De laatste dag
Wie zijn je vrienden
en wie niet
op wie kun je bouwen
wie zien jou niet staan
als jij ze nodig hebt
De laatste sigaret
een trekje nog
as valt op de grond
diep inhaleren
en dan uitblazen
Eindelijk de sportschool
hardlopen fietsen
veel bewegen
overtollige kilo's
die moeten eraf
Een diepe zucht
yamas een toost
op jou en jou
nu kan het nog
de laatste dag
31 december 2009
30 december 2009
29 december 2009
28 december 2009
27 december 2009
Vlucht
De onbekende soldaat
verlaat bewust het leger
hij blijft altijd integer
en doet waarvoor hij staat
Zijn doel is vrijheid van geest
daarom nam hij de benen
vergeef hem dus het lenen
van dat snelle oorlogsbeest
Met open armen ontvangen
het geheim van de MiG ontleed
voor het terug werd gegeven
Voor hem begon een vrij leven
zijn vlucht was goed besteed
waar kon hij meer naar verlangen
De onbekende soldaat
verlaat bewust het leger
hij blijft altijd integer
en doet waarvoor hij staat
Zijn doel is vrijheid van geest
daarom nam hij de benen
vergeef hem dus het lenen
van dat snelle oorlogsbeest
Met open armen ontvangen
het geheim van de MiG ontleed
voor het terug werd gegeven
Voor hem begon een vrij leven
zijn vlucht was goed besteed
waar kon hij meer naar verlangen
26 december 2009
25 december 2009
Weer op zoek naar de kubus
Tineke heeft Cees en Marja uitgenodigd voor een brunch op Eerste Kerstdag. De vraag is nog of Marja het haalt, want die moet vlak voor de kerst nog even een operatie ondergaan en weet niet of ze op tijd uit het ziekenhuis is. En of ze op tijd hersteld is. Cees stelt voor om eventueel naar de Waalstraat te komen. Dat is ook een optie, waarbij Tineke bijna alles thuis al in orde maakt. Uiteindelijk gaat het eerste plan door en komen Cees en Marja toch naar de Pythonstraat.
De eerste voorbereidingen treft Tineke al op de 24ste, zodat ze niet alles met kerst hoeft te doen. Een aardappelsalade wordt gemaakt en ook een fruitsalade. De rest doet ze op kerstochtend. Vlak voor de 'visite' arriveert maken Raema en ik even het stoepje en het pad naar de deur schoon, zodat Cees en Marja met hun rolstoel niet door de smurrie hoeven. Cees zet zijn auto voor de deur neer, dus dat scheelt ook al weer. Hierdoor kan Marja makkelijker naar binnen. Vervolgens de auto omdraaien, zodat ook Cees kan uitstappen en niet door de blubber hoeft om binnen te komen.
Het eten is heerlijk. Maar dat had ik ook niet anders verwacht. Want zoiets is mijn vrouw wel toevertrouwd. Nee, ik hoef niet te helpen. Mag ook niet helpen. Maar ik ben na afloop wel goed voor de vaat, die ik met de hand doe. Maar we zijn dan al wel een aantal uren verder, want na de gezellige maaltijd stappen Cees en ik op. Wij gaan een nieuwe poging doen om De Kubus te bereiken. De Kubus waarmee vier man van Almere naar Urk proberen te reizen.
Voor wij vertrekken bel ik snel Jolle en die vertelt ons dat het gevaarte aan het begin van de Dronterweg ligt. En ja, ze hebben wel zin in iets warms. Dus snel een potje thee gezet, in een thermoskan overgegoten en dan op pad. De rest van het gezelschap op de Pythonstraat stort zich op rummikub.
Nee het wordt voor Cees en mij ditmaal geen avontuur in de wildernis en bijna vastrijden in het bos. Het is zelfs bijna saai. Bij Lelystad de snelweg af en dan richting Dronten aanhouden. En inderdaad bij het begin van de Dronterweg, als wij een viaduct over de Lage Vaart overgaan, zien we de bak rechts van ons liggen. Tegen de rietkraag aan en vlakbij een woonwijk. Dus goed bereikbaar.
