannen. De heuvel waarop dit gebeurde heeft bijna een theaterachtige opzet. Alle namen van de geëxecuteerde personen zijn in de delen van het monument gezet. Bijzonder indrukwekkend allemaal.

’s Avonds lopen we eerst even door het dorp. In de belangrijkste winkelstraat is wel veel van hetzelfde. Hoeveel van deze winkels overleven het als het zo rustig blijft, want veel toeristen zijn er momenteel niet in Kalavrita.

Er zijn een paar taveernes, met grote eetzalen en daar verdrinken de weinige bezoekers in Wij eten wij bij Elatos en horen dat het daar tussen twaalf en vier uur ’s middags meestal redelijk druk is. Rond een uur of acht ’s avonds zit er bij elkaar een man of tien en als de groep van zes weg is, komen er nog twee eters bij. Maar meer ook niet. Het eten wordt heel snel geserveerd. Ik heb zelfs de saganaki nog niet op, of de rest staat al op tafel. Met die rest bedoel ik tzatziki en Bizoela xoirini fivdas.

Bonne appetit op zijn Frans.

Rust

Zondag 20 mei 2012
Ik ben vroeg wakker, dommel weg, lees weer wat, slaap en wordt kwart over negen opnieuw wakker. Nog een kwartier tot ontbijt, maar laat dat toch aan mij voorbijgaan. Tineke is van plan om hard te gaan lopen, maar komt voorlopig ook nog niet op gang. Ik ga mijn was maar opvouwen, want die is nu wel droog en zet mij weer aan het tikwerk. Nog wel het een en ander in te halen.

Van het hardlopen van Tineke komt overigens ook niets. Rust is vandaag het parool. Stilte, weinig woorden. Niets zeggen.

We wandelen langs de hoofdweg en bezoeken Agia Marina, een klooster aan de rand van de stad, waar Tineke als eerste binnen is om het schattige kleine kerkje te bekijken. Een oude non scharrelt er rond en begroet mij nadat Tineke zij heeft binnengelaten.

Terug naar de kust maar weer, waar een frappe wordt gedronken. Omdat de serveerster Tineke moeizaam begrijpt durft zij het niet aan om hier een tosti te bestellen. Daarvoor gaan we terug naar La Coralle waar we vrijdag ook al gezeten hebben. De plaatsen aan het raam, dat nu is opengeschoven, zijn allemaal bezet. Veel jongelui. Er wordt triktrak gespeeld. We nemen beiden toast met ham en kaas en drinken er uiteraard nog iets bij.

Zo druk als gisteravond is het nu niet. Hoewel Ouzeri Giannis boert niet slecht. Geen zitplaats meer te krijgen. Hier wordt niet alleen gedronken maar ook gegeten. En vooral door Grieken. Zij kwetteren er vrolijk op los. Halverwege de middag gaan we terug naar onze kamer.

Rust, stilte, slapen, lezen, tikken.

Qua weer is dit – voor ons – de mooiste dag. De zonsondergang is echter de minste. Boven de einder hangt een nevel waarin de zon verdwijnt, zodat we die niet sissend rood kunnen zien verdwijnen.

Onze etenstent van vanavond heet Psystaria Woody’s. Het restaurant kan Tinekes goedkeuring misschien nog wel wegdragen, maar de plaats die ik uitzoek niet. Zij zit dicht bij een opgevouwen parasol aan de ene kant en aan de andere zijde ziet ze scooters staan. Voor zich een muur, waarop – dat gelukkig nog wel – een kat.
Zelf kijk ik het straatje in en daar komt veel vrouwelijk schoon doorheen. Omdat Tineke snakt naar groente kom er een grote salade van Woody op tafel. Zij is de patat zat en kiest daarom voor spaghetti met gyros uit de oven, ik voor een kebab poltika. De kebab, vier worstjes, wordt in twee porties gebracht zodat ze warm blijven en worden – inderdaad - geserveerd met patat, maar ook met tzatziki, tomaat en een in vieren gedeeld pittabroodje, inclusief drinken komen we uit op een bedrag van 26,80 euro.

Korinthos

Zaterdag 19 mei 2012

Van de Franse pubers is weinig terug te vinden in de ontbijtzaal. Of ze zijn al geweest en weer op pad, of ze zijn er gewoon niet. Er zitten sowieso weinig mensen aan het ontbijt. Veel broodbeleg is er niet. Geen plakjes kaas bijvoorbeeld en slechts een worstsoort.

