1 november 2007

Ajax
Donderdag 4 oktober 2007


Zo aan alles komt een eind. Ook aan dit verhaal in zestien delen. Althans op mijn weblog, want daar moet ik eigenlijk nog vier hoofdstukken bij optellen. Een voorafje via mailtjes, twee mailtjes vanaf Skyros en een mailtoetje, nadat we al een paar dagen thuis waren. En dan dus ook nog eens dit laatste deel uit mijn dagboek.
De laatste wandeling naar de bakker. Nee, ik ga er geen tragedie van maken. Wel tragoudao: Summertime.
Een vertaling nodig? Tragoudao = ik zing. Summertimedus ; mijn lievelingssong, afkomstig uit Porgy and Bess. Een klassieker, die in duizenden uitvoeringen te horen valt. Jazzie, country, latin, hardrock, close harmony, in allerlei talen, instrumentaal.
Bij de bakker neem ik wat extra broodjes mee. Ook voor Tineke, die meestal geen hap door haar keel kan krijgen, vlak voor we de lucht in gaan.

Op de terugweg wip ik nog even bij Stélios langs. Ik zie hem scharrelen in zijn restaurant en vraag hoe het met zijn vrouw is. Niet zo best dus. Ze heeft nauwelijks een oog dicht gedaan en hij ook nauwelijks. Zijn vrouw heeft pijn in haar nek en tevens hoofdpijn. De arts heeft haar gisteren een paar injecties gegeven, daardoor heeft zij zich wel iets kunnen ontspannen, maar daar waren haar problemen niet mee opgelost. Ik wens hem nogmaals sterkte en zijn vrouw beterschap en neem afscheid.
Het ontbijt is met een zacht gekookt eitje. Dan zijn die ook op. En daarna ruimen we de boel op en pakken de laatste spullen in. Ruim voordat de bus arriveert, we zijn de laatsten in de rij die worden opgehaald, staan we bij de weg te wachten. De honden van de overkant wippen nog een keer aan.De rit naar het vliegveld gaat snel. Daar is het tas pakken en aansluiten in de rij. Voorlopig echter blijft het bij de tassen neerzetten. Want het scanapparaat voor onze bagage en de apparatuur voor het inchecken op het vliegveld hebben het begeven.
Wie meteen zenuwachtig gedoe verwacht, komt echt bedrogen uit. De Grieken zijn wel iets gewend. Ook op een militairvliegveld. Of misschien juist wel daar.
Het uitvallen van de apparatuur betekent dus wroeten tussen vuile onderbroeken, zegt een van de mensen voor me.
Maar ook dat gebeurt niet. De Grieken zijn gewoon niet voor een gat te vangen. Er is altijd nog zoiets als een handscanapparaat en daar passen ook koffers en tassen door. En het ach een labeltje om de tassen en de koffers plakken is niet zo moeilijk. Dat gaat wel zonder dat er melding gemaakt wordt van wie welke tas of koffer is. En het inchecken, dat gebeurt met de hand en op een geschreven lijst, zodat iedereen toch een plekje krijgt in het vliegtuig en er ook nog eens bekend is waar iedereen zit.
Er is nog een voordeel van deze oneffenheid. We hadden wat drinken meegenomen, omdat we waren gewaarschuwd dat we op het militaire vliegveld niets konden kopen. Dat was overigens wel het geval, maar goed veel keus was er niet. Ik had drinken in mijn handbagage gestopt en de blikjes fris en ice-tea en het flesje water hoefden er niet uit. Gingen ook zo mee het vliegtuig in.
Het afhandelen van de bagage ging eigenlijk best vlot en de tassen lagen razendsnel in het vliegtuig van Transavia, dat vlot weer opsteeg nadat het op Skyros was geland.
Het was bewolkt onderweg, even wat trillingen. Ach, daar kijk ik niet van op. De hele weg heb ik beelden van Skyros teruggezien. Op mijn netvlies. De cultuur. De gebouwen. De wandelingen. De rust. De zon. De baaien. De wind. De kastro, die ik ineens wel binnen kon komen.
Of heb ik het allemaal gedroomd?
Is de hele vakantie een grote droom geweest?
Boven Nederland viel er weinig te zien. Voor mij sowieso al nooit veel, want ik zit gewoonlijk op de tweede rang, terwijl Tineke uit het raam kan kijken. Ons huis kon zij echter ook niet ontdekken.
Landen op Schiphol, even een snelle stop bij het toilet, bagage afhalen en kaartjes kopen voor de trein. Het is allemaal zo gewoon. En het ging weer eens zo snel.
We hoefden ook slechts een paar minuten te wachten op de trein naar Almere.
En bij station Buiten stond de gewaarschuwde Raema al klaar om ons de laatste lift naar de Pythonstraat te geven. Toch eindelijk een slang, 10us. Maar voor deze hoef je niet bang te zijn.
Om kwart voor vijf stapten we ons huis binnen. Het eerste wat ik daar deed, was voor Tineke de oven aanzetten. We hadden in de vriezer namelijk pizza’s liggen. Nee, we gingen niet uit eten bij de Griek.
Om kwart over zes zat Tineke al weer in de trein.
Terug richting Amsterdam. Naar Ajax. Bij een 0-3-achterstand tegen Dinamo Zagreg keerde
zij samen met Naomi en een heleboel Ajax-fans de ArenA al weer de rug toe. Een verloren avond. Einde van internationaal voetbal.
Ach en thuis, daar maakte de wasmachine al overuren.