Cees draait zijn Explorer, we rijden terug de woonwijk in en zo ver mogelijk naar het fietspad langs de vaart toe. Een paaltje verspert de weg. Zodat ik het laatste stukje moet lopen. De dooi heeft ingezet, zodat het voor Cees geen optie is om in zijn rolstoel naar de Kubus te rijden. Hij blijft in de auto achter. En als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel bij Mohammed. De uitgevloerde Jolle blijft achter in de Kubus, maar Tobias, Tom en Wouter lopen met mij mee terug naar de wagen. Daar keuvelen wij. De kerels, want dat zijn voor ons, hebben moeite om De Tocht voort te zetten. Niet omdat zij het niet langer kunnen opbrengen. Een dikke ijslaag verspert de weg. Een ijsbreker zou welkom zijn. Vooral omdat de wind richting Ketelhaven ook gunstig staat. Een versnelde dooi zou ze ook goed uitkomen. Later op de dag doen zij toch nog een hernieuwde poging om iets verder te komen. Uiterlijk maandagmorgen moeten zij in Ketelhaven zijn, want dan kunnen zij nog een lift naar Urk krijgen. Het einddoel van De Tocht. En die eindigt sowieso maandag, melden de mannen.
Voor de bikkels is het dus nu te hopen dat het weer een beetje wil meehelpen. Want hun doorzettingsvermogen mag best worden beloond.
Tineke heeft Cees en Marja uitgenodigd voor een brunch op Eerste Kerstdag. De vraag is nog of Marja het haalt, want die moet vlak voor de kerst nog even een operatie ondergaan en weet niet of ze op tijd uit het ziekenhuis is. En of ze op tijd hersteld is. Cees stelt voor om eventueel naar de Waalstraat te komen. Dat is ook een optie, waarbij Tineke bijna alles thuis al in orde maakt. Uiteindelijk gaat het eerste plan door en komen Cees en Marja toch naar de Pythonstraat.
De eerste voorbereidingen treft Tineke al op de 24ste, zodat ze niet alles met kerst hoeft te doen. Een aardappelsalade wordt gemaakt en ook een fruitsalade. De rest doet ze op kerstochtend. Vlak voor de 'visite' arriveert maken Raema en ik even het stoepje en het pad naar de deur schoon, zodat Cees en Marja met hun rolstoel niet door de smurrie hoeven. Cees zet zijn auto voor de deur neer, dus dat scheelt ook al weer. Hierdoor kan Marja makkelijker naar binnen. Vervolgens de auto omdraaien, zodat ook Cees kan uitstappen en niet door de blubber hoeft om binnen te komen.
Het eten is heerlijk. Maar dat had ik ook niet anders verwacht. Want zoiets is mijn vrouw wel toevertrouwd. Nee, ik hoef niet te helpen. Mag ook niet helpen. Maar ik ben na afloop wel goed voor de vaat, die ik met de hand doe. Maar we zijn dan al wel een aantal uren verder, want na de gezellige maaltijd stappen Cees en ik op. Wij gaan een nieuwe poging doen om De Kubus te bereiken. De Kubus waarmee vier man van Almere naar Urk proberen te reizen.
Voor wij vertrekken bel ik snel Jolle en die vertelt ons dat het gevaarte aan het begin van de Dronterweg ligt. En ja, ze hebben wel zin in iets warms. Dus snel een potje thee gezet, in een thermoskan overgegoten en dan op pad. De rest van het gezelschap op de Pythonstraat stort zich op rummikub.
Nee het wordt voor Cees en mij ditmaal geen avontuur in de wildernis en bijna vastrijden in het bos. Het is zelfs bijna saai. Bij Lelystad de snelweg af en dan richting Dronten aanhouden. En inderdaad bij het begin van de Dronterweg, als wij een viaduct over de Lage Vaart overgaan, zien we de bak rechts van ons liggen. Tegen de rietkraag aan en vlakbij een woonwijk. Dus goed bereikbaar.