Ons ontbijt duurt meestal niet lang. We gaan naar boven. De was van Tineke is bijna droog. De lucht is in tegenstelling tot gisteren nu wel blauw. Natuurlijk zwemmen er wel enkele witte wolken tussen.

We besluiten op tijd te vertrekken. Eerst naar het kanaal, dat we via een hefbrug willen overstekken. Tineke raakt in paniek als we richting Athene aanhouden en door een tunnel moeten. Die tunnel is niet zo gek lang en even later staan we bij de hefbrug. Die benaming is eigenlijk fout, want de brug gaat niet omhoog, maar daalt in het water als er een boot door het kanaal komt.

We blijven daar niet op wachten en gaan op zoek naar het oude Istmea. Ik zie onderweg wel een keer een bord staan, maar de plek waar vroeger de Istmische Spelen werden gehouden niet vinden. We komen bordjes tegen met verwijzingen naar Agia Marina en Agia Demetriou. Daarvoor stonden we wel bij een opgravingssite, maar daar was weer geen toegangshek te vinden. Dat was het dus beslis niet. We zitten dan in een prachtig tuinbouwgebied en akkerbouw. Aan de voet van de berg Onia en met Examilia als belangrijkste plaats. Dat vinden we wel en ik heb hoop dat het oude Korinthe wel gevonden kan worden. Dat moet aan de overzijde van de snelweg liggen. En inderdaad vanuit Examilia is het geen enkel punt om het oude Korinthe te bereiken.

Net zoals bij andere belangrijke vindplaatsen is hier een kleine toeristische industrie ontstaan. Die bestaat uit eettentjes en souvenirzaken. We arriveren bij de uitgang en moeten iets verderop zijn voor de entree. Daar staat een massa mensen te wachten. Meer dan de helft is kinderen, met rode shawls. En die zijn ook al binnen geweest. De rest zijn senioren en die horen ook bij elkaar. Daardoor kunnen we snel naar binnen. Centraal zijn de zeven zuilen van de tempel van Apollo, die vanuit diverse plaatsen te zien zijn.

De klassieke stad lag aan de voet van de Akrokorinthos, de akropolis van Korinthe. Vanwege de ligging kende de stad een grote welvaart. De stad beheerste de handelsroutes tussen het noorden van Griekenland en de Peloponnesos en dankzij de havens Lechaion (Golf van Korinthe) en Kenchreai (Saronische golf) ook de zeevaart tussen het westen en de Oriënt.

De stad werd gesticht door Sisyphus, die het waagde om het geheim van Zeus te onthullen en als straf een enorme kei naar de top van de heuvel moest duwen. Iedere keer dat die kei bovenaan kwam, rolde hij naar beneden. Zo moet de gemiddelde Griek zich momenteel ook voelen. Als Sisphus. Als ze denken dat er een oplossing komt voor de grote schuldenlast van het land, moet er van Europa weer een nieuwe maatregel worden genomen.

De stad is omstreeks duizend voor Christus gesticht, maar de streek was toen al duizend jaar bewoond. Nadat Korinthe zich had bevrijd van Argos breidde de stad zich snel uit en voegde zich bij de Peloponnische bond en was de bondgenoot van Sparta in de Peloponnische oorlog van 431-404 voor christus. Later zocht het echter de steun van Athenem Argos en Thebe tegen diezelfde voormalige bondgenoot. Ik ben niet van plan om hier geschiedenis te geven, dus laat ik het hierbij.

Ik geniet van de overblijfselen van de tempel.van Apollo, geposteerd naast een grote steenbrok, de Glauke bron. Op het terrein staan nog meer kleine tempels, er was ruimte voor winkels, een fonrtein en talloze winkeltjes. Kom echter niet met dit soort informatie bij Tineke aan, want dan lacht ze je in je gezicht uit. Een badhuis, waar waterleidingen heen lopen kan zij nog billijken, maar winkels? Nee, dus meld ik die ook niet. Bij deze dus.

Het verschil tussen Dorische, Ionische en Korintische zuilen wordt uitgelegd. Maar ik zie nog een groep, dat moeten kennelijk Romeinse zuilen zijn gezien de Romeinse figuren die de plaats hebben ingenomen van de Korentische aren. Een mooie uitleg.