Cees draait zijn Explorer, we rijden terug de woonwijk in en zo ver mogelijk naar het fietspad langs de vaart toe. Een paaltje verspert de weg. Zodat ik het laatste stukje moet lopen. De dooi heeft ingezet, zodat het voor Cees geen optie is om in zijn rolstoel naar de Kubus te rijden. Hij blijft in de auto achter. En als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel bij Mohammed. De uitgevloerde Jolle blijft achter in de Kubus, maar Tobias, Tom en Wouter lopen met mij mee terug naar de wagen. Daar keuvelen wij. De kerels, want dat zijn voor ons, hebben moeite om De Tocht voort te zetten. Niet omdat zij het niet langer kunnen opbrengen. Een dikke ijslaag verspert de weg. Een ijsbreker zou welkom zijn. Vooral omdat de wind richting Ketelhaven ook gunstig staat. Een versnelde dooi zou ze ook goed uitkomen. Later op de dag doen zij toch nog een hernieuwde poging om iets verder te komen. Uiterlijk maandagmorgen moeten zij in Ketelhaven zijn, want dan kunnen zij nog een lift naar Urk krijgen. Het einddoel van De Tocht. En die eindigt sowieso maandag, melden de mannen.
Voor de bikkels is het dus nu te hopen dat het weer een beetje wil meehelpen. Want hun doorzettingsvermogen mag best worden beloond.
24 december 2009
23 december 2009
22 december 2009
21 december 2009
20 december 2009
De tocht
Nee, dit is geen reclameboodschap voor een commercieel project. En het project zelf - te volgen via http://www.detocht.nl/ - geen recordpoging, zoals een groepje fanatieke jongeren zelf zegt. Wat is het wel. Een eerbetoon aan pioniers. Mannen die in de vorige eeuw de polder hebben gebouwd. Beter gezegd, de dijken van Flevoland hebben aangelegd. Hiervoor is vooral veel keileem gebruikt. Keileem dat onder andere uit de buurt van Urk kwam. En nu willen die (vier) jonge gasten keileem terug brengen naar Urk. Vanuit Almere. Al roeiend, met een ponton van drie bij drie meter achter zich waarop een kubus is gebouwd. Een holle kubus, afgedekt met platen. En de wanden besmeerd met keileem.
Ze zijn op zaterdag 12 december vertrokken bij het gemaal Blocq van Kuffeler en het plan is om op 28 december te arriveren bij Urk. Onderweg maken zij muziek, terwijl Tom Fassaert veel op beeld vastlegt. Daarnaast is er ook nog een webcam aan boord.
Natuurlijk kunnen zij het voor zichzelf een stuk eenvoudiger maken en zich laten trekken, maar de jongeren willen pijn lijden, ontberingen ondervinden. Zoals ook de polderbouwers het niet gemakkelijk hadden. De start is stroef. Een sluis blijft het weekend dicht, waardoor het kwartet tijd verliest. En ook de tocht bij Almere Buiten door de Lage Vaart gaat niet rap. Veel tijdverlies. Maar overal worden zijn vriendelijk ontvangen. Thee en koffie wordt gehaald om hen te verwarmen. Ontbijt wordt gebracht en maaltijden worden volgens een vast rooster verzorgd.
Het weer wordt ondertussen kouder. Het vriest, sneeuwt, temperatuur daalt tot vijftien onder nul. Batterijen en accu's trekken leeg. Contact is bijna onmogelijk. Talloze mensen gaan op zoek. Zeker als zij ter hoogte van de Oostvaardersplassen door een prachtig natuurgebied trekken.
Zelf heb ik onderweg een paar keer contact met de vier gehad. Gisteren nogmaals een poging gewaagd. In de auto van Cees Ootjers, die zelf ook al eens bij ze is komen kijken. We rijden en zoeken tot het bekende uitkijkpunt langs de spoorlijn, maar geen roeiboot en geen kubus te vinden.
's Avond een mailtje eruit gegooid naar een van de contactpersonen. En dan volgt het verlossende antwoord. Ze zijn de Knardijk voorbij. Aan het eind van de plassen en net ten zuiden van Lelystad. Webcambeelden laten ook zien hoe ze daar de sluis passeren. We zijn er dichtbij geweest. Op een paar kilometer. Jammer.
Toch slaak ik een zucht van verlichting. Ze leven nog en hebben de plassen sneller gepasseerd, dan ik voor mogelijk heb gehouden.
Snel een berichtje doorsturen naar Cees en die stelt voor om zondag opnieuw een poging te wagen. En dat doen we. Eerst naar de Knardijk. Met Patrick achter in de bak van de 4WD Ford Explorer.
We kunnen een heel eind kijken. Nee, niets te zien. Misschien al bij het Industrieterrein van Lelystad?
We rijden door. Zoeken de Lage Vaart weer op. Geen roeiboot. Geen kubus. Van Herre Zwart (Omroep Flevoland) krijgen we snel nog wat telefoonnummers. Een hapje eten halen bij de McDrive voor Cees (diabetes) en Patrick. Ik bedank voor de eer. en dan bellen.
Van woordvoerder Jolle Roelofs hoor ik dat de kubus ongeveer twee kilometer ten noorden van de Knardijk ligt. En daar helpen ze een vastgereden auto weer het pad op. 'We komen eraan', roep ik enthousiast.
'Pas maar op, want anders moeten we jullie ook nog lostrekken', is het antwoord van Jolle.
Cees begint te lachen. Want zijn auto trekt ons overal doorheen. Toch... Cees?
We rijden het bos in. Hier heeft in ieder geval een andere auto gereden. Draaien, keren, want zo gaan we weer van het water weg. Nog een keer. En dan...
Ja, vast! Vast?
Diepe sporen. Het linkerwiel draait zich in de modder vast. 'Gaan jullie er even uit', zegt Cees.
Het achterwiel slipt door. Hebben wij toch de hulp van de dappere kunstenaars/musici nodig om los te komen?
Net naast het onverharde pad zit een greppeltje met wat water. Dat merk ik als ik erin stap. 'Daar moet je niet in terechtkomen Cees.'
Cees zet wagen in de low gear. En dan schiet het bakbeest vooruit. Gelukkig, dat is gelukt. Even later zijn we bijna bij het water. We toeteren. De jongens horen ons. Hoor ik door de telefoon, als ik Jolle weer bel. 'Maar ik heb geen idee van welke kant het geluid komt', zegt hij. 'En we willen weer verder. Dus zoek ook maar niet langer. Bedankt in ieder geval. Met ons gaat het goed. De batterijen doen het weer. Het gaat als een speer.'
We rijden voorzichtig door. De uitgang van het bos wordt vervolgens versperd door een slagboom. Een auto is via een greppel om de slagboom heen gereden. Door een greppel. Nee, dat is geen optie, vindt zelfs Cees. Dus? Simpel toch. Patrick tilt de slagboom op en wij kunnen het bos uit.
Op de terugweg zien we een busje van Omroep Flevoland staan. Op een plaats waar wij ook al zijn geweest, op zoek naar de kubus. Nee, mensen gewoon even wachten. Niet verder zoeken. De kubus komt vanzelf weer in de bewoonde wereld terecht.
En ik blijf ze volgen op hun site. Heel misschien doe ik, doen wij, later nog een poging. Maar de komende dagen moet ik wel gewoon werken.