Het museum is zeker ook de moeite waard. Tot een horde zeventig-plussers met een gids ons de toegang tot de laatste zaal verspert. We hebben dan echter al prachtige mozaïekstukken gezien, delen van beelden, vazen en kleine kunstwerken. Geen sieraden ditmaal. Buiten in een open ruimte staan nog meer beelden, op een rijtje en allemaal onthoofd.

Het Odeon en het theater liggen net buiten het hekwerk. Het Romeinse Odeon is zeker de moeite waard, maar het theater is als zodanig niet herkenbaar. En zal dat vermoedelijk voorlopig ook niet worden.

In het dorpje rond het oude Korinthe eten we een broodje gyros en plakjes gebakken courgette, voor elf euro. Daarna gaat de weg naar de kust, via een omweg dat weer wel. Zo bereiken we een industriegebied voor we Korinthos binnenrijden. Een drukke stad, dat wel. Toch valt de route er doorheen ook wel mee. Gewoon op de doorgaande weg blijven rijden. Ja, tot je op de snelweg richting Argos uitkomt natuurlijk. Maar zelfs daar is een oplossing voor, zeker als er op die weg ook wordt gefietst. Dan kun de via een brede strook voor een industriebedrijf omdraaien, oversteken en de andere kant op gaan. Richting Athene. Dat is wel weer het andere uiterste, maar wat doe je als je zo de brug over het kanaal over kan rijden, dan neem je die weg en kom je vanzelf in Loutraki terecht. Bijna vanzelf dan Nog wel afslaan en gas blijven geven.

In het hotel was ik, scheur de schroef waarmee de waslijn is vastgezet stuk en laat mijn shirts op de rand drogen. Het kleine spul krijgt een plekje op een stoel. Ook de giebelende pubers zijn er nog, naast ons.

Het vaste ritueel van tikken, lezen en wat slapen krijgt een vervolg, waarna we de kust weer op zoeken voor een wandeling over een pad en een straat die je als boulevard van Loutraki kunt beschouwen. Het is een wandelgebied, maar Grieken houden zich nu eenmaal niet aan alle regeltjes, zodat er hier en daar ook auto’s staan geparkeerd. Enkele late straatgangers zitten te wachten op de zonsondergang. Het is zaterdag en dat betekent ook flaneren en dat doen ze jong en oud, families tegelijk soms. De ondergaande zon geeft opnieuw een prachtig beeld. Dat blijft altijd fascineren.

Bij Paulos en Nikos is het in tegenstelling tot een dag eerder wel druk. Niet alle gerechten zijn er. Uiteindelijk komt ereen xoriatiki, souttsoukakia gehaktvalletjes) en voor mij rundvlees met bambies (okra) op tafel. We krijgen fruit toe voor het bedrag van iets meer dan 32 euro.

In het hotel duik ik onder en gaat Tineke de tweede helft van de Champions League-finale kijken. Ik zie de laatste twee gemiste penalty’s van Bayern en de slotstrafschop, die Chelsea de beker met de grote oren bezorgt. Het geld heeft gezegevierd over het voetbal.

Verkassen

Vrijdag 18 mei 2012

Vandaag voor het laatst last van de Amerikaanse kinderen tijdens het ontbijt. Ditmaal gedragen zij zich iets beter, laten minder achter op hun bord. Maar voor de rest blijven het voor mij een stel klieren. De hero van de dag moet meteen zijn shirt weer inleveren, want die hebben ze (de leiding) vandaag voor iets anders nodig.

Wij weten nog net het laatste beetje jus uit de bak te persen en brood is er ook nog voor ons. Gebakken eieren niet en aan de gekookte (koud en hard groen) eieren begin ik niet. Na het ontbijt nog even de tanden poetsen en de laatste dingen inpakken voordat we weer gaan verkassen. Vandaag verlaten we Nafplio en gaan naar Loutraki, aan de noordzijde van het Kanaal van Korinthe.

We hebben inmiddels ervaring gekregen hoe we het beste de stad kunnen uitrijden. Voor we echt de stad uit zijn, wil Tineke eerst nog even tanken. Het station waar 1,668 moet worden betaald voor een liter zien we te laat. Iets verderop moet 1,71 worden neergelegd. Dat station blijkt echter gesloten, zoals er in Griekenland wel meer dicht gaat en blijft. Onze literprijs wordt uiteindelijk 1,669 en daar kunnen we wel weer een tijdje mee vooruit. Elders op de Peloponnesos zullen ongetwijfeld wel weer andere prijzen gaan gelden. Kalamata ligt bijvoorbeeld toch verder van de raffinaderijen af dan Nafplio.

Onze route is voor een deel bekend. De eerste ruim 25 kilometer sowieso, want die gaan richting Paleio Epidravos. Daarna rijden we naar het noorden. Op de borden moeten we Korinthe en Athene aanhouden. Tineke zit er niet op te wachten om met de auto naar Athene te rijden en dat meldt ze me overduidelijk. Maar met de kaart in de hand weet ik haar feilloos richting het beroemde Kanaal van Korinthe te loodsen.

Weer of geen weer. Dat laatste dus, want echt lekker is het niet. Fris, dat allereerst en nat. Veel wolken en regen. Tineke stopt even voorbij het kanaal zodat we nog snel enkele foto’s kunnen maken. Een klein vrachtschip wordt door een sleper door het kanaal getrokken. In de verte davert een trein van Athene naar de Peloponnesos. Eindbestemming? Patras? Kalamata? Geen idee. De trein rijdt.

Wij gaan snel weer door naar Loutraki, waar we ook al snel Hotel Mantras vinden. De bewegwijzering die we van Ine hebben meegekregen klopt als een bus en Patty, misschien zien we die nog in Kalamata of op het vliegveld. Voorlopig hebben we haar niet nodig.

Het inchecken gaat vlot. Dat doe ik terwijl Tineke haar auto iets verderop op een parkeerplaats neerzet. Het hotel heeft een zusje Mantras Sea Side, iets verder op in de straat. Wij zitten hier op de vierde etage. Beetje lastig om wifi te krijgen, maar ook dat lukt wel. Soms moeten we daarvoor richting gang.

Tijdens onze eerste wandeling langs het water maken we een stop bij La Coralle voor een tosti en een club sandwich en als het droog is gaan we weer verder. Op het eerste oog is Loutraki geen echt interessante stad. Een badplaats, ja dat zeker. Met heel veel hotels en barretjes, cafés en ouzoriën. Vooral bij Grieken is het een favoriete badplaats. Het had vroeger de naam Thermae, waarmee wordt verwezen naar de heilzame bronnen.

De treinverbinding die Loutraki aandeed is verleden tijd. De rails liggen er nog steeds en worden gebruikt om auto’s te parkeren, want aan parkeerplekken lijkt het toch wel een gebrek te hebben. Zeker als de Grieken hier ook arriveren. Misschien maar goed ook dat het weer het een beetje laat afweten, dan hebben de Grieken geen zin in een verpozing aan het strand.

De middag gebruiken we voor internet, tikwerk en wassen, want dat hebben we in Nafplio niet gedaan. Tineke heeft in Nafplio gisteren nog wel een lijntje gekocht en die bind ik naast een bestaand draadje, zodat zij morgen weer voldoende schoon spul heeft. Ik was morgen mijn spullen wel uit.

Het is mogelijk om in dit hotel te dineren. Tineke gaat liever ergens uit eten en dat doen we ook. We gaan toch maar naar de kust, omdat we elders niet zo snel een taveerne hebben kunnen vinden. We nestelen ons bij Paulo-Nikos. De zon doet zijn best ondertussen om door de wolken heen te prikken. Als een goedmakertje voor een toch wel grauwe ietwat verregende dag. En dat lukt ook. Ineens zakt de zon er doorheen en nadert in hoog tempo het water. Je kunt het sissen bijna horen als de rode vuurbal in het zwarte water wegzakt. Een mooi gezicht. Eerlijk is eerlijk.

Terug naar de maaltijd. Ik heb patatasalata besteld. Nee het wordt geen aardappelsalade zoals wij die kennen, maar mooie stukjes aardappel gecombineerd met tomaat en stukjes uit. Tineke heeft een souflaki xirino en ik neem gemista. Natuurlijk komt er ook ouzo en bier op tafel. We krijgen fruit toe en dat voor nog geen 27 euro.