Nee, dit is geen reclameboodschap voor een commercieel project. En het project zelf - te volgen via http://www.detocht.nl/ - geen recordpoging, zoals een groepje fanatieke jongeren zelf zegt. Wat is het wel. Een eerbetoon aan pioniers. Mannen die in de vorige eeuw de polder hebben gebouwd. Beter gezegd, de dijken van Flevoland hebben aangelegd. Hiervoor is vooral veel keileem gebruikt. Keileem dat onder andere uit de buurt van Urk kwam. En nu willen die (vier) jonge gasten keileem terug brengen naar Urk. Vanuit Almere. Al roeiend, met een ponton van drie bij drie meter achter zich waarop een kubus is gebouwd. Een holle kubus, afgedekt met platen. En de wanden besmeerd met keileem.
Ze zijn op zaterdag 12 december vertrokken bij het gemaal Blocq van Kuffeler en het plan is om op 28 december te arriveren bij Urk. Onderweg maken zij muziek, terwijl Tom Fassaert veel op beeld vastlegt. Daarnaast is er ook nog een webcam aan boord.
Natuurlijk kunnen zij het voor zichzelf een stuk eenvoudiger maken en zich laten trekken, maar de jongeren willen pijn lijden, ontberingen ondervinden. Zoals ook de polderbouwers het niet gemakkelijk hadden. De start is stroef. Een sluis blijft het weekend dicht, waardoor het kwartet tijd verliest. En ook de tocht bij Almere Buiten door de Lage Vaart gaat niet rap. Veel tijdverlies. Maar overal worden zijn vriendelijk ontvangen. Thee en koffie wordt gehaald om hen te verwarmen. Ontbijt wordt gebracht en maaltijden worden volgens een vast rooster verzorgd.
Het weer wordt ondertussen kouder. Het vriest, sneeuwt, temperatuur daalt tot vijftien onder nul. Batterijen en accu's trekken leeg. Contact is bijna onmogelijk. Talloze mensen gaan op zoek. Zeker als zij ter hoogte van de Oostvaardersplassen door een prachtig natuurgebied trekken.
Zelf heb ik onderweg een paar keer contact met de vier gehad. Gisteren nogmaals een poging gewaagd. In de auto van Cees Ootjers, die zelf ook al eens bij ze is komen kijken. We rijden en zoeken tot het bekende uitkijkpunt langs de spoorlijn, maar geen roeiboot en geen kubus te vinden.
's Avond een mailtje eruit gegooid naar een van de contactpersonen. En dan volgt het verlossende antwoord. Ze zijn de Knardijk voorbij. Aan het eind van de plassen en net ten zuiden van Lelystad. Webcambeelden laten ook zien hoe ze daar de sluis passeren. We zijn er dichtbij geweest. Op een paar kilometer. Jammer.
Toch slaak ik een zucht van verlichting. Ze leven nog en hebben de plassen sneller gepasseerd, dan ik voor mogelijk heb gehouden.
Snel een berichtje doorsturen naar Cees en die stelt voor om zondag opnieuw een poging te wagen. En dat doen we. Eerst naar de Knardijk. Met Patrick achter in de bak van de 4WD Ford Explorer.
We kunnen een heel eind kijken. Nee, niets te zien. Misschien al bij het Industrieterrein van Lelystad?
We rijden door. Zoeken de Lage Vaart weer op. Geen roeiboot. Geen kubus. Van Herre Zwart (Omroep Flevoland) krijgen we snel nog wat telefoonnummers. Een hapje eten halen bij de McDrive voor Cees (diabetes) en Patrick. Ik bedank voor de eer. en dan bellen.
Van woordvoerder Jolle Roelofs hoor ik dat de kubus ongeveer twee kilometer ten noorden van de Knardijk ligt. En daar helpen ze een vastgereden auto weer het pad op. 'We komen eraan', roep ik enthousiast.
'Pas maar op, want anders moeten we jullie ook nog lostrekken', is het antwoord van Jolle.
Cees begint te lachen. Want zijn auto trekt ons overal doorheen. Toch... Cees?
We rijden het bos in. Hier heeft in ieder geval een andere auto gereden. Draaien, keren, want zo gaan we weer van het water weg. Nog een keer. En dan...
Ja, vast! Vast?
Diepe sporen. Het linkerwiel draait zich in de modder vast. 'Gaan jullie er even uit', zegt Cees.
Het achterwiel slipt door. Hebben wij toch de hulp van de dappere kunstenaars/musici nodig om los te komen?
Net naast het onverharde pad zit een greppeltje met wat water. Dat merk ik als ik erin stap. 'Daar moet je niet in terechtkomen Cees.'
Cees zet wagen in de low gear. En dan schiet het bakbeest vooruit. Gelukkig, dat is gelukt. Even later zijn we bijna bij het water. We toeteren. De jongens horen ons. Hoor ik door de telefoon, als ik Jolle weer bel. 'Maar ik heb geen idee van welke kant het geluid komt', zegt hij. 'En we willen weer verder. Dus zoek ook maar niet langer. Bedankt in ieder geval. Met ons gaat het goed. De batterijen doen het weer. Het gaat als een speer.'
We rijden voorzichtig door. De uitgang van het bos wordt vervolgens versperd door een slagboom. Een auto is via een greppel om de slagboom heen gereden. Door een greppel. Nee, dat is geen optie, vindt zelfs Cees. Dus? Simpel toch. Patrick tilt de slagboom op en wij kunnen het bos uit.
Op de terugweg zien we een busje van Omroep Flevoland staan. Op een plaats waar wij ook al zijn geweest, op zoek naar de kubus. Nee, mensen gewoon even wachten. Niet verder zoeken. De kubus komt vanzelf weer in de bewoonde wereld terecht.
En ik blijf ze volgen op hun site. Heel misschien doe ik, doen wij, later nog een poging. Maar de komende dagen moet ik wel gewoon werken.
19 december 2009
18 december 2009
17 december 2009
Sneeuw
wakker worden in
een droomlandschap vol witte
maagdelijke sneeuw
en daarin de eerste stap
kunnen zetten zo prachtig
(Ook geplaatst op hyves
van www.detocht.nl)
wakker worden in
een droomlandschap vol witte
maagdelijke sneeuw
en daarin de eerste stap
kunnen zetten zo prachtig
(Ook geplaatst op hyves
van www.detocht.nl)
16 december 2009
15 december 2009
14 december 2009
13 december 2009
12 december 2009
11 december 2009
Ezelsbank
Taalvervuiling
of vernieuwing
wat is er aan de hand?
Nieuwe woorden
rukken op, andere
verdwijnen uit de lijst
Wie heeft het voor het zeggen?
Wie maakt de dienst hier uit?
Hip is uit de mode
en hoe staat dat met kek
mag ik dat nog gebruiken
of sta ik dan voor gek?
Wie kan mij verklaren
wat nu werkelijk mag?
En wat is er verboden?
Zeg het mij - en schreeuw niet -
in fatsoenlijk Nederlands
want de aangeleerde dialecten
krijgen te vaak de overhand
Nog een ding wil ik zeggen:
Zet svp de ezelsbank
terug in ons woordenboek
Taalvervuiling
of vernieuwing
wat is er aan de hand?
Nieuwe woorden
rukken op, andere
verdwijnen uit de lijst
Wie heeft het voor het zeggen?
Wie maakt de dienst hier uit?
Hip is uit de mode
en hoe staat dat met kek
mag ik dat nog gebruiken
of sta ik dan voor gek?
Wie kan mij verklaren
wat nu werkelijk mag?
En wat is er verboden?
Zeg het mij - en schreeuw niet -
in fatsoenlijk Nederlands
want de aangeleerde dialecten
krijgen te vaak de overhand
Nog een ding wil ik zeggen:
Zet svp de ezelsbank
terug in ons woordenboek
10 december 2009
9 december 2009
8 december 2009
7 december 2009
6 december 2009
5 december 2009
4 december 2009
3 december 2009
2 december 